[ photo: beautiful world by vic-mon ]
-Πως πέρασες την ημέρα σου;
-Δεν την πέρασα.
-Δηλαδή;
-Εκείνη πέρασε από πάνω μου. Με ξύπνησε απότομα το πρωί με ένα δυνατό σφύριγμα στα αυτιά μου κι ύστερα δρόσισε απότομα το δέρμα μου.
-Κάτι σαν ξαφνικό αεράκι;
-Κάτι σαν ανεμοστρόβιλος.
-Σε πήρε και σε σήκωσε δηλαδή.
-Κάπως έτσι.
-Και μετά;
-Αφέθηκα.
-Και που σε πήγε;
-Το πρωί στην Άπω Ανατολή, το μεσημέρι στην Άγρια Δύση και το απόγευμα στην γη του Πυρός.
-Και τώρα;
-Με γύρισε πίσω μετά το ηλιοβασίλεμα και με ξάπλωσε στον καναπέ. Ακόμα εδώ είμαι. Διψάω αλλά δεν έχω σηκωθεί ακόμα να βρέξω τα χείλη μου.
-Σήκω, πιες νερό, ρίξε κάτι πρόχειρο επάνω σου και πάμε μια βόλτα.
-Αν θέλεις έλα εσύ από εδώ.
-Γιατί να έρθω; Μπορεί να θελήσω να εμφανιστώ σαν τροπική καταιγίδα και να σε πάρω μαζί μου την νύχτα που έρχεται.
-Αν μπορείς να έρθεις σαν βοριάς τότε είσαι καλοδεχούμενος.
-Μπορώ αλλά δεν θέλω.
-Να ρωτήσω γιατί;
-Αν ανατριχιάσεις στο άγγιγμά μου, προτιμώ να είναι από επιθυμία κι όχι από παγωνιά.
-Και προτιμάς να μην έρθεις καθόλου;
-Προτιμώ το «θέλω» από το «θα ήθελα».
-Μακάρι να ήξερα τι να σου πω.
-Ξέρεις, αλλά μήπως τελικά φοβάσαι να βρέξεις τα χείλη σου όχι με νερό μα με το σάλιο σου; Φοβάσαι να υγράνεις την δίοδο της αναπνοής σου και την έξοδο των λόγων σου; Φοβάσαι να ρισκάρεις να επιτρέψεις σε δυο άλλα χείλη να ταξιδέψουν από την Άπω Ανατολή του δέρματός σου και την Άγρια Δύση των φιλιών σου μέχρι την γη του Πυρός του οργασμού σου;
-Τι εννοείς;
-Σε θέλω κι ας φοβάσαι, κι ας λυπάσαι, κι ας χαίρεσαι, κι ας ξυπνάς, κι ας κοιμάσαι. Σε θέλω. Αυτό εννοώ.
Είναι άραγε ο μόνος φόβος του ανθρώπου εκείνος του θανάτου, όπως είχα διαβάσει κάποτε, ή υπάρχουν διάφορα είδη; Είναι άραγε η μοναξιά η μόνη αξία, ή και αυτό είναι ακόμα μια δικαιολογία για να κοιμάται κάποιος μόνος του και να κάνει πως δεν το νοιάζει; Κάποτε κάποιος μου είπε πως κάπου κάνουμε λάθος και πως δεν μπορεί να τα ρίχνουμε όλα στην ζωή για το χρώμα της ψυχής μας. Είχε δίκιο, Φυσικά και είχε δίκιο. Είχε δίκιο και όταν μου είπε πως δεν αρκεί κάποιος να είναι «καλό παιδί» αλλά που και που να είναι «παιδί». Ένα παιδί που δεν φοβάται να εκφράσει την επιθυμία του και να την διεκδικήσει, να εκφράσει την όποια απορία του και να την λύσει. Ακόμα κι αν δεν είναι ο θάνατος ο μόνος φόβος, ίσως είναι ο μόνος που δικαιολογείται. Όλοι οι υπόλοιποι κάνουν απλά παρέα στην μοναξιά του και στην εκούσια απουσία του από τις επαναστάσεις του νου και της σάρκας του.
