Κυριακή 31 Αυγούστου 2008

It's twenty hours


Αρκεί μια σταγόνα για να ξεχειλίσει ένα ποτήρι, μια λέξη για να σπάσει η σιωπή ή… ο πάγος, μια βροχή για να μυρίσει χώμα, ένα απαλό αεράκι για να στριφογυρίσει ο ανεμόμυλος κάτω από την τέντα, ένα χάδι για να ανατριχιάσει το δέρμα και να δια-ταραχτεί ο ρυθμός της αναπνοής. Εκείνη η στιγμή μοιάζει με κεραυνό που δημιουργεί ηλεκτρικά φαινόμενα από τα κάγκελα του σπιτιού μέχρι τα δέρματα που αγγίζονται τυχαία ή δήθεν τυχαία... μοιάζει όμως και με το πρώτο άνοιγμα του κλειστού λουλουδιού για να αφιερώσει το απόκρυφο εσωτερικό του στο φως του ήλιου και στο ακόρεστο βλέμμα... μοιάζει με τον οργασμό, με τον ταυτόχρονο οργασμό που μπλέκει τις αισθήσεις με το χάος και τον ιδρώτα με την κουνταλίνι.


Αρκεί ένας αριθμός για να σε κάνει να υψωθείς πανηγυρίζοντας, ένα βλέμμα για να ερωτευτείς ή τουλάχιστον να νομίσεις ότι ερωτεύτηκες, μια απόφαση για να επαναστατήσεις, ένα χτύπημα τηλεφώνου για να αισθανθείς ανακούφιση ή ταραχή. Εκείνη η στιγμή μοιάζει με το υγρό πυρ, τόσο ανεξήγητο μα και με τόσες εξηγήσεις... μοιάζει με την πρώτη πτήση του πουλιού από την φωλιά αλλά και με την πρώτη δική σου πτήση με αεροπλάνο... μοιάζει με βόλτα ίσως και με φαγητό που μπλέκει το κάρμα με το μαγείρεμα και την μουσική με το πλύσιμο των πιάτων... μοιάζει με φιλί που περιμένεις υπομονετικά να φτάσει και στα απέναντι χείλη...

Κάτι τέτοιο αναζητώ κι εγώ, μαζί σου. Αρκεί να στέκομαι δίπλα σου και αμέσως βουλιάζω βαθιά στο έδαφος για να φυτρώσω ελάχιστα δευτερόλεπτα αργότερα, ενώ με κοιτάς, και για να ανθίσω, ενώ με αγγίζεις. Άλλωστε, το είπαμε, η αγάπη είναι σαν το φιλί της ζωής... Ξαπλώνεις για ταβανοθεραπεία και βρίσκεσαι ξαφνικά σε σκουληκότρυπα να ταξιδεύεις, χωρίς να χρειάζεσαι χρήματα, από πλανήτη σε πάλσαρ, από την ζάχαρη στο αλάτι, από την κορυφή ως τα νύχια...

Γιατί φοβάσαι;

Σκέψου πως για μια μόνο φορά το ασανσέρ δεν θα σταματήσει στον τελευταίο όροφο και πως θα ανέβει λίγο πιο πάνω. Τι θα δεις αν ανοίξει η πόρτα; Είναι η υπερβορεία, ο παράδεισος, η κόλαση, ή απλά η ταράτσα; Αρκεί να βγεις έστω για εκείνη την μοναδική φορά. Αυτό που βλέπεις από μακριά είναι η ραφλέσια ή ένα κόκκινο τριαντάφυλλο; Θα καταλάβεις από την μυρωδιά. Είναι σκιάχτρο εκείνο στην γωνία ή ο μικρός πρίγκηπας; Θα καταλάβεις αν πλησιάσεις. Δεν χρειάζεται να γεράσεις για να καταλάβεις.

Μη φοβάσαι. Όπου κι αν ξεχνιέσαι, είτε ταξίδι αστρικό είναι αυτό, είτε ταξίδι με μετρό, μην φοβάσαι. Τι νόημα έχει η συννεφιά χωρίς βροχή; Για μένα δεν έχει.

