[ photo: by CRAZYCOW ]
Έχεις κάνει πατινάζ στην επιφάνεια μιας παγωμένης λίμνης; Έχεις ξαπλώσει ανάσκελά ανάμεσα σε στάχυα; Έχεις περπατήσει με πόδια γυμνά πάνω σε άσφαλτο; Έχεις πιει τις σταγόνες της βροχής που στάζουν από ένα πλατανόφυλλο; Έχεις απομνημονεύσει τα πρώτα είκοσι δεκαδικά ψηφία του «π»; Έχεις κρυφτεί στην ντουλάπα σου; Έχεις κοιτάξει κάτω από το κρεβάτι σου την νύχτα; Έχεις μετρήσει αστέρια σε μια νύχτα δίχως φεγγάρι μακριά από τα φώτα της πόλης; Έχεις κάνει έρωτα πάνω στην άμμο; Έχεις βυθίσει τα χέρια σου μέσα στο χώμα; Έχεις ουρλιάξει ανάμεσα στο πλήθος; Έχεις κοιμηθεί σε δεντρόσπιτο; Έχεις τραγουδήσει με μόνη μουσική συνοδεία τον ήχο του τρένου στις ράγες; Έχεις δοκιμάσει νέες άγνωστες γεύσεις με μάτια κλειστά; Έχεις χορέψει με τέμπο τους παλμούς της καρδιάς σου; Έχεις προσευχηθεί με φωνή δυνατή; Έχεις ονειρευτεί ότι ξύπνησες; Έχεις παρατηρήσει τους συνεπιβάτες σου όταν χαζεύουν έξω από το παράθυρο του υπόγειου σιδηροδρόμου; Τί κοιτάζουν; Έχεις περάσει κάτω από μια λάμπα του δρόμου για να δεις αν θα σβήσει; Έσβησε; Έχεις δει την ανατολή ενώ στέκεσαι στην κορυφή ενός βουνού; Έχεις βαφτίσει το φυτό που φιλοξενείς στο γραφείο σου; Έχεις υψώσει την γροθιά σου στον αέρα διεκδικώντας τα «θέλω» σου; Έχεις εξεγερθεί; Έχεις ερωτευτεί;
Κάπως έτσι μια Εμπειρία Ζωής ανεβαίνει την σκάλα του μικρού αεροπλάνου, επιλέγει μια ελεύθερη θέση και κάθεται συνήθως δίπλα σε παράθυρο. Κρυφά τσεκάρει και ποιος κάθεται στην δίπλα θέση. Μια όμορφη παρουσία μειώνει το ρίσκο μιας αδιάφορης διαδρομής. Μπορεί και όχι. Αυτό είναι όμως το ταξίδι. Έτσι δεν λένε οι σοφοί; Κι έτσι σιγά σιγά μετά τα πρώτα βλέμματα, έρχονται οι πρώτες λέξεις, οι σκέψεις, οι ιστορίες, οι εκμυστηρεύσεις ίσως, τα πρώτα χαμόγελα. Το πρώτο ραντεβού και το πρώτο φιλί θα απογειωθούν μετά την προσγείωση του αεροπλάνου. Θα έχουν μεσολαβήσει ανταλλαγές μουσικών επιλογών, πολιτικών διαφοροποιήσεων και εκπνοών. Οι αντιφάσεις θα φέρουν το πάθος, οι διατάσεις την χοροθεραπεία, η σιωπή την ενοποίηση και η ελευθερία την γονιμοποίηση.
Κι εκεί, μεταξύ γης και ήλιου, γεννιέσαι. Μια Πρωτόγονη Έκφραση* ενώνει τα σημεία του ορίζοντα με τις αισθήσεις σου. Σαν ομφάλιος λώρος από σώμα σε σώμα. Ορατών τε πάντων και αοράτων. Γυμνάζεις την σάρκα σου, εκπαιδεύεις την ψυχή σου, ξεκλειδώνεις το νου σου. Το κλειδί το ρίχνεις στην τσέπη σου και χαμογελάς κρυφά. Όποιος γνωρίζει, θα το δει να φεγγοβολά κάτω από το ύφασμα, ενώ διασχίζεις έναν πολυσύχναστο δρόμο. Κι ύστερα θα σου αφιερώσει χάδια, ιαχές, οργασμούς, συνθήματα, φιλιά, στουπιά αναμμένα, λουλούδια ανθισμένα, απότομα φρεναρίσματα, επιτόπιες επιταχύνσεις, σοκολάτες με cranberries, δάκρυα, απώλειες, συνήθειες, κρουαζιέρες σε λίμνες, εκπλήξεις, εκρήξεις, ησυχίες.
Κάπως έτσι μοιάζει ένα Σαμποτάζ στην Πραγματικότητα. Μοιάζει με σένα ενώ κοιμάσαι κι ονειρεύεσαι. Θυμίζει κάτι από τις έφηβες περιπλανήσεις σου και τις ανέμελες βόλτες με κοντομάνικο τον Δεκέμβρη. Φέρνει στάχτες από εσωτερικές φωτιές και τις αναμιγνύει με την περιπλανώμενη γύρη του Μαΐου. Γίνεται μούσκεμα στο αποχαιρετιστήριο μπουγέλο της τελευταίας τάξης του σχολείου και στεγνώνει στις μεσημεριανές ζέστες του Αυγούστου. Παίζει κρυφτό σε εγκαταλελειμμένα σπίτια και κυνηγητό σε κεντρικές πλατείες την ώρα αιχμής. Μοιάζει με το κράτημα των χεριών σε ένα βραδυνό περίπατο στο πάρκο, και με τις ερωτικές εξομολογήσεις με ή δίχως ανταπόκριση. Θυμίζει κάτι από έκλειψη σελήνης, κάτι από ηλιοβασίλεμα. Αντέχει στην σιωπή και λαχταρά την κραυγή. Μασκαρεύεται στο καρναβάλι και στέκει σαν ολόγυμνη φιγούρα πίσω από την κουρτίνα του απέναντι διαμερίσματος. Τραγουδάει τόσο δυνατά που βραχνιάζει, ψιθυρίζει τόσο απαλά που γαργαλάει τα αυτιά. Χτυπάει σαν τηλέφωνο την νύχτα και τρίζει σαν παλιά πολυθρόνα του παππού και της γιαγιάς. Μυρίζει σαν νυχτολούλουδο τα πρωινά και σαν μπαρούτι τις νύχτες. Πατάει στο χώμα με πέλματα σταθερά και ελαφρώς λυγισμένα γόνατα. Πίνει καφέ τις νύχτες πριν ξαπλώσει και βαλεριάνα το πρωί. Σου θυμίζει τους γονείς σου όπως ήταν πριν γεννηθείς και τα αδέρφια σου στην κούνια. Είναι το λαμπάκι νυκτός σου και η πρώτη ρουφηξιά από το τσιγάρο σου. Εϊναι η στίβα των βιβλίων σου και ο πάκος με τις ξεχασμένες σου κασέττες. Τρέχει σαν σαλιγκάρι μετά την βροχή και μοιάζει με σκύλο που κουνάει την ουρά του όταν θέλει παιχνίδι. Θυμίζει λίγο από την γεύση του ανθού αλατιού και κάτι από μέλι ανθέων. Είναι τέχνη πολεμική και κατάγεται από το πρώτο χαμόγελο που σου χάρισαν και ανταπέδωσες.
Κάπως έτσι μοιάζει ένα Σαμποτάζ στην Πραγματικότητα. Με αλληλεγγύη και με πολιτισμό. Είναι ίσως το ποιο πολιτικοποιημένο απολιτίκ στοιχειό της φύσης. Σιχαίνεται τους ζαμανφουτισμούς και τους ιμπεριαλισμούς. Λατρεύει τους χρησμούς. Μαθαίνει ξένες γλώσσες για να μην γερνάει ο εγκέφαλος και δοκιμάζει νέες γεύσεις για να κερδίζει χρόνο ζωής. Πιστεύει ότι κάθε Χούντα δικαιούται μια Αντίσταση, κάθε ποταμός έναν χείμαρρο, και κάθε αστέρι μια ευχή. Κι όταν έρθει εκείνη η στιγμή να σε ζητήσει σε χορό δεν μπορείς να αρνηθείς. Δεν θέλεις. Δίνεσαι ολοκληρωτικά, ντύνεσαι τα στολίδια σου και τα ταξίδια σου και κηρύσσεις επανάσταση μυαλών και ανάσταση συναισθημάτων. Και είναι αμφίδρομα μονόδρομος. Ο μονόδρομός σου. Εσύ.