Ξεθάβω ετούτη την στιγμή όσον αυθορμητισμό έχει μείνει στα σπήλαιά μου. Κάνω χρήση της πρότερης εμπειρίας μου να ψάχνω νερό κάτω από την άμμο τα παλιά καλοκαίρια και να ξεχιονίζω δρόμους τους χειμώνες. Ίσως με βρεις μελαγχολικό, ίσως κυνικό, ίσως ερωτεύσιμο, ίσως απλά αδιάφορο.
Αν η ζωή ήταν ακουαρέλα, θα αγόραζα τα ακριβότερα χρωματιστά μολύβια της αγοράς και θα σχεδίαζα έναν κήπο με σαρκοφάγα φυτά στον περίγυρο. Στην ανατολική του πλευρά θα έβαζα μια λίμνη με μαύρους κύκνους και πάπιες mandarin στην επιφάνειά της και στην δυτική δυο αιώρες πλεκτές από μετάξι. Μια για μένα και μία για σένα. Ένα πλακόστρωτο μονοπάτι θα ένωνε τον βορρά με τον νότο του κήπου. Αριστερά και δεξιά από το μονοπάτι θα υπήρχαν πικροδάφνες και κερασιές με αρκετές αμανίτες ανάμεσα. Στον νότο θα δέσποζε έναν περιποιημένος πλινθόκτιστος λάκκος με φίδια και στον βορρά ένας καταρράκτης που θα τροφοδοτούσε την λίμνη με νερό και ψάρια. Στον ουρανό κοράκια και χελιδόνια θα γιόρταζαν τις εποχές.
Η ζωή όμως δεν είναι ακουαρέλα. Λες να μπορεί να γίνει; Έστω ένα μικρό μπλοκάκι σημειώσεων…
Αφήνω, λοιπόν, την πιο κάτω σημείωση κι έπειτα θα κόψω το χαρτί, θα το διπλώσω προσεκτικά στα τέσσερα και αφού τρυπώσω κρυφά και αθόρυβα, θέλω να ελπίζω, στο δωμάτιό σου, θα το βάλω κάτω από το μαξιλάρι σου. Πριν φύγω θα ριψοκινδυνέψω να σε ξυπνήσω με ένα φιλί στο πόδι σου που δραπέτευσε κάτω από την κουβέρτα…
« Γεια σου. Λένε πως αν έχεις υπομονή και επιμονή μπορείς να παραβιάσεις την κλειδαριά του παρόντος χωρίς να χρειαστείς κλειδί. Λένε, επίσης, πως, μάλλον, δεν υπάρχει καν κλειδί. Λένε πως οι «ξέγνοιαστες μέρες» βρίσκονται ακριβώς εκεί μέσα, δίπλα στο ανοιχτό παράθυρο. Τι λες, λοιπόν, να το δοκιμάσουμε; Κάτι μου λέει ότι αν θελήσουμε να κοιτάξουμε από το παράθυρο, αυτό που θα δούμε θα μοιάζει σε «γιορτή λευκής νύχτας». Δεν θέλω να σε απασχολήσω πολύ, μονάχα κάτι ακόμα. Λένε πως αν μπεις μέσα, η πόρτα κλείνει πίσω σου, αλλά αυτό δεν σε τρομάζει καθόλου. Απίστευτο ε; Κι όμως, δεν αξίζει μια απόπειρα; Κάτι σαν δολοφονία του φόβου και απεξάρτηση από το «δεν ξέρω». Ελευθερία κινήσεων, δημοκρατία πράξεων, αναρχία επιλογών…
Καλή συνέχεια στον ύπνο σου και δώσε τα χαιρετίσματά μου στον Μορφέα.
Α! έμεινε ένα ψίχουλο αυθορμητισμού ακόμα… Ας το μαζέψω με τα δάχτυλά μου κι αυτό…
Σε θέλω. Θέλω να γευτώ κάθε σημείο του γυμνού σου κορμιού. Θέλω να ξυπνήσω ένα πρωί μαζί σου.»
