Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010

Recreación

[ photo: Rain by Sugarcream ]

Ήταν 4:22 τα ξημερώματα. Άνοιξα τα μάτια μου κι εστίασα στην λωρίδα φωτός που γεννιόταν από την νύχτα, μπουσουλούσε στο μπαλκόνι μου και χάιδευε καθέτως, δήθεν ερωτικά, την άκρη της καφέ κουρτίνας του υπνοδωματίου. Άπλωσα το χέρι μου, δήθεν αδιάφορα, αναζητώντας την γυμνή σου πλάτη. Μουρμούρισα κάτι απροσδιόριστο, που μάλλον είχα κληρονομήσει κολυμπώντας κάπου ανάμεσα σε κύματα Θήτα και κύματα Δέλτα, κι ύστερα... σιωπή. Ξέρεις, εκείνη η σιωπή που διακόπτεται ξαφνικά από ένα δυνατό φρενάρισμα στον δρόμο της πόλης ή στον χρόνο της σκέψης. Τόσο δυνατό όσο να σε κρατήσει σε αγρύπνια μέχρι το ξημέρωμα. Όχι από ταραχή. 

Φιλοξενούμενος στο σπίτι μου. Δεν έχω όμως παράπονο. Σηκώθηκα από το διπλό μου κρεβάτι, πήρα από το χέρι το “φρενάρισμα” και καθίσαμε, σχεδόν αντικριστά, στις δύο άκρες του καναπέ με το πράσινο ριχτάρι. Όχι για να λογαριαστούμε. Μια μικρή ανταλλαγή αναπνοών ίσως. Και γιατί όχι; Μπορεί και να συγχρονιστούν οι παλμοί της καρδιάς μας πάνω σε μια βαθιά, πολύ βαθιά εκπνοή. Μας σέρβιρα γλυκό κόκκινο κρασί. Ίσως μια όμορφη ζάλη επιτρέψει πιο εύκολα να επιστρέψω στο μαξιλάρι μου και να χαζέψω ήσυχα, και δήθεν αβίαστα, την φιγούρα του κορμιού σου. Όσο για το “φρενάρισμα”, θα ανοίξω την μπαλκονόπορτα και θα το αφήσω έξω, μεθυσμένο, να κάνει παρέα στα ξεχασμένα, εδώ και μέρες, σκουπίδια.

Δεν θα με ξαναενοχλήσει. Θα το πετάξω σαν ξημερώσει στους μπλε κάδους ανακύκλωσης, και θα γυρίσω επάνω, όχι με το ασανσέρ, να φιλήσω τα πρωινά κλειστά σου χείλη. Κι αφού ανακυκλωθεί και ξαναγεννηθεί…, ίσως να μοιάζει με έρωτα. 

Mε ξεγνοιασιά.

Τετάρτη 12 Μαΐου 2010

Ένα

[ photo: stay by lunariya ]


Να ξέρεις μόνο ότι βρέχει πολύ. Μυρίζει χώμα. Πέρασε από τους κυματισμούς της κουρτίνας, ανέβηκε στο κουρτινόξυλο και με ένα σάλτο αυτοκτόνησε μέσα μου εκείνη η μυρωδιά. Στην αρχή νόμιζα πως με δρόσιζε, κι ύστερα πως με πάγωνε. Τόσο πολύ διαφορετική από την δική σου μυρωδιά! Τόσο αντίθετη που όταν βουτούσα μέσα της, έκλεινα τα μάτια να μην τρομάξω από το βάθος ή τουλάχιστον να μην μου κοπεί η ανάσα, όπως την πρώτη εκείνη φορά που κρύφτηκα στα μάτια σου, στα δάχτυλά σου, στα χείλη σου. Ζέστη.

Να ξέρεις μόνο ότι είμαι εδώ. Στάθηκα μπροστά σου ντυμένος με τα όμορφα και τα άσχημά μου χωρίς ντροπή, γιατί τί νόημα έχει να παίρνεις βαθιές εισπνοές αν ντρέπεσαι τον εαυτό σου; Στάθηκα. Κι ύστερα ξεντύθηκα, σε ξέντυσα, και κάναμε έρωτα. Σαν απαλή δαγκωνιά σε ένα κεράσι αφημένο στην μέση ενός καλοκαιριού. Κι ύστερα, περίπου ησυχία. Εκτός κι αν βγάζει το δέρμα νότες.


Παρασκευή 30 Απριλίου 2010

Σε θέλω

[ photo: Christmas ride. by incredi ]


στα χείλη σου
θέλω να κρυφτώ στην μια τους άκρη
κι ύστερα με ένα κλείσιμο των βλεφφάρων να βρεθώ στην άλλη
όπως στα όνειρα
να ψάξω την ευκαιρία να αγγίξω την γλώσσα σου
να την φιλήσω
κι εκείνη να με αφήσει να δω τον ουρανό του ουρανίσκου σου
να πνιγώ στην μελωδία σου
να χαθώ στο λούνα παρκ σου
να μην αφυδατωθώ

στον λαιμό σου
θέλω να ξεχάσω το μέτρημα του χρόνου
με μόνο τικ τακ το αίμα της φλέβας σου
εκεί που ερεθίζεται το μυαλό σου
τρενο να γίνει να με πάει στην καρδιά σου
να ξαπλώσω στην αμμουδιά της
στον ήλιο σου μπροστά
να απλώσω την γύμνια μου

στο στήθος σου
θέλω να βρω το ξύλινο σπιτάκι απ'την σκέψη μου
ξέρεις, αυτό δίπλα στην λίμνη
που παίζει πάντα μουσική
και ο φωτισμός δεν δυναμώνει
με τις κουρτίνες μια να σε κρύβουν, μια να σε φανερώνουν
ολόγυμνη

στα χέρια σου
θέλω να πιαστώ από τις άκρες των δαχτύλων σου
να μείνω ακίνητος
και να φαντάζω νικητής της άμμου της κινούμενης
να μην βουλιάζω
κι η λάσπη να μοιάζει ιαματική
σαν μια μπανιέρα γεμισμένη και ζεστή
να μην πληγώνω
να μην ματώνω

στην πλάτη σου
θέλω να κλέβω σκοτεινιά σπό τις σκιές της ραχοκοκκαλιάς σου
να αποκοιμιέμαι ήσυχα
και εύκολα πάνω από όλα
χωρίς τον φόβο που αγκυλώνει τα μάτια και δεν κλείνουν
χωρίς την ανασφάλεια που καίει την ασφάλεια
εκεί στην βάση της πλάτης σου
να αφήσω το χέρι μου
να αφήσεις τον οργασμό σου

στα πόδια σου
θέλω να αρπάξω το φιλί στην αγκαλιά μου
να το εναποθέσω επάνω τους
και να αναπνεύσω το χαμόγελο εκείνης της στιγμής
το δικό σου πρώτα
κι ύστερα το δικό μου
σαν σε ποδήλατο διθέσιο
με χάδι για πετάλια

σε θέλω


Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010

si minore



πειράζει να μην γράψω τίποτα;
πειράζει να μην πετάξω λέξεις και ορέξεις στην οθόνη ετούτη την φορά;
την επόμενη υπόσχομαι
θα είναι διαφορετικά
"να μην υπόσχεσαι", μου είπαν κάποτε
"δεν θέλω", απάντησα
μονάχα τούτο
με τις καμπύλες σου να διευκολύνεις το φως
προς αγκαλιές
επί χάδια
ζήλεψα, δεν το κρύβω.
"να μην ζηλεύεις" μου είπαν κάποτε
"δεν μπορώ", σκέφτηκα.


Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2010

Do not disturb

[ photo: If winter ends by hide and seek ]



αν είναι να ανατριχιάσεις

ας είναι από τον ήχο που κάνουν τα κλαδιά
στα βήματα σαν σπάνε

ας είναι στην παγωμένη την γουλιά
κι ας τους να ρωτάνε

ας είναι στα γυμνά
στα ακάλυπτα σημεία του κορμιού
μέσα στο χιόνι

ξημερώνει; νυχτώνει;

βαθιά να είν' η ανάσα σου
κρατήρας το κορμί σου
όσο τα χείλη κι αν παγώνουν
ας λιώνουν στο φιλί σου.