Αρκεί μια στροφή γύρω από τον άξονά σου για να νυχτώσεις και να ξημερώσεις ξανά, μια αλλαγή στο σταυροπόδι για να νιώσεις ξεκούραση, ένα δώρο να δώσεις ή να δεχθείς για να νιώσεις ξεχωριστός άνθρωπος. Αρκεί μια επιθυμία για να μην συμβιβάζεσαι. Αυτή η στιγμή μοιάζει με ηχείο σε τέρμα ένταση στο όριο για να καεί… μοιάζει με φρεσκοβαμμένο τοίχο στο νέο σου σπίτι… μοιάζει με ηλιοβασίλεμα και με ανατολή… μοιάζει με χιονοπόλεμο, με κάστρα στην άμμο, με πετσέτα που πέφτει ενώ βγαίνεις από το μπάνιο, με πόλη που διασχίζεται από ποτάμι… μοιάζει με σένα.

14 σχόλια:

  1. Ανώνυμος31/8/08 22:11

    Αρκεί μια λέξη για να με κάνει να νιώσω καλύτερα...
    Αρκεί ένα μήνυμα για να αισθανθώ ότι είσαι εδώ...
    Αρκεί μια βόλτα για να καταλάβω ότι τα συνηθισμένα δεν μας ταιριάζουν...
    Αρκεί ένα κείμενο για να αντιληφθώ ότι δεν μου χάλασες χατήρι...
    Αρκεί όμως ένα ευχαριστώ για να εκφράσω την ευγνωμοσύνη που νιώθω για σένα?
    Δεν νομίζω...

    Ιωάννα...
    Υ.Γ Ναί,ξανά εγώ...
    Μην μου πείς ότι πάλι σε ξάφνιασα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. χρονια ηταν την τελευταια φορα που μετρησα.20 και χρόνια.

    εγω πάω από τις σκάλες οκ? θα σε δω στο πιο πανω απο το πάνω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ->Ιωάννα
    Ξανά εσύ, να ξαπλώνεις επάνω στις 20 ώρες και να μου χαμογελάς με κλειστά μάτια
    και να θυμάμαι...
    πως να ξεχάσω άλλωστε;
    ξανά εσύ
    να αφήνεις την ψυχή και την σάρκα σου να ομορφαίνουν λόγια και πράξεις
    να εξορίζεσαι από την συνήθεια
    παραδομένη στην αλήθεια
    και να το σκας από τα συνηθισμένα
    να αφήνεις χώρο στο χρώμα
    για να χύνεται απ' τα μάτια σου, να βουτάει σε κοιλάδες
    να ίπταται πάνω από λόφους σπουργιτιών
    ξανά εσύ να με ξαφνιάζεις
    να με αρπάζεις από την φυγή
    ενίοτε και από την γη
    να με σκορπάς στην πράξη και στην θεωρία, να νοστιμαίνω
    ξανά εσύ
    μούσα, παρούσα, ονειροφορούσα
    με φόρεμα το δέρμα σου
    με κόσμημα το αίμα σου...

    Καλό μεσημέρι.
    Σε φιλώ.


    ->Roxanred
    στο πιο πάνω απ'το πάνω ε;
    μα φυσικά κι ακόμη ψηλότερα
    άλλωστε ποιος ξέρει πόσο ψηλά μπορεί να είμαστε τώρα...
    λες να είμαστε ήδη στο πάνω;
    κι αν ναι τί υπάρχει από κάτω; Ίσως και να φοβάμαι να κοιτάξω.
    μονάχα με τον χρόνο αν τα πηγαίναμε λίγο καλύτερα
    ίσως να ξέραμε την μονάδα μέτρησης της ιστορίας.
    που ξέρεις, μπορεί να φτάσεις πιο γρήγορα από τις σκάλες...
    ίσως χρειαστώ και μια μικρή βοήθεια απεγκλωβισμού από το ασανσέρ. Θα δείξει.
    εις το "εκεί" λοιπόν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. είναι τόσο όμορφα εδω μέσα...!!

    μια αγχωμένη καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κλείσε τα μάτια και άκουσε...Ο μικρός πρίγκηπας είναι...Άνεβαίνει με τις σκάλες λαχανιασμένος να προλάβει..να προλάβει την αλέπου...Η πονηρή,πήρε το ασανσέρ και ανέβηκε στην ταράτσα για να πετάξει προς την υπερβορεία...ίσως και λίγο πιο πέρα...Κρατάει σφιχτά το κόκκινο τριαντάφυλλο και τρέχει να την προλάβει...να πετάξουν μαζι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μοιάζει με την πρώτη σου πτήση στο πάτωμα και με την πρώτη σου πτώση στο ταβάνι...μια στη ζάχαρη και μια στο αλάτι...μια στην τρωγλή και μια στη ζωή...και ναι, σίγουρα δε χρειάζεται να γεράσεις για να συνηδειτοποιήσεις πως τόσο χρόνια δεν έκανες τίποτα να ξεφύγεις από το ενδιάμεσο που ζεις...

    Μ'αρεσε πολύ! Όταν θα γυρίσω στο δωμάτιο για ταβανοθεραπεία θα σκέφτομαι τις λέξεις αυτές...Το ξέρω από τώρα...

    Σου στέλνω χαμόγελο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανώνυμος3/9/08 00:37

    Όλη η ζωή είναι μόνο δύο στιγμές, η μια από το χθες και η άλλη από το αύριο.
    Η πρώτη θυμάται και η δεύτερη φαντάζετε…
    Η πρώτη κουρασμένη μα η δεύτερη τρέχει…
    Εσύ; Θα κάτσεις να ξεκουραστείς ή θα τρέξεις;

    PM

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ->Anypopti
    να είσαι καλά…
    Καλό κρυφτό εύχομαι και είθε σύντομα
    η καλημέρα σου
    να μην είναι αγχωμένη
    ούτε και η μέρα σου…


    ->hide and seek
    κλείνω τα μάτια και ακούω τα βήματά του
    μοιάζουν με γρήγορες χοντρές σταγόνες βροχής
    που επισκέπτονται ξαφνικά το δέρμα σου
    που υγραίνουν το μυαλό σου
    πότε σαν ερωτικός αναστεναγμός
    πότε σαν μουρμουρητό υπνοβασίας
    σαν άγγιγμα στο κορμί σου
    σαν φιλί στην ψυχή σου
    στο κάτω κάτω ας μην την προλάβει την αλεπού
    αρκεί που κρατάει σφιχτά το τριαντάφυλλο
    αρκεί που μάτωσαν οι παλάμες του
    και είδε πως είναι ζωντανός
    αρκεί που κουράστηκαν τα πόδια του
    που μούδιασε η γλώσσα του
    και είδε πως είναι έτοιμος
    ακούω την ανάσα του
    ακούω και την δική σου
    εσένα που πάντα πρώτη βουτούσες στις λέξεις μου
    εσένα που μου μοιάζεις και είσαι διαφορετική
    εσένα που κρύβεσαι κάτω από φτερά νεράιδων
    και μέσα στα μαλλιά ξωτικών
    σε ευχαριστώ που πετάς μαζί μου.
    σκοτεινή σαν χείμαρρος
    λαμπερή σαν μουσική.
    Σε φιλώ.


    ->Άρρωστη ερινύς
    στο ενδιάμεσο που ζω
    σε αυτό το μεσοδιάστημα μεταξύ δύο πολέμων
    δύο σκοταδιών
    μεταξύ και μετάξι
    εντροπία και τάξη
    μα όσο για την πρώτη μου πτώση στο ταβάνι
    κι όσο το κορμί ύψος χάνει
    θυμάμαι και χαμογελώ
    λίγο για την δύναμη
    λίγο για την αδυναμία
    να αποφύγω τον πολυέλαιο
    να κρυφτώ πίσω από το κουρτινόξυλο
    κι ύστερα… ξέρω;
    μάλλον θα ρίξω την κουρτίνα στο πάτωμα.
    Καλή ταβανοθεραπία…


    ->PM
    κι αν υπάρχει ακόμα μία στιγμή;
    κι αν σου πω ότι επιλέγω την τρίτη
    κάτι σαν την επιλογή στο δίλημμα
    ακριβώς ανάμεσα
    ίσως και παράλληλα, ταυτόχρονα
    Ναι, θα κάτσω να ξεκουραστώ για να τρέξω καλύτερα
    Ναι, θα τρέξω κι έπειτα θα κάτσω να ξεκουραστώ με τις ώρες
    Ναι, επιλέγω να ζήσω λίγο πριν, λίγο μετά, τώρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ανώνυμος4/9/08 19:10

    ...ακριβώς ανάμεσα
    ίσως και παράλληλα, ταυτόχρονα...
    Πως απεγκλωβίζετε κανείς από τα άπειρα και βάρβαρα ζευγάρια, που κυριεύουν το μυαλό μας αιώνες τώρα, ώστε να μπορέσει όχι να δει ή να καταλάβει, αλλά ακόμα και να αναληφθεί την τρίτη επιλογή; Πως ξεφεύγεις από το κακό και ταυτόχρονα από το καλό; Πώς να μην κάνεις λάθος αλλά ούτε το σωστό; Πως κουράζεσαι αφού δεν τρέχεις; Πώς ξεφεύγει κανείς από της δυο στιγμές…;

    PM

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. 20 χρόνια...Το ρολόι εκεί σταματημένο για 20 χρόνια..20 μήνες..20...
    Πέφτει η βροχή στο έδαφος..Σκληρή και μαλακή...Στεγνή και βρεγμένη...
    Πάντα μύριζες σαν την βροχή...Σαν το χώμα...
    Αρκεί μια βόλτα στην αγκαλιά της..Ένα χολυγουντιανό φιλί...
    Και όταν σε ρωτήσω γιατί πέφτει η βροχή...Τί θα μου απαντήσεις;
    Όχι,δεν έχει κανένα νόημα η συννεφιά χωρίς την βροχή...Να πέφτει και να με ξεβάφει..Να πέφτει και να με κάνει μούσκεμα..Μια Σεπτεμβριανή βροχή,μία ζεστή σοκολάτα και το ρολόι σταματημένο εκεί...
    Θα ξανάρθει;Ίσως ναι..'Ισως όχι..
    Θα ξαναδώ τον μικρό πρίγκιπα να με περιμένει κάπου μέσα στις σκιές της;Θα μου κάνει την χάρη να ξαναπέσει;Να μυρίσει ο τόπος φθινοπωρινή βροχή και έρωτες χειμωνιάτικους;
    Για τις κρύες μέρες των καυτών νυχτών...
    Φιλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. ->ΡΜ
    για να ξεφύγεις από τις δύο στιγμές πάρε μια κουταλιά αλάτι και μια κουταλιά ακατέργαστη ζάχαρη. Ανακάτεψέ τα καλά και γέμισε ένα διάφανο μπουκάλι. Εκεί μέσα κρύβεται μία τρίτη στιγμή. Κάνε ό.τι επιθυμείς μαζί της. Ένα ζευγάρι κι αυτό. Μη βάρβαρο. Δράση και αντίδραση.


    ->assel
    βροχή στεγνή... ή βρεγμένη
    που πέφτει λόγω βαρύτητας
    που ίπταται στον άνεμο λόγω αντιβαρύτητας
    που αγγίζει στο έδαφος σχηματίζοντας κορώνες
    τις πιο πολύτιμες
    έτσι για να γεννιέται λάσπη
    για να γλυστράνε τα ερωτικά τακούνια
    για να υγραίνονται τα μαλλιά να αναπαράγουν μπούκλες
    κι ύστερα να κυλάει στα μάτια
    μπόρα ή δάκρυα;
    κι εσύ κάπου εκεί ανάμεσα
    να Νιώθεις.
    ...πιο πολύτιμο έχω στο νου το τόξο του ουρανού, ξέρεις, εκείνο με τα χρώματα, με γέφυρα που μοιάζει, χωρίς αρχή, χωρίς τελος, κάτι σαν λέμε Πάθος.

    Καλό βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Αρκεί μια παράγραφός σου για να φύγω απο τους τέσσερις τοίχους και να βρεθώ εκεί που πραγματικά ζητάει η καρδιά μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ανώνυμος14/9/08 15:54

    Βρέχει ακόμα στις πόλεις που τις νύχτες τα φεγγάρια στάζουν έρωτα; έγραψα τελευταία κι αναρωτήθηκα αν όλες οι στιγμές που περιγράφεις αρκούν για να αναπνέεις ή να ζεις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. ->meltemi
    είπα να βγω για λίγο στην δροσιά του φθινοπώρου και να αφήσω το δυνατό μελτέμι να αλλάξει το δέρμα μου...
    εκεί μακριά από τους τέσσερις τοίχούς
    σε χρώματα που επιθυμούν τα μάτια σου
    σε στόματα που επιθυμούν τα χείλη σου
    σε αρώματα που αναδύονται εκ των έσω.
    Καλημέρα...


    ->freedula
    ίσως να αρκούν για να αναπνέεις
    για να ζείς όμως δεν ξέρω
    για να βρίσκεις τρόπο να ζείς μάλλον ναι
    όσο για τα φεγγάρια που στάζουν έρωτα
    ολόκληρα να'ναι ή μικρά;
    έναστρα να'ναι ή σε κρυφτό με σύννεφα;
    στάζουν έρωτα πάντως.
    συν μια δόση μελαχολίας και φωτός.
    Τί όμορφο αυτό το ασημένιο χρώμα που χαρίζουν στο γύρω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή