[ photo : loneliness by gnato ]Τα χρόνια είναι δρόμος κεντρικός
γεμάτος με λακκούβες κι όλο φως
είναι ένας μυστικός και ρηχός ωκεανός
μια λίμνη με σκιές και όνειρα
φθινόπωρο με ανοιξιάτικα δειλινά
Δεκέμβριος, με ιδρώτα στο κορμί, η καρδιά
κυκλάμινα στο χρώμα του ουρανού
ένα νησί στο φόντο του φεγγαριού
είν’ η ζωή μια νότα εκτός κλειδιού
συννεφιασμένη θάλασσα γυμνή
γυμνή σαν ηλιαχτίδα σε βροχή
που ψάχνει στην ομίχλη το γιατί
πώς να πετάξω μακριά που φοβάμαι;
το παραμύθι ήταν πικρό δεν κοιμάμαι
με ένα σκοτάδι γύρω μου να με πνίγει
και η μορφή σου σύρμα που με τυλίγει
[ άστρο θαμπό του πρωινού, για χάρη σου αγρυπνούμε
και τούτη η μέρα ας μας βρει μ' αυτούς που αγαπούμε ]
[ photo : Waiting for player by S_t_r_a_n_g_e ]
Αγριεμένα κύματα μπαίνουν μες στην πόλη
στα κεραμμύδια ανέβηκα
σε πήρα από το χέρι
να αντέξεις να σωθείς, να μεταμορφωθείς
ήταν ο χρόνος που έπεφτε ο ήλιος να πλαγιάσει
και το νερό ανέβαινε
στον ουρανό να φτάσει
αν ξέρεις να γελάς, μάθε να κολυμπάς
για μένα, για σένα, εδώ.
Άλλη μια φορά, λύσε τα μαλλιά
πάρε φόρα, τώρα, πήγε μπλε η ωρα.
Αν φτάσεις πρώτη απέναντι
πέριμενε στον φάρο
κι αν κάτι πάει ανάποδα, όλα καλά θα πάνε
θα αντέξω να σωθώ, να μεταμορφωθώ
συν ένα, πλην ένα, δυο.
Άλλη μια φορά, λύσε τα μαλλιά
πάρε φόρα, τώρα, πήγε μπλε η ωρα.
[ it's about time... let's swing and swing and swing... ]
Κρύο. Κάνει κρύο απόψε. Κάνει κρύο απόψε κι ο αέρας τρυπάει το ιδρωμένο δέρμα. Είναι στιγμές που νομίζεις ότι έρχεται και ξαπλώνει ανάμεσα στους πόρους σου σαν γιατρικό δροσιάς και άλλες που χορεύει tango με την ησυχία σου. Ξέρεις καλά, για ποια ησυχία μιλάω. Για αυτήν που πότε την βαφτίζεις μοναξιά και πότε την χρήζεις σιωπή. Χορεύει, λοιπόν, απόψε χωρίς καμία μελωδική υπόκρουση αλλά με βήματα σταθερά και ερωτικά. Ερωτικά βήματα… σαν να περπατάς στα όρια ενός ρήγματος, το οποίο κοσμεί το πιο όμορφα ανθισμένο έδαφος του πλανήτη. Ένα ρήγμα, όπου από την μια μεριά ζει το “πάθος”, από την άλλη υπάρχει ο “φόβος”, και στο κέντρο κρύβεται το “λάθος”. Που πατάς τώρα; Τώρα που; Τώρα;Σηκώνομαι από μία καρέκλα που τρίζει και στριφογυρίζει και ρίχνω μια γροθιά στον τοίχο. Κι άλλη μία. Όχι, δεν θα ρίξω και τρίτη. Δεν έχω τα κότσια προφανώς, να πληγώσω τα δάχτυλά μου με ένα τέτοιου είδους άγγιγμα, και να αφήσω μερικές σταγόνες από το αίμα μου στην κάθετη παλέτα που με κρατάει μακριά από το οξυγόνο. Μακριά από αυτό το νοθευμένο αέριο και από μια τζούρα αναπνοής που ίσως λίγο πριν να είχες βγάλει εσύ από τα σπλάχνα σου.Μία λέξη έχει στρογγυλοκαθίσει στην παλάμη μου και χαϊδεύει την γραμμή της ζωής μου. Πότε με γαργαλάει και πότε με πονάει. Φοράει ένα χρωματιστό φόρεμα και μοιάζει στον ήλιο σαν χαμόγελο και στην νύχτα σαν μαγγανοπήγαδο. Ίσως και αντίστροφα. Ίσως και ανάστροφα. Στα γυμνά της πέλματα προσφέρει την γλώσσα του ο αιφνιδιασμός και στα κλειστά της χείλη προσφέρει το δέρμα του ο οργασμός. Την λένε “Ξαφνικά” και αν δεν της κάνω έρωτα δεν θα ησυχάσω.Ζέστη. Κάνει ζέστη απόψε. Κάνει ζέστη απόψε κι ο αέρας ξεσπάει στο παγωμένο μου δέρμα. Είναι στιγμές που νομίζεις ότι έρχεται και σε αγκαλιάζει τρυφερά και άλλες που έρπεται σαν φυτό αναρριχώμενο και σφίγγει το στήθος σου για να τεστάρει τις αντοχές σου, τις ενοχές σου και την αλήθεια των επιθυμιών σου. Ξέρεις καλά, για ποια επιθυμία μιλάω. Για αυτήν που πότε την βαφτίζεις “θέλω” και πότε την χρήζεις “μπορώ”. Μπορώ; Δεν ξέρω. Θέλω; Ναι.Κάθομαι σε μια καρέκλα που τρίζει και στριφογυρίζει και ρίχνω μια γροθιά στην οθόνη. Προτιμώ να χαϊδεύω την γραμμή της ζωής σου.