ΥΠΕΡΟΧΟ!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοιος τα φυλάει λοιπόν τώρα; Γιατί δε λες απλά ένα "φτου και βγαίνω"; Δε νόμιζω πως το ξάφνιασμα είναι καλός αρωγός στο να βρει κανείς κρυψώνα.
ΑπάντησηΔιαγραφή->kitrino noufaro
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλώς πέρασες από τούτο το μέρος
σε ευχαριστώ πολύ.
->Vicky
δεν ξέρω αν το ξάφνιασμα είναι καλός ή μη αρωγός. Ίσως όμως ένα σοκ ,μπορεί και να επαναλειτουργήσει κάποιον αδρανοποιημένο μηχανισμό, κάποιον αδρανή οργανισμό. Δεν μπορεί κάποιος να τα φυλάει συνέχεια. Που και που χρειάζεται η ηλεκτρική εγκεφαλική διέργεση με νέες εικόνες ή έστω παλιές. Οπότε λέω "φτου&βγαίνω" και ταξιδεύω ξανά με άλλους φυσικούς νόμους το νου μου μέχρι τις αισθήσεις μου.
Καλώς όρισες. Καλό απόγευμα.
"ψιτ" είπε μια σκιά και μπήκε απ' το ανοιχτό το παραθύρι. τι καλά που ήταν ανοιχτό! αλλιώς πώς θα χώραγε να υπάρξει;
ΑπάντησηΔιαγραφήκι αυτή η κουρτίνα; είδες τι όμορφα που ανέμισε με την κίνηση της σκιάς; σαν αυλαία σε θέατρο άνοιξε για να φανεί ο πρωταγωνιστής της...
κι είδες που πήγε; εκεί...κοντά σε δυο ακροδάχτυλα για να τα φυσήξει με πνοή και να τα κάνει ν' ανατριχιάσουν. τι θα κάνει άραγε η όμορφη κοιμωμένη; θα τα τραβήξει κάτω απ' το σεντόνι ή θα τα αφήσει να δροσίζονται;
κι ύστερα; ύστερα τι; η σκιά θα βρει το σώμα της; ή θα τριγυρνά σκανταλιάρικα να ξυπνάει συνειδήσεις;
τι;
...
φιλιά βρόχινα...
-Θέλω να βρέξω τα χείλη μου με χυμό από ρόδι και τα δικά σου με κρασί.Κι αφού ξαπλώσουμε θέλω να με φιλήσεις αργά,πολύ αργά.Μετά θα πάμε μιά βόλτα στο ανθοστόλιστο φεγγάρι.Θα φορέσεις κάτι πρόχειρο και θα φύγουμε στα φειδωλά όνειρα αυτής της νύχτας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι δεν είναι αναπνοή,ούτε εισπνοή,είναι απειλή.
Πονηρή και λάγνα.
Θελκτική και απόμακρη.
Θέλω...
Θα ήθελα...
->Νεράιδα της βροχής
ΑπάντησηΔιαγραφή...θα αισθανθεί πρώτα τα χείλη
κι ύστερα ζεστά και διεγερμένα θα τα φέρει και πάλι κάτω από το σεντόνι
τα ακροδάχτυλα
όσο για την τολμηρή σκιά
θα πάει να ακολουθήσει
εκεί ίσως να βρει το σώμα της...
θα την αφήσει όμως;
ας την αφήσει μόνο για λίγο
να πάρει σάρκα και οστά...
να σπείρει ύδωρ και δροσιά
από την κορυφή μέχρι τα νύχια
στην ραχοκοκκαλιά
στον αφαλό
στα στήθια.
->assel...
...όχι δεν είναι αναπνοή,ούτε εισπνοή,είναι απειλή αν-αρχοκεντημένη
με ένα σπαθί στην κόψη της
ομορφοστολισμένη
στα μακρινά, στα κοντινά
στα πάθη και στα βάθη
να δίνει διέγερση στο νου
και ηδονή στην σάρκα
αμαρτωλό ανάστημα στο ηθικό παράστημα
κι από το χάδι, στο φιλί να μην νυχτώνει...
