[ photo : Reborn by rawrrrr-321 ]
- Μια μάγισσα είπε κάποτε σε έναν αντάρτη: «αν σου έλεγα ότι μπορώ να σε μεταμορφώσω σε ότι επιθυμείς, τι θα ήταν αυτό;» κι εκείνος της απάντησε «σε ναύτη». Όταν εκείνη τον ρώτησε γιατί, εκείνος δεν απάντησε.
- Και τελικά; Τον μεταμόρφωσε;
- Όχι. Του είπε πως αυτό μπορεί να το πετύχει μόνος του.
- Τώρα που είπες «θάλασσα», ξέρεις τι θα ήθελα αυτή την στιγμή; …να έκανα ηλιοθεραπεία πίνοντας ένα δροσιστικό κοκτέιλ.
- Και γιατί δεν πας;
- Κάνει κρύο ακόμα…
- Εντάξει, δεν χρειάζεται να βουτήξεις.
- Δεν έχει νόημα, έτσι.
- Έχεις δίκιο. Λοιπόν, πάω σούπερμάρκετ. Θέλεις να σου πάρω κάτι;
- Ναι, έναν χυμό βερύκοκο.
- Βερύκοκο; Πως σου ήρθε;
- Θα σου πω όταν γυρίσεις, αν βρεις.
- Καλώς. Δεν θα αργήσω.
- Πως μπορείς να το λες αυτό με τόση σιγουριά;
- Το λέω μονάχα με την σιγουριά του θέλω μου.
- Και πως είσαι σίγουρος για αυτό;
- Τώρα δεν είμαι. Συνήθως… με πιάνει αργότερα, στον δρόμο.
Δυο άνθρωποι χαμογελαστοί, ο ένας στον καναπέ, μπροστά στην τηλεόραση, κι ο άλλος σε μια διαδρομή από το σαλόνι μέχρι την εξώπορτα… κι ύστερα έξω από αυτήν. Αυτός ο ήχος της εξώπορτας όταν κλείνει, κάποιες φορές με τρομάζει, είτε είμαι από την μία είτε από την άλλη πλευρά… και κάποιες άλλες δεν τον προσέχω γιατί είμαι τόσο βιαστικός να φύγω και να φτάσω στον όποιο προορισμό μου…
Κι έξω στον δρόμο, είθε να εμπόδιζαν την «ορθή», κατά τα άλλα, πορεία μου, σκίουροι και τσαλαπετεινοί, και όχι αποπνικτικοί παφλασμοί στα τοιχώματα των ρουθουνιών μου…
Κι έξω στον δρόμο, είθε να εμπόδιζαν την «ελεύθερη», κατά τα άλλα, όρασή μου, πλούσια κλαδιά, βαριά φορτωμένα με καρπούς απαγορευμένους ή μη, και όχι άχρωμες οφθαλμαπάτες, χρωματιστές απάτες και μουχλιασμένες ομιλούσες φωνές που χύνονται από παράθυρα και στάζουν σε πεζοδρόμια αφήνοντας κηλίδες με μόνο σκοπό να αποπροσανατολίσουν και να στολίσουν το γκρι με λίγο κόκκινο.
Μου αρέσει σαν περπατώ στον δρόμο και βλέπω ανθρώπους να πίνουν τον καφέ τους στο μπαλκόνι, κάποια ήσυχα πρωινά, με φόντο το πράσινο της τέντας τους, ίσως και κάποιων γλαστρών, που πασπαλίζουν το μωσαϊκό, όπως κάνει σπασμωδικά η ζάχαρη άχνη επάνω σε ένα κέικ. Είναι αυτός ο «απαιτούμενος» χρόνος πριν το καλοκαίρι απλωθεί επάνω στο κορμί σου σαν αντηλιακό με άρωμα καρύδας… ίσως και με παρόμοια γεύση. Είναι αυτός ο χρόνος που ευνοεί την «μεγάλη έξοδο» προς το μπαλκόνι μιας και τώρα πια τα καλοκαίρια, μπαλκονόπορτες και παράθυρα κλείνουν… για να δροσιστούν οι άνθρωποι.
