Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2009

Τυπογραφικό λάθος

Ένα ξάφνιασμα είναι η ζωή, πότε για να σε κρατάει σε εγρήγορση και να βιώνεις το λαχάνιασμα του οργασμού της, και πότε για να σε παίρνει από το χέρι και να σε βγάζει βόλτα είτε μέχρι την άκρη του κόσμου είτε μέχρι την άκρη του δωματίου σου. Κι εκεί, σε όποια από τι δύο άκρες κι αν βρίσκεσαι, να σε νοιάζει μόνο τι χρώμα έχει ο ουρανός ή το ταβάνι. Έχει ταβάνι ο ουρανός; Κι εκεί, όσο γρήγοροι ή αργοί κι αν είναι οι παλμοί της ψυχής σου, να σε νοιάζει μόνο η στιγμή της ηδονής ή του κενού. Έχει κενό η ηδονή;

Ένα ξάφνιασμα είναι η μέρα, πότε γιατί ανατέλλει διαφορετικά κάθε πρωί και πότε γιατί εσύ την βλέπεις έτσι. Βγαίνεις έξω και αφιερώνεις τα βήματά σου σε πεζοδρόμια, παγοδρόμια, δρόμους, δάπεδα, σκάλες, νερά, σκουπίδια, κρυμμένες μικρές ζωές, παρκέ, μοκέτες, γήπεδα, άμμους. Σαν σηκώσεις μερικές μοίρες το βλέμμα τι βλέπεις; Με βλέπεις; Σε βλέπεις; Δεν χρειάζεσαι καθρέφτη. Μόνο μια στάση χρειάζεσαι ενός λεπτού, να ξεκουραστείς λίγο και να χαμογελάσεις στην πρώτη ρουφηξιά του νοθευμένου αέρα της πόλης που κάνει πάρτυ στα σπλάχνα σου. Κι ύστερα, έλα να σε κεράσω ζεστό κακάο με μπαχαρικά. Ξέρεις πότε. Ακριβώς ένα κλικ πριν την δύση, όπως είσαι.

Ένα ξάφνιασμα είναι η νύχτα με φεγγάρι ή χωρίς, με προβολείς που χτυπάνε στο άπειρο του ουρανού ή με μπλακάουτ, με φωνές από λούνα παρκ και με φιγούρες πίσω από τραβηγμένες κουρτίνες, με ανθρώπους που ξενυχτούν μαζί και με άλλους που αγρυπνούν μόνοι, με αίμα, με σπέρμα, με αλκοόλ ή χωρίς, με κοντομάνικα ή με παλτά, με πόδια ξυπόλυτα ή με μπότες, με βιτρίνες λαμπερές ή σπασμένες, με αμαρτίες κρυφές ή σε κοινή θέα, με απουσίες ή με παρουσίες, με σινεμά ή με τηλεόραση, με ακοή ή με όραση.

Ένα ξάφνιασμα είσαι εσύ ,που πότε βγαίνει από τις χαραμάδες του πατώματος σαν μυστικό αιθέριο έλαιο και λούζει τους αστραγάλους μου, τα γόνατά μου, τους καρπούς μου, τους αγκώνες μου, και πότε κυλάει σαν την τελευταία τυχερή ζαριά από τα δάχτυλά μου και πέφτει κάτω από το τραπέζι, στέκοντας στην όχθη του χαλιού για να μην ξέρω αν κερδίζω ή αν χάνω. Με ενός λεπτού κι ενός φιλιού ελευθερία μοιάζει το γέλιο που ηχεί από τα ηχεία του στήθους, της πλάτης, του αυχένα σου. Κι εγώ εκεί να πίνω τις καταλήξεις της αναπνοής σου, να τρέφομαι από τις φαντασίες σου και να απασφαλίζω σε μια ύφεση την σκανδάλη του μυαλού μου.

Ένα ξάφνιασμα το κορεσμένο διάλυμα της αγκαλιάς μέσα στην ανασφάλεια, που πότε μια προσευχή μπορεί να λύσει τα μάγια και πότε μια ευχή να παραλύσει τα χάδια. Κι εδώ, στέκομαι νομίζοντας πως σε χαζεύω σαν σύννεφο που αλλάζει μορφές και ρούχα ανάλογα ή αντιστρόφως ανάλογα με τον άνεμο. Δεν είσαι όμως εδώ. Ή μήπως είσαι;

Σε λίγο, σαν ξημερώνει, στείλε μου το αστρικό σου σώμα ακριβώς την στιγμή που η προτελευταία γουλιά από τον καφέ θα αλλάζει στιγμιαία χρώμα στην γλώσσα μου. Θέλω να δω πως ονειρεύεσαι, πως επιστρέφεις και πως στρέφεις το κεφάλι σου στο μαξιλάρι.