ακούς;
και να νυχτώνει...
ακούς;
ενώνει...
πόσο μ'αρέσει όταν με βρίσκουν νέα άτομα και όταν μετά τους επισκέπτομαι συναντάω τόσο όμορφα μπλογκ...υπέροχο κείμενο...και υπέροχα γενικά τα κειμενα σου...!!θα τα λέμε...φιλιά!
ΑπάντησηΔιαγραφή->...αγγελόσκονη...
ΑπάντησηΔιαγραφήνα'σαι καλά για το πέρασμά σου από τα μέρη εδώ...
Καλή διαμονή, εύχομαι... :)
Πραγματικά το διασκέδασα, χίλια
ΑπάντησηΔιαγραφήευχαριστώ πριν το ένα...;)
Φοβόμαστε να γευτούμε την ευτυχία.Φοβόμαστε οτι δεν είμαστε ίκανοί να την κρατήσουμε.Και εκεί που όλα θα είναι έρωτας και πρωινά χαμόγελα,φύγει.Και μείνουμε πιο άδειοι απο πριν.Έτσι όταν την βλέπουμε να μας πλησιάζει,την αφηνουμε διακριτικά να προσπεράσει.Και χάνουμε στιγμές.Και χρόνια.Και αγάπη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε ένα ψίχουλο αυθορμητισμού που βρήκα κάτω απο το τραπέζι...θα ήθελα να ξυπνούσα και να ήσουν δίπλα μου.Να μου χαμογέλαγες και να με έσφιγγες στην αγκαλιά σου.Να μην ήταν ένα ακόμα όνειρο...
Καλή μέρα σου είπα? :)
->κίτρινο νούφαρο
ΑπάντησηΔιαγραφήνα είσαι καλά! ...και για το ένα και για τα χίλια... και για τα χιλιόμετρα και για τα μίλια...
->meltemi
Φοβόμαστε να αφήσουμε την ευτυχία να πλησιάσει σε απόσταση αναπνοής κι εκεί που είναι έτοιμη να υψωθεί σαν φιλί στο στόμα, εκτρέπεται... στο μάγουλο, στο κεφάλι. Έχεις δίκιο, χάνουμε χρόνια, στιγμές και αγάπη. Ωραία τα όνειρα μα πιο ωραία η ζωή όταν την ζεις "μαζί". Μια σπονδή κάνω σε αυτόν τον φόβο, να φύγει από τα στεγνά χείλη και να μετουσιωθεί σε γεύση. Μια "ερωτική εξομολόγηση" κάνω, να φύγει αυτός ο φόβος από το ανήλιαγο δέρμα και να μετουσιωθεί σε πρωινό ξύπνημα, όπως το ρίσκο θα αλλάζει δέρμα και θα γίνεται ήσυχη αναπνοή.
Εις υγείαν! Εις ευτυχίαν! Εις πρωινά χαμόγελα!
Καλημέρα να έχεις...
μακαρι ο μοναδικος μας φοβος να ηταν εκεινος του θανατου...
ΑπάντησηΔιαγραφήμα καθημερινα περιτρυγιριζομαστε απο ενα σωρο μικρους και μεγαλους φοβους...
απο πρεπει και μη...
απο θελω αλλα δεν μπορω...
απο θα ηθελα μα δεν γινεται...
οχι δεν φταει για ολα η ζωη...
ειναι ευκολο να της ριχνουμε ολα τα βαρη και ολη την κακοτυχια που μας βρισκει αλλα καπου λιγο φταιμε κι εμεις...δεν ειναι ακουαρελα μα μπορει να γινει εστω κι ενας μικρος πινακας...ο δικος μας πινακας και οταν ξεφευγει λιγο σκουρο χρωμα να προσπαθουμε να του ριξουμε ενα αλλο πιο ανοιχτο απο πανω...
να τολμησουμε κατι κι εμεις...
