Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2013

γλυκιά νοθεία


Βηματίζεις. 
Μαγνητίζεις, μαγνητίζεσαι.

Πόσες φορές φόρεσες τα ρούχα σου ανάποδα; Πόσα φορές τρύπωσε στο νου σου το αν έχεις εμπνεύσει λέξεις ή νότες ή χρώματα; Πόσα μεσημέρια μουρμούρισες κάποιο τραγούδι ενώ πότιζες τα λουλούδια σου; Πόσες χορεύτικές κινήσεις των χεριών χρειάζονται για μια πλεξούδα των μαλλιών σου; Πόσα φανάρια κόκκινα έθεσαν σε παύση μια βιαστική διαδρομή σου; Πόσα χάδια στην πλάτη σου σε οδηγούν ασφαλή στις περιπέτειες των ονείρων σου; Πόσα κέρματα έχεις στο πορτοφόλι σου; Πόσα δάκρυά σου έχουν στάξει στο έδαφος; Πόσες γουλιές αντέχει το κοκτέιλ στο ποτήρι σου; Πόσους υπότιτλους έχεις συγχρονίσει για να δεις τις αγαπημένες σου σειρές; Πόσες φορές έχεις ρίξει νερό στο πρόσωπό σου όταν ξυπνάς; Πόσα σκαλοπάτια έχεις ανεβοκατέβει σε λεωφορεία, σε τρένα, σε αεροπλάνα; Πόσες φορές θέλησες να παγώσεις τον χρόνο σε ένα βλέμμα διασταυρωμένο; Πόσα όχι έχεις προφέρει σε προτάσεις εξόδου; Πόσο ήλιο έχεις στα μαλλιά σου; Πόσο φεγγάρι στις βλεφαρίδες σου; Πόσες φωτογραφίες έχεις ανεβάσει στο internet; Πόσα παγάκια έχεις στην κατάψυξή σου; Πόσους οργασμούς έχεις βιώσει; Πόσες φορές έχει πάρει μια χούφτα άμμο από τον βυθό και την έφερες μαζί σου στον αφρό; Πόσα ηλιοβασιλέματα έχεις δει κρατώντας ένα χέρι αγαπημένο; Πόσες φορές έχεις εκραγεί από θυμό; Πόσες φορές έχεις περπατήσει ξυπόλητη σε άσφαλτο;  Πόσο σε θέλω!

Η μικρή ζωή των τριών γραμμάτων και των μεγάλων θαυμάτων είναι κρυμμένη κάτω από το μαξιλάρι σου, είναι σταγόνα που κυλάει έξω από την κούπα με την σοκολάτα σου, είναι οι αριθμοί και οι ρυθμοί, τα κόμματα, τα ερωτηματικά και τα θαυμαστικά. Κι αν κοιτάξεις λιγάκι καλύτερα θα την δεις να κάθεται εκεί στην κορυφή όλων των "Π" των πιο πάνω ερωτήσεων, άλλες φορές οκλαδόν, άλλες με τα πόδια αφημένα να κρέμονται από ψηλά κι άλλες ξαπλωμένη να κοιτάζει ουρανούς ψάχνοντας αστέρια ανάμεσα στις τελείες, τους τόνους και τα αποσιωπητικά. Και κάπως έτσι, ξαφνικά,  η μικρή ζωή βουτάει από ψηλά, σαν ζάχαρη κρυσταλλική σε ένα βαζάκι αλάτι. Γλυκιά νοθεία.

Έτσι κι εσύ νοθεύεις στιγμές. Αρωματίζεις το κορμί σου, βάφεις τα μαλλιά σου, ζωγραφίζεις τα νύχια και τα χείλη σου, βαθαίνεις τις σκιές σου, ενυδατώνεις την επιδερμίδα σου, στάζεις αλκοόλ στην γλώσσα σου, χαρίζεις τροφή στο στομάχι σου, ασκείς το σώμα σου, βολτάρεις το βλέμμα σου, ελευθερώνεις την φωνή σου. Κάποιες μέρες γράφεις, κάποιες άλλες διαβάζεις, αγκαλιάζεις, αγκαλιάζεσαι, κι εκεί στην άνω τελεία της μέρας σου παίρνεις φόρα κι άλλοτε βουλιάζεις, άλλοτε πολεμάς. Βηματίζεις. Μαγνητίζεις, μαγνητίζεσαι.Και σαν μαγνήτης φέρνεις κοντά σου επιθυμίες ετερώνυμες. Εκείνες που προσφέρουν χαμόγελα σε σένα και τους γύρω σου, τις αφήνεις εντός σου να γίνουν χρυσαλλίδες, να μεταμορφωθούν σε "θέλω". Σε θέλω.

Έτσι μεταμορφώνεται ο κόσμος. Ο καιρός, το σύμπαν, ο μικρόκοσμος. Οι άνθρωποι που ζουν δίπλα σου, που ζουν μαζί σου. Εκείνοι που "έφυγαν" για τόπους μαγικούς. Οι συγγενείς, οι φίλοι σου, οι συνάδελφοί σου, οι σύντροφοί σου, οι συνταξιδιώτες σου. Κάποιες στιγμές έρχεται ένα γεγονός που σε ενώνει μαζί τους, και κάποιες άλλες σε απομακρύνει. Όσο απέχει η άνοιξη από το φθινόπωρο. Ή όσο το φθινόπωρο από την άνοιξη, αν προτιμάς. Ο Jean Giraudoux είπε κάποτε ότι: "Αυτοί που κλαίνε, συνέρχονται πιο γρήγορα από αυτούς που χαμογελούν". Κλάψε όσο χρειάζεσαι λοιπόν, αλλά να ξέρεις ότι το δικό σου χαμόγελο δεν το αλλάζω με τίποτα. Ούτε εκείνο που γεννάς εσύ στο πρόσωπό μου. Κι ας καθυστέρησε η μεταμόρφωση, κι ας πήρε λίγο παραπάνω χώρο από το χρόνο μου. 

Οι συνθήκες είναι κατάλληλες. Τώρα που πιάνουμε πάτο, τώρα είναι που θα νικήσουμε. Γιατί ενώ όσοι θέλουν να μείνουμε εκεί κάτω στα σκοτεινά, δεν γνωρίζουν ότι εμείς ανακαλύπτουμε κοράλλια και νέες μορφές ζωής. Και με ένα αντιπολεμικό ρεσάλτο φέρνεις το κορμί σου και το αφήνεις δώρο στις αντανακλάσεις της επιφάνειας. Πάρε εισπνοή λοιπόν και κοίτα γύρω. Είμαστε πολλοί και ανταλλάσσουμε εκπνοές και φιλιά και χάδια και ιαχές και ψιθυρίσματα. Σ'αγαπώ. Άυτό είναι που νοθεύει όλες τις παραλύσεις που αφήσαμε να προσεγγίσουν απειλητικά. Μη φοβάσαι πια. Μοσχοβολάει ο αέρας  στο όνομά σου.