Μην με ξυπνήσεις.

Ξύπνησέ με, με ένα ξάφνιασμα χαδιού στο δέρμα, όπως ταράζει το βλέμμα ένα τυπογραφικό λάθος σε μια αυθόρμητη φράση κι ύστερα να το διορθώσεις προσπαθείς και να το πάρεις πίσω, όπως χορταίνει την σάρκα ένα τυπογραφικό πάθος σε μια αυθόρμητη πράξη κι ύστερα να το επαναλάβεις προσπαθείς και να το δώσεις πίσω.

Ξύπνησέ με κι ύστερα νανούρισέ με πάλι… με ένα λάθος τυπογραφικό, σαν όλα αυτά που έγραψα εδώ, με μια σταγόνα άνοιξης επάνω στο φρέσκο χιόνι, με ένα μεσημέρι στην καρδιά της νύχτας, με έναν ψίθυρο στο περίγραμμα ενός φιλιού.

Ξύπνησέ με κι ύστερα νανούρισέ με πάλι…

Πάλι;

Πάλι.

12 σχόλια:

  1. Να ήταν και η ζωή μας ένα τυπογραφικό λάθος και να το σβήσουμε και να γράψουμε όλο αυτό που μας συνεπαίρνει και όταν έρθει η άλλη μέρα και ξυπνήσουμε κι ανοίξουμε τα μάτια, στο χαμόγελο μας να ζωγραφίζεται η ικανοποίηση πως η διόρθωση του λάθους συγχωνέυτηκε στις ώρες που πέρασαν και η μέρα λάμπει όπως ακριβώς την θέλουμε.

    Πολλά καλοκαιρινά ονειρεμένα φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. μέτρησέ με. όπως μετρούν κάτι παιδιά τ' αστέρια χωρίς ο ύπνος να τα παίρνει. ένα για την ιδέα, δυο για το πριν, τρία για το τώρα. δεν θέλω νούμερο όμως στο μετά. θέλω πνοή αγέρα...

    μύρισέ με. όπως παίρνει ανάσα η σιωπή μέσα απ' τα ξερά λιβάδια χωρίς να νοιάζεται άμα το κλάμα της ακουστεί. απαλά πάνω απ' τα χείλη, πιο κοντινά στα μάτια κι ύστερα ξεμακραίνοντας σε μια καμπύλη του λαιμού...

    άλλο ένα τυπογραφικό πάθος που προσπαθεί να κρατήσει στη χούφτα όνειρα. μα, ανάμεσα απ' τα δάχτυλα θέλουν να ξεφύγουν για να μην ασφυκτιούν...

    καλά που βρέχει και αναπληρώνω τις στάλες μου...

    φιλιά βρόχινα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ένα ξάφνιασμα..σαν άγγιγμα...σαν ένα χάδι στα μαλλιά...σαν δυο μικρές πινεζούλες στο στόμα...


    Καληνύχτα σου είπα?

    Καληνύχτα ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ->SummerDream
    εις υγείαν της ημέρας που λάμπει λοιπόν... κι ας μην είναι ολόκληρη... ας έναι μερικά λεπτά της... Καλό μεσημέρι.

    ->Νεράιδα της βροχής
    σε μια καμπύλη του λαιμού
    εκεί να ξεκουράζομαι
    από εκεί να ρεμβάζω
    να κουλουριάζομαι ανάμεσα στους πόρους
    και να ζεσταίνομαι
    καθώς γέρνει το κεφάλι, απαλά.

    Όμορφο το ποίημά σου. Καλησπέρα.

    ->Λιμανάκι
    ένα ξάφνιασμα... σαν ένα γλυκό και χαμογελαστό πρωινό κοιτώντας κατάματα τ'αστέρια...

    Καλό ηλιοβασίλεμα... ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Την απόλαυσα την γραφή σου!
    Καλώς σε βρήκα, κι ας είναι κι από ένα λάθος "πληκτρολογικό"...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ->η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα...
    κι ας είναι κι από λάθος... που έχει για πανωφόρι το πάθος...