Δεν αντέχω τα κλιματιστικά. Ούτε και τους ανεμιστήρες. Σαν μνηστήρες και οι δυο τους, θέλουν να αρπάξουν από τον ήλιο τις καλοκαιρινές του αχτίδες, που διέρχονται ναι μεν από το τζάμι, αγγίζουν το παρκέ, το χαλασμένο από τον χρόνο, ή το γυαλιστερό πλακάκι μα είναι σαν λευκός φωτισμός μπλε λάμπας. Ωραίες οι μπλε λάμπες, μα για τις νύχτες…
- Δεν βρήκα χυμό βερύκοκο. Σου πήρα ροδάκινο. Πειράζει;
Δεν αλλάζω με τίποτα την γεύση που αφήνει στο στόμα και στο μυαλό ο χυμός βερύκοκο. Ίσως γιατί απλά μου αρέσει, ίσως γιατί θυμάμαι τις πρώτες τάξεις του δημοτικού, με τις ορθές πορείες, τις ελεύθερες οράσεις, τα χαμόγελα, τα γοερά κλάματα, τα κρυφά φιλιά, τους ανεκπλήρωτους έρωτες, τις φιλίες και τα παιχνίδια λογιών λογιών… ποδόσφαιρο με μπάλα φτιαγμένη από χαρτιά τετραδίων σε κουβάρι, μήλα, κρυφτό…
Θυμάμαι την λαχτάρα με την οποία περιμέναμε να μας γεμίσουν οι δάσκαλοι τα ποτήρια με αυτό τον μυστήριο χυμό… και την αγωνία μέχρι να χαϊδέψει τις γλώσσες μας η παγωμένη του αίσθηση… Ίσως αν περίσσευε θα παίρναμε και στο σπίτι! Κάποιες φορές περίσσευε, κάποιες όχι… Αργότερα συνειδητοποίησα πως ο χυμός που είχε στοιχειώσει την παιδική μου ηλικία ήταν εκείνος του βερύκοκου, απόλυτα συνυφασμένος με την άνοιξη και το καλοκαίρι, απόλυτα ταυτισμένος με μια χαλαρότητα ψυχής και μια ζωγραφιά με ελεύθερο θέμα, μακριά από ψεύτικα παραμύθια, νομοσχέδια, αναίδεια, μεταρρυθμίσεις, ρυθμίσεις, αφορισμούς, διορισμούς, εξορίες, τιμωρίες, τρικυμίες, εμετούς ή απλά ναυτίες.
- Δεν πειράζει που δεν βρήκες. Δεν ήθελα όμως ροδάκινο.
- Μα είναι ωραίο και το ροδάκινο.
- Ναι, ωραίο είναι μα…
Είναι στιγμές που η χυμεία δένει με την χημεία, που τα μαύρα σύννεφα δένουν με την λιακάδα σαν ένας ναυτικός κόμπος με ξεφτισμένες άκρες που στερεώνει κάποιος δεξιοτέχνης ή αριστεροτέχνης με την βοήθεια μιας σύντομης φλόγας αναπτήρα. Είναι στιγμές που ο συμβιβασμός βουλιάζει πρόστυχα σε έναν χυμό ροδάκινο και που η ευτυχία τοποθετείται στις όχθες ενός αντι-σεισμικού ρήγματος που ξεκινάει από τα κατειλημμένα πεζοδρόμια, διασχίζει μποτιλιαρισμένες λεωφόρους και καταλήγει στις κουρασμένες από έρωτα σανίδες ενός ημίδιπλου κρεβατιού. Είναι στιγμές που θέλω να σε δω και κάποιες άλλες που δεν θέλω. Είναι στιγμές που βγαίνω από το σπίτι μονάχα για να ακούσω αυτό τον ήχο της εξώπορτας και κάποιες άλλες που δεν βγαίνω καθόλου.
- Πάμε να πιούμε το ροδάκινο στο μπαλκόνι; Έχει πολύ ωραίο καιρό.
