[ photo: Raning tu Renang by justJAZZ ]Αγαπημένα μου μάτια,
...πάει καιρός από την τελευταία φορά που επέτρεψα στις λέξεις μου να βυθιστούν και να κολυμπήσουν γυμνές μέσα στο αίμα σου. Ξέρεις, εκείνες που δεν αρέσκονται στις αντικανονικές προσπεράσεις, και στις υπόγειες διαβάσεις περνούν με βήμα ταχύ, χωρίς να κοιτάζουν πίσω. Στο μυαλό τους, τέρατα ανθρωπόμορφα γλείφουν τα χνάρια που αφήνουν τα πόδια τους στην άσφαλτο. Γι αυτό δεν κοιτάζουν πίσω και σαν βγουν στην επιφάνεια, φοράνε το ωραίο τους χαμόγελο και ξεκινάνε την βόλτα τους απο το χαρτί μέχρι τον αέρα, για να σαγηνεύσουν... Ακόμα δεν τους έχει πει κανείς ότι η σιωπή δεν είναι εχθρός τους. Ίσως και να είναι κρυφά ερωτευμένη μαζί τους, αλλά να μην το έχει συνειδητοποιήσει ακόμα, ή κι ακόμα πιο απλά να διστάζει να το παραδεχθεί.
Πάει καιρός λοιπόν κι έτσι σου γράφω στο τέλος αυτού του Οκτώβρη, για να προλάβω τον χειμώνα που έρχεται. Εδώ είναι καλοκαίρι ακόμα. Ένα περίεργο καλοκαίρι, όπου άλλοι φορούν μακρυμάνικα, άλλοι κοντομάνικα. Άλλοι τρέπονται σε φυγή εξαιτίας του κρύου και άλλοι εξαιτίας της ζέστης. Θέμα επιλογών είναι και αυτό, άλλωστε. Όπως η ζωή. Όπως εγώ, όπως κι εσύ. Τί λες λοιπόν; Κρουαζιέρα στον Ισημερινό ή βαρκάδα σε κάποιον από τους Πόλους;
Πως κυλάει η ζωή σου; Εδώ όπως τα ξέρεις. Σήμερα ακούμπησα στα χείλη μου μια γεύση που ταξίδεψε μαζί μου πάνω από τα σύννεφα πριν από 8 περίπου μήνες, για να προσγειωθεί στο στομάχι μου. H επιγραφή της συσκευασίας αναφέρει πως το ρόφημα αποτελείται από διάφορα συστατικά. Ωραία η ποικιλία στις αισθήσεις και γόνιμη για την καταπολέμηση της μελαγχολικής αντίδρασης. Φαντάσου να κερδίζεις χρόνο ζωής, όπως λένε εκεί στην ανατολή, κάθε που δοκιμάζεις μια νέα γεύση; Διατηρείς το πνεύμα σε εγρήγορση, όπως με την εκμάθυνση ξένων γλωσσών, με τα ταξίδια, με τους αγώνες, με τον έρωτα.
Δεν νομίζω ότι έχω αλλάξει πολύ, τελευταία. Λες να έχει διαρρεύσει το μυστικό ότι οι άνθρωποι εν τέλει δεν άλλάζουν και να τα έχουμε παρατήσει; Εξελίσσονται όμως... είτε "τουλάχιστον" είτε "το πολύ". Γι αυτό δεν γουστάρω να μάθω για το μέλλον. θέλω να με εκπλήξει η στιγμή. Θέλω να συνεχίσει να με ξαφνιάζει κι εγώ να την ερωτεύομαι πιο πολύ, αν γίνεται πιο πολύ... Κατά τα άλλα, μάλλον καλά. Ακόμα δεν έχω βρει κάποια νέα αγαπημένη ταινία, ούτε αλλη αγαπημένη μουσική. Συνεχίζω να επιθυμώ να φύγω από την χώρα. Αλήθεια, εσύ που βρίσκεσαι αυτόν τον καιρό; Επέτρεψες σε κορμί και σάρκα να συναντηθούν ή όχι ακόμα; Αναρωτιέμαι συχνά αν αυτό είναι ένα ειδος αυτοτιμωρίας, ή αυτοεξορίας. Τί σημασία έχει όμως; Αν περνάς καλά, μην μασάς.