    Καλώς πέρασες το κατώφλι... και καλό κρυφτό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. KAΛΗΣΠΕΡΑ.ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΣΟΥ ΚΑΙ ΑΣ ΗΡΘΑ ΑΠΟ ΤΥΠΟΓΡΑΦΙΚΟ ΛΑΘΟΣ ΑΠΟ ΑΛΛΟ ΚΑΤΩΦΛΙ.ΜΠΡΑΒΟ!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ->JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS
    σε ευχαριστώ πολύ...
    από άλλο κατώφλι, λοιπόν... Είναι όμορφο να ανακαλύπτεις κρυφές εξόδους στις λεωφόρους που περπατάς, κι εκείνες να σε βγάζουν σε άλλα σοκάκια προς εξερεύνηση.
    Καλώς εισήλθες... και καλό κρυφτό. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. απροοπτο

    ειναι ο ανθρωπος που γενιεται
    στο ξημερωμα της μερας
    κι ο ιδιος που πεθαινει
    στο πρωτο χαραμα της δυσης

    η προσευχη της μανας
    που εγκλωβιζεται στην ατμοσφαιρα
    διχως να φτανει στον προορισμο της
    κι ο πονος του αντρα
    που δακρυ γονιμοποιει τη γη

    διεχυσα την μελαγχολια μου σε μια μολοτωφ
    που δε μπορεσα να πεταξω
    η περιαθριτιδα βλεπεις,
    θα επετρεπε μια βολη
    λιγα μετρα εμπρος μου
    πραγμα που θα ενετασσε το θεμα στις αυτοκτονιες
    κι αυτο με τη σειρα του θα τροφοδοτουσε οτι ηθελα να καψω

    λυγισα στον πονο και το παραλογο
    ικετεψα ελπιδα ονειρο
    εδρεψα μωριας ονειδο

    ξοδευτηκα να ιχνηλατω
    οκνηρα μονοπατια ιδεολογιων
    αξιωσα πραξιν ιεροφαντων

    κρατησα ρειθρα ομαλοτητας
    νομοταγους εγκαταλειψης
    αναλυθηκα
    αναληφθηκα
    αιωρουμενη παρεμεινα
    να κοιτω δραμα ηθικου ξεπεσμου ιεροδουλων ανδρεικελων
    ωμοσα πιστη στο ανεφικτο
    διαλυθηκα

    νανουρισε με
    παλι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Έλα να παραλάβεις κάτι που έχω φυλαγμένο για σένα.

    http://xwrisgefures.blogspot.com/2009/01/blog-post_22.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. ->Orelia

    στο πρώτο χάραμα της δύσης
    την ώρα εκείνη
    που θέλεις να βγείς, που θέλεις να φτύσεις
    μην αρρωστήσεις
    την γη
    και την σελήνη
    με δάκρυ για να φανείς ικανός
    τις δυο τους να γονιμοποιήσεις
    ή το πολύ
    ή τουλάχιστον να ποιήσεις

    γι αυτό να με νανουρίσεις
    επιθυμώ
    αυτό
    και μόνο
    να κοιμηθώ
    κι εσύ μαζί μου
    να πάψω να αναλύομαι
    να πάψω γενικώς
    να κλείνει ο γενικός
    κι απ'το σκοτάδι
    πιο σκοτάδι
    μήπως και βρω την δύναμη το βλέμμα σνα σηκώσω
    για να αναρρώσω
    να σώσω κάτι από την αλητεία μου
    στην διάφανη μελαγχολία μου
    κι ύστερα να την διαχύσω
    με μια μολότωφ

    σε ευθεία βολή
    στον καθρέφτη μου τον στολισμένο
    κι ύστερα σε μια κάθετη
    προς τα άνω

    όνειρα γλυκά.



    Το διάβασα πάρα πολλες φορές το ποίημά σου.
    Σήμερα ήρθα λίγο πιο κοντά στο να γεννήσω λέξεις από τις λέξεις σου.

    Καλημέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. να σωζεις απο την αλητεια σου κατι dim
    να σωζεις!
    και φυλα την μελαγχολια σου διαφανη
    ετσι, δε θα μενει η ζωη πενταρφανη..

    αυτη η γεννα
    απο λεξεις, λεξεις...
    τοσο εξαντλητικη
    τοσο ανακουφιστικη
    μου συμβαινει συχνα
    μου συνεβη αυτον τον μηνα τον προηγουμενο
    η ..μολοτωφ μου, γέννα απο την σκεψη πως δε μπορεσα να γεννησω λεξεις απ τις δικες σου λεξεις εκεινο τον Δεκεμβρη, εγκλωβισμενη παντελως στα δυνατα συναισθηματα που μου γενουσαν οι μερες...

    σε ευγνομωνω
    παντα

    ΑπάντησηΔιαγραφή