- Πάμε, αλλά θέλω να μου εκμυστηρευτείς τι έγινε τελικά με τον αντάρτη…
μολις σε διαβασα γυρισα να δω την ηλικια σου, μου εφερες στον ουρανισκο μου αυτη την υπεροχη γευση του δευτερου διαλειματος, στην σειρα με τα ποτηρια μας...λαχταρα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήστο τελος της χρονιας μας εδιναν και απο εναν για το σπιτι γιατι περισσευε.
γευση που σημαδεψε μια εποχη για μας. το δημοτικο ειχε γευση βερυκοκο.
και ο συμβιβασμος ενος χυμου ροδακινο...
φιλε, με εχεις κανει να παραμονευω την επομενη αναρτηση σου.
να εισαι καλα.
καθε βολτα καθε κινηση ειναι ενα ολοκληρο ταξιδι..καθε προορισμος μια φυσαλιδα που πας να αγγιξεις..καθε επιθυμια ενα συναισθημα κλειδωμενο στο παρελθον..ανοιγεις το κουτακι με τις αναμνησεις και ντυνεις το παρον σου..που εριξε αγκυρα το ποδηλατο που ξεκινησε τρια στενα πιο κατω?
ΑπάντησηΔιαγραφήαγαπημενε μου dim
ΑπάντησηΔιαγραφήσε μεγαλη ηλικια ανακαλυψα οτι ο χυμος εκεινος ηταν βερυκοκο, συμπυκνωμενος ελαφρα, σε πλαστικο ποτηρακι. Ειχα ενα ποτηρακι απο αυτα τα πτυσσομενα που γινοταν ενα πλακε κυκλικο κουτακι, σαν γιογιο, σε χρωμα πορτοκαλι :) Στο τελος της χρονιας παντα μας εδιναν, μας το ελεγαν απο πριν και πηγαιναμε με τα μπουκαλακια μας. Καμια φορα περισσευε πολυ, σε μεταλλικο δοχειο (σαν αυτα που βαζουν τα τυρια) και μας εδιναν ενα ολοκληρο τετοιο. Και δεν μπορουσα να το κουβαλησω, φωναζα τη μαμα μου :)
Δεν πινω τωρα χυμο βερυκοκο, δε μου αρεσει:)
Να ' σαι καλα που μας περνεις μαζι σου στα ταξιδια σου στον χρονο!!
xxx
Το καλό για την παρέα εδώ είναι ότι είμαστε όλοι συντονισμένοι με την γεύση αυτή που μας θύμησες στα χείλια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣαν το μέσα μας τα μπαλκόνια ερημώνουν, η πολυτέλεια της δροσιάς στον καναπέ είναι προτιμότερη. Μα στα αλήθεια τι όμορφα είναι τα μπλκόνια με τα λιγοστά λουλούδια, τα κρυφά γέλια για τους περαστικούς, τα μάτια που συναντάς φευγαλέα...
Πόσα χάνουμε κάθε μέρα, πόσα επιδιώκουμε να χάνουμε...
μα μεγαλώνουμε και οι γεύσεις αυτές είναι ακόμα στο στόμα, οι σκέψεις αυτές είναι ακόμα εδώ και μας συνεπαίρνουν σε χορό αναμνήσεων σχεδόν παθιασμένα ερωτικό...
Κι ο χυμός βατόμουρο;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤί απέγινε;
τι εικόνα...
ΑπάντησηΔιαγραφήνα πίνεις τον χυμό και να σχηματίζεται ένα μισοφέγγαρο μουστάκι στο πάνω μέρος του χειλιού.
τι εικόνα, σαν παιδί ξανά.
όταν στο δημοτικό μου έδιναν εναλλακτικά χυμό μήλο στεναχωριόμουν. ήθελα βερύκοκο.
αλλά ας είναι και ροδάκινο. και;
->αν ακούς
ΑπάντησηΔιαγραφήτο δημοτικό είχε γεύση βερύκοκο
ποτέ δεν έμαθα το γιατί
ακόμα και τώρα αναρωτιέμαι
γιατί επελέγη
γιατί σταμάτησε...