Σκεφτόμουν τις προάλλες πως όταν με ρωτούσαν όταν ήμουν μικρός, τί θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω, δεν απαντούσα τίποτα. Αν κάποιος με ρωτούσε τώρα, πάλι δεν θα απαντούσα. Μονάχα που τώρα συν τις άλλοις θα χαμογελούσα. Η τέχνη του χαμόγελου είναι σαν την τέχνη του κολλάζ. Μπορεί να σημαίνει τόσα πολλά πράγματα είτε για τον πομπό είτε για τον δέκτη... Μπορεί όμως να μην σημαίνει και απολύτως τίποτα. Γι αυτό με εξιτάρει ένα χαμόγελο. Μπορεί να με καθυσηχάσει, να με αφήσει αδιάφορο ή χωρίς αυδό. Και τότε είναι που δεν με νοιάζει αν έχω φύγει από την χώρα, αν εξελίσσομαι, αν αξίζω τον κόπο, αν με θέλει. Μου αρκεί εκείνο το χαμόγελο. Βρήκα κι ένα νέο παιχνίδι που λες! Ενεργοποιώ το smile detection και η φωτογραφία βγαίνει μόνο όταν ο "στόχος" χαμογελάει...
...πάει καιρός από τότε που μαγείρεψα τις πειραματικές μου σάλτσες, που φόρεσα την αθλητική μου περιβολή και βγήκα για τρέξιμο, από τότε που αιφνιδίασα τα χείλη μου με ένα παθιασμένο φιλί στο στόμα, από τότε που έγραψα ένα τραγούδι κι άκουσα το αμυδρό χειροκρότημα, από τότε που κοιμήθηκα σε άλλο κρεββάτι... Λέω λοιπόν να κολυμπήσω πάλι πριν αισθανθώ τα νερά να αλλάζουν ροή και αρχίζω να βυθίζομαι. Πετάω στην άκρη το σωσίβιο και αφήνομαι στην δύναμη των χεριών και των ποδιών μου να με κρατήσουν στην επιφάνεια.
Τί άρωμα φοράς; Ρωτάω γιατί κάτι φθάνει στην μύτη μου και υποψιάζομαι ότι είσαι εσύ. Έλα. Μην στέκεσαι. Έλα να κοιμηθούμε μαζί. Μπορεί να είναι ακόμα καλοκαίρι αλλά τις νύχτες έχει ψύχρα. Ο ιδρώτας ξαφνκά παγώνει στο κορμί σου και αρρωσταίνεις. Είναι σαν να πλένεις το αυτοκίνητο και μετά να πιάνει βροχή, σαν να πηγαίνεις να στήσεις το τελευταίο κομμάτι του ντόμινο και να σε πιάνει τρέμουλο, σαν να βάζεις παραμόρφωση στην κιθάρα, καθόλου μόρφωση στο μυαλό, sustain στο μικρόφωνο και χρώμα στην γραμματοσειρά. Τί χρώμα προτιμάς;
Με έχουν κουράσει όλες αυτές οι οικονομικές τρομολαγνείες, οι καθιζήσεις σωμάτων, η απουσία πνευμάτων και η πλυμμήρα οινοπνευμάτων. Προτιμώ το μεθύσι που μπορεί να μου προκαλέσει άμεσα ένα σου άγγιγμα, μια εικόνα που μπορεί να σου κόψει την αναπνοή. Εμείς οι άνθρωποι όσο διαφορετικοί και αν είμαστε μεταξύ μας, μοιάζουμε τόσο μα τόσο πολύ. Είμαστε όντα που θυμίζουν αλφάβητα διαφορετικών γλωσσών. Με κεφάλι το ερωτηματικό και κορμί το θαυμαστικό. Όσο για τα αποσιωπητικά, τα αφήνω να στέκονται κάτω από τα αυτιά σου και την μύτη σου. Σαν σκουλαρίκια φτιαγμένα μόνο για σένα.
Σε αφήνω τώρα, να ξεκουραστείς. Περιμένω σύντομα νέα σου. Πριν αλλάξουμε τον κόσμο θέλω να τραγουδήσουμε a capella και να κάνουμε έρωτα.
Στην υγειά της γενναιότητας, της ειλικρίνειας, της ασφάλειας, της αγκαλιάς, της εμπιστοσύνης, του δυναμισμού, της καθαρότητας, της αξιοπρέπειας, της αυτοπεποίθησης, της επικοινωνίας, της πίστης, της βόλτας, του ιπποτισμού, του ερωτισμού, του γέλιου, της υπομονής, της επιμονής και του πάθους! Στην υγειά μας!
Καληνύχτα.