να κανουμε το θελω μπορω και το θα ηθελα γινεται...
θελει και λιγο αλλαγη...
θελει να αφηνουμε και ενα παραθυρο ανοιχτο...
νεραιδενια καλησπερα!
εχεις προσκληση για παιχνιδακι σε μενα! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημερα!!
Κρατάω τις αποστάσεις μου. Όχι επειδή δεν θέλω. Αλλά επειδή φοβάμαι πως κι αυτό το "θέλω" δεν είναι σίγουρα δικιά μου επιλογη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι ο έρωτας κι ο θάντος νομίζω ακόμα. Μόνο που να με το θάνατο και τον έρωτα δύσκολα κρατάς αποστάσεις...
->Ναϊάδα
ΑπάντησηΔιαγραφή...να του ρίξουμε άλλο πιο αραιό από πάνω
ίσως και να αραιώσουμε το υπάρχον χρώμα με διάφανο διαλυτικό...
κι έτσι απο-φύγουμε την διά-λυση
και γίνουν τα κορμιά με τις πράξεις τους
και τα πνέυματα με τις ενώσεις τους...
λύση.
Καλησπέρα, αν και καθυστερημένα, και καλώς πέρασες το κατώφλι ετούτο. Να είσαι καλά...
-dee dee
μια καλησπέρα κι από μένα εκεί στον βορρά... που κρύβει προκλήσεις και στέλνει προσκλήσεις. :)
->Άρρωστη Ερινύς
δύσκολα κρατάς αποστάσεις από τέτοιους στρόβιλους
έχεις δίκιο
μόνο που θέλω να πιστεύω
που πιστεύω
πως το "θέλω" είναι δική μου επιλογή
δική μου και η απαλλαγή από εκείνο
δική μου και η αλλαγή από το "εγώ".
Ξέρεις γιατί είναι δικό σου το "θέλω";
...μα γιατί έχει το "Θ" του θέρους, το "Ε" της έλξης, το "Λ" του λευκού, το "Ω" του ωκεανού...
κι ακόμα κι αν είναι "λάθος" ε και;
χαλάλι στο πάθος και στο βάθος.
Nιώθω πολύ όμορφα εδώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι λέξεις σας, μικρές σφυριές που πονούν αλλά σ΄αρέσει..
Καλημέρα
Ωραίο κείμενο! Και που ξυπνά πολλά ερωτηματικά κι επιθυμίες.
ΑπάντησηΔιαγραφή->aura
ΑπάντησηΔιαγραφήσφυριες ε;
αναρωτιέμαι που να σφηνώνουν το καρφί
και ποιο το είδος του ερεθισμού
που προκαλείται στο σημείο
και ποιες οι σκέψεις κι οι διαθέσεις
εκεί ανάμεσα στον πόνο και το χαμόγελο.
σφυριές ε;
για να δούμε αν όχι το καρφί, ο ήχος θα προκαλέσει κάτι...
Άκουσα το θρόισμα σου και εισέπνευσα. Καλό κρυφτό...
->summerdream
Να είσαι καλά που άφησες ένα καλοκαιρινό όνειρο στο τέλος του Οκτώβρη.
Ερωτηματικά κι επιθυμίες
ναυτίες μπλεγμένες με ιστορίες
κι ένας έρωτας σαν τρένο νυχτερινό χωρίς ανταπόκριση
κι ένα άγγιγμα τολμηρό σαν περίπατος
και μια ελευθερία με "θέλω" αρκετά
με λάθη πολλαπλά
σε επιλογές και λόγια
φιλί απ'άκρη σ'άκρη
να μην τολμάει η γκρίνια
να μην διψάει το παράπονο
να μην κρυφογελάει το ψέμα.
Δεν ξέρω αν ο μόνος φόβος που δικαιολογείται είναι αυτός του θανάτου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως και να έχεις δίκιο, γιατί ο θάνατος είναι το μόνο που δεν μπορούμε να αναστρέψουμε.
Άρα όλοι οι άλλοι φόβοι το μόνο που κάνουν είναι να μας δυσκολεύουν την ζωή.
Αρκεί όμως να το ξέρουμε αυτό και να το παραδεχόμαστε για να σταματήσουμε να φοβόμαστε?
Εμένα δεν μου αρκεί.
θα ήθελα να είμαι τόσο δυνατή, που να μην φοβάμαι τίποτα και να μπορώ να κοιτάζω τη ζωή κατάματα και να διεκδικώ όλα όσα θέλω και πιστεύω ότι μου αξίζουν. . .
Δυστυχώς όμως απέχω αρκετά από το να γίνω μια γυναίκα δυνατή, ανεξάρτητη,
αισιόδοξη, γεμάτη αυτοπεποίθηση και σιγουριά για τον εαυτό της. . .
Δεν ξέρω αν κάποτε τα καταφέρω. . .
Ξέρω ότι το θέλω πολύ και θα το προσπαθήσω. . .
Ιωάννα
Υ.Γ Παρασύρθηκα και έγραψα πολλά. . . Είμαι σίγουρη όμως ότι δεν σε πειράζει!
->Ιωάννα
ΑπάντησηΔιαγραφή...δεν νομίζω ότι στην πραγματικότητα αρκεί και σε κάποιον... Ωραίο θα ήταν και γόνιμο μα άπιαστο. Αυτά τα άπιαστα όμως δεν είναι που στολίζουν τις ψυχές και κάνουν τα βλέμματα να λαμπυρίζουν; Αυτά τα άπιαστα δεν είναι που ανοίγουν τους πόρους του δέρματος για να εισχωρήσουν τα ηλεκτρισμένα χάδια μέχρι το αίμα κι από εκεί στην καρδιά και τον εγκέφαλο; Αυτά τα άπιαστα δεν είναι που κάποιοι τα έχουν βαφτίσει "ελευθερία", κάποιοι "ευτυχία", κάποιοι "επανάσταση"; Άρα ίσως να μην είναι τόσο άπιαστα τελικά... ή τόσο όσο θέλουμε να επιτρέπουμε στο νου μας να αποδέχεται. Αλλά και να είναι έτσι... αξίζει τον "κόπο" το κυνήγι τους ή η εκλεπτισμένη προσσέγγισή τους...
Δύναμη, ανεξαρτησία, αισιοδοξία, αυτοπεποίθηση, σιγουριά... κι ας λείπουν δεν παύει κάποιος να είναι όμορφος άνθρωπος. Τέλειος ούτως ή άλλιώς δεν θα μπορούσε να είναι.. ακόμα κι αν ήταν η πολυπόθητη "pure enegy"... αυτό το "ΕΝΑ". Ακόμα κι έτσι κάτι θα υπήρχε πιο πάνω... ή πιο κάτω. Η "ομορφιά" ενός ανθρώπου είναι κάτι σαν να λέμε εφόδιο, παλτό για τον χειμώνα, μια φαρέτρα γεμάτη τουλίπες... Τι εννοώ; Μέσα σου είναι όλα αυτά που νομίζεις ότι δεν έχεις ακόμα... Απλά... κοίτα καλύτερα... και σκάσε κι ένα χαμογελάκι... όχι τίποτα αλλά θα κάνει πιο εύκολο το ψάξιμο... :)
Σε φιλώ... κι ας μην παρασύρθηκες να γράψεις πολλά! :)
dim μου άρεσαν οι στίχοι σου. Σ'ευχαριστώ πολύ. Ελπίζω να μην σε πειράζει που τους δανείστηκα για την δική μου γωνιά!
ΑπάντησηΔιαγραφή->summerdream
ΑπάντησηΔιαγραφήαυτά μου τα λόγια γεννήθηκαν από την πρώτη σου είσοδο στην κρυψώνα μου.
Τα αφήνω λοιπόν χωρίς γέφυρες να λουστούν από το καλοκαιρινό σου όνειρο
να πιουν από αυτό
να ξεδιψάσουν.
Να είσαι καλά που ταξιδεύεις το ποίημά μου σε νέους κόσμους.