Καλημέρα!
->rip1708
...δεν έχει ρίξει ακόμα άγκυρα
μονάχα μια στάση έκανε όταν κόλλησε στην άμμο... για λίγο...
ίσα για να βρέξει χέρια, πόδια και πρόσωπο με νερό θαλασσινό... ο αναβάτης
ίσα για να μαζέψουν δυνάμεις η σέλα, οι αλυσίδες, τα λάστιχα...
->dee dee
να είσαι καλά για το χαμόγελο που ανακάλυψα σαν έκανα το ποτήρι μου ξανά, ένα κυκλικό κουτάκι... :)
Είχα ξεχάσει πόσο απλό ήταν...
->freedula
δεν ξέρω στ'αλήθεια αν επιδιώκουμε να χάνουμε ή αν μήπως χάνουμε την επιδίωξη εν τέλει.
Έχουμε όμως τις γεύσεις κέρδος
και τις μνήμες
και τα τυχαία βλέμματα των περαστικών
και τα φιλιά
και την δροσιά
μια ανατροφοδότηση η ζωή μου μοιάζει...
->maria adouaneta
επιθυμούσα εδώ και καιρό να είχα την πρόσβαση να εισέλθω στο ουλαλούμ σου αφήνοντας λέξεις και αριθμούς μπογιατισμένους, μπαρουτοκαπνισμένους ή σκέτους.
Να είσαι καλά που ήρθες.
...όσο για τον χυμό βατόμουρο, λόγω της απόκοσμης ετυμολογίας πληγών και σκουροχρωμίας που τον διακατέχει, άκουσα, πως κάποιος με "ευγενική" καταγωγή και φινέτσα λουκούλιων γευμάτων, που ακούει στο όνομα "χυμός φραγκοστάφυλλο", του έχει αφαιρέσει, μάλλον προσωρινά, κάποια αξιώματα ευκινησίας και "μεταφοράς" γεύσης.
Προτείνω τον μη συμβιβασμό στο παρόν ζήτημα...
->desposini savio
ας είναι και ροδάκινο...
που και που...
κι εμένα δεν μου αρέσει το μήλο :)
όπως και να έχει το μισοφέγγαρο μουστάκι αλλάζει μορφές, προσθέτει, αφαιρεί, πολαπλασσιάζει, διαιρεί ότι "χρώμα" και να έχει...
Μια όμορφη μέρα ας ξημερώσει εκεί...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒουτάω σχεδόν σε κάθε λέξη σου. Σα να έπεσε ο κόσμος σε ακινησία. Ηρεμώ. Να'σαι καλά.
ΑπάντησηΔιαγραφή(πέρασα να αφήσω και τα αποτυπώματα γιατί συνήθως κινούμαι στα κρυφά κι αθόρυβα)
Εγω ειμαι 20 και το μονο που θυμαμαι απ'το δημοτικο ειναι τα διαλειμματα που καθομουν μονη στα ξυλινα παγκακια του προαυλιου και παρατηρουσα τα παιδια που επαιζαν...Επλαθα παραμυθια με το μυαλο μου οπου ο ηρωας ημουν εγω...Μολις εφτανε το τελος χτυπουσε το κουδουνι...Σε χαιρετω...
ΑπάντησηΔιαγραφήήθελα να σχολιάσω το κείμενο αλλά δεν μπορώ .Μοιάζει η Τετάρτη με Κυριακή και τη σιχαίνομαι εξίσου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕσύ κράτησες κάτι να θυμάσαι από το δημοτικό τα καλοκαίρια και το παιδικάτα σου.
Εγώ...ούτε καν εμένα.
άρα μάλλον έχω λόγους να σε ζηλεύω όσο και τους υπόλοιπους με τους οποίους παίζεις κρυφτό.
Σιχαίνομαι τις Κυριακές...
θυμίζουν κάτι από μένα.
->maria adouaneta
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλό κρυφτό να έχουμε...
->nefelia
κι αν φανερώθηκες
ξανακρύψου
και ξαναβγές
αθόρυβα...
