Κυριακή 6 Ιουλίου 2008

Still learning

- Τι ώρα είναι;
- Δεν ξέρω. Γιατί;
- Πρέπει να φύγω σε λίγο.
- Γιατί δεν μένεις απόψε;
- Πόσες φορές πρέπει να σου πω ότι και να μείνω, δεν θα αλλάξει κάτι. Το πολύ πολύ να με βαρεθείς πιο σύντομα.
- Τι είναι αυτά που λες; Γιατί να σε βαρεθώ;
- Γιατί καθώς κυλάει ο χρόνος, ο αέρας που αναπνέουμε θα μολύνεται λίγο λίγο από ανάσες, ιδρώτες και παύσεις.
- Μα η παύση δεν μολύνει.
- Όπως δεν φθείρει η αγάπη;
- Φυσικά και δεν φθείρει εκείνη. Εμείς την φθείρουμε. Με αγκίστρι μοιάζουν τα δάχτυλά μας όταν αγγίζουμε χωρίς να νιώθουμε. Προτιμώ τις παύσεις εκείνες τις ώρες. Καθαρίζουν το μυαλό και ελευθερώνουν. Σκέψου πόσο άβολα μπορεί να νιώσεις αν κάθεσαι με έναν άνθρωπο και δεν μιλάτε. Σκέψου όμως και πόσο ασφαλής μπορείς να αισθανθείς όταν πάψει όλο αυτό το άβολον του πράγματος… και όχι ως εκ θαύματος.
- Αν νομίζεις ότι είναι τόσο απλό, έλα να κάνουμε την άσκηση του καθρέφτη. Τολμάς;
- Δεν το περίμενα να μου το ζητήσεις.
- Αν μπορώ να το κάνω με έναν άγνωστο, τότε γιατί να μην μπορώ να το κάνω με σένα;
- Με μένα ε;
- Μονάχα κάτι. Αν βαρεθείς, μην μου το πείς. Απλά κλείσε τα μάτια σου. Θα καταλάβω.
- Πάω να ανάψω κι ένα κερί, να καθυστερήσω την μόλυνση του αέρα.
- Έτσι θα την καλύψεις, δεν θα την καθυστερήσεις.
- Να βάλω μουσική;
- Τον λόφο της Marketa… στο repeat.
- Αν κουραστεις κατά την ανάβαση, κλείσε τα μάτια σου. Θα καταλάβω.

Play

Χαμογέλασαν κρυφά, λες και ήθελαν να κρυφτούν ο ένας από τον άλλον κι έβγαλαν όλα τους τα ρούχα. Έτσι, γυμνοί, ακίνητοι με καρφωμένα βλέμματα και χείλη σφραγισμένα, έμειναν εκεί για 4 λεπτά και 36 δευτερόλεπτα. Σιγά σιγά το είδωλο που διέκρινε ο καθένας απέναντί του, θόλωνε μπροστά στις διασταλμένες τους κόρες. Άρχισε να μοιάζει σαν μια ακαθόριστη φιγούρα χωρίς πρόσωπο. Δεν υπήρχε πια το δωμάτιο. Είχε σκοτεινιάσει. Υπήρχαν μόνο οι δυο τους, ανέκφραστοι, βυθισμένοι ο ένας στα μάτια του άλλου. Προσπαθούσαν να διαβάσουν σκέψεις ή να διαγράψουν;

Στο τέλος της πρώτης αναπαραγωγής, ανοιγόκλεισαν τα βλέφαρά τους σχεδόν στο ίδιο δευτερόλεπτο. Οι φιγούρες καθάρισαν και το δωμάτιο ξαναφωτίστηκε.

Κουνούσαν τα χέρια τους, τα πόδια τους, τα κορμιά τους με κινήσεις αργές, αντιγράφοντας ο ένας τον άλλον. Ο ένας ο καθρέφτης του άλλου. Πότε εκείνος αναλάμβανε την πρωτοβουλία των κινήσεων και πότε εκείνη. Συνέχισαν έτσι για 