Ο κόσμος σε ακινησία ε;
μεγάλο μου ακούγεται
όμορφα άπιαστο
μα αληθινά σε ευχαριστώ
που το μοιράστηκες μαζί μου
από εκεί ψηλά... στο σπήλαιο σου.
->helen
πόσο σημαντικό μοιάζει στον νου μου πως το κουδούνι χτυπούσε στο τέλος του παραμυθιού σου και όχι το ανάποδο...
Σκέψου...
τι άσχημο που είναι να κόβεται ένα παραμύθι;
Helen, θα ήθελα πολύ να γνωρίσω την "ηρωίδα" ενός από τα πλασμένα παραμύθια σου, διαβάζοντάς το...
Είναι απόσταση ασφαλείας;
είναι καμμένη ασφάλεια;
Μπα. Είναι ζωή.
Αναγνωρίζω το "βλέμμα" σου πριν πλάσεις ένα τέτοιο παραμύθι πικρό ή γλυκό. Το έχω πετύχει στον καθρέφτη προσπαθώντας να ξορκίσω κουδούνια και ... σπιρουνια.
Εν αναμονή...
->roxanred
τυχαίνει κάποιες μέρες να μοιάζουν με Κυριακές και ξέρεις τι κάνω τότε;
Ακούω ένα τραγούδι, του ανοίγω τις πόρτες και τα παράθυρα και το προσκαλώ να ξαπλώσει στον καναπέ μαζί μου ή "μέσα" μου αν αντέχει.
Ακόμα κι αν δεν κράτησες ούτε εσένα να θυμάσαι, κάτι θυμάσαι προφανώς κι ακόμα κι αν σιχαίνεσαι τις Κυριακές, κάτι αισθάνεσαι...
Σε κάποιους πάει το παρελθόν. Σε κάποιους το μέλλον...
Εγώ ξέρεις ποιους ζηλεύω κάποιες στιγμές;
Αυτούς που ζουν εδώ και τώρα.
Σήκω, κρύψου...
5, 10, 15, 20, 25, 30, 35...
και εγώ που δεν ήπια ποτέ χυμό βερύκοκο;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠέρασα για καλησπέρα. Είσαι καλά;
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε περιμένω να σε διαβάσω πάλι με λαχτάρα... συνήλθες;
ΑπάντησηΔιαγραφή->freedula
ΑπάντησηΔιαγραφήσυνήλθα...
οσονούπω θα συνέλθει
και θα έρθει
η μούσα
ξανά να με βρει
Να είσαι καλά που περνάς
κι ας απέχω.
Σε ευχαριστώ αληθινά.
Ηθελα να σου πω οτι μου ελειψες, γραψε μας κατι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα εισαι καλα στα σοκακια που γυρνας:)
xxx
εσκυψα να παρω με το δαχτυλο μου
ΑπάντησηΔιαγραφήμια σταγονα που περισσεψε απο τα χειλη σου
να δεσω την εικονα μου των παιδικων χρονων των ανθρωπων
κι ας μη μοιαζουν μεταξυ τους
σε καμπυλες κι ευθειες γραμμες
τις τοποθετω
στο γκραφιτυ της ζωης..
καλησπερα dim
παραξενα που δενουν οι γεννιες με σημαδια κοινα για τους ανθρωωπους που τις ζουν..
τι ομορφα της δικης σου..!!!...
Ας απέχεις. Και μην ευχαριστείς. Αρκεί να είναι φωτεινός και πλατύς ο δρόμος που περπατάς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα
->dee dee
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα από τα σοκάκια... στα σοκάκια.
Να είσαι καλά!
->Orelia
μια σταγόνα...
σαν δάκρυ των χειλιών
στο δάχτυλό σου
στα χείλη σου...
Καλημέρα και σε ευχαριστώ που σκιτσάρεις στο γκράφιτυ της ζωής μου.
->freedula
Μια καλημέρα αρωματισμένη με το ιώδιο των χίλιων θαλασσών και το χρώμα των βρεγμένω από την ΄βροχή χωμάτων σου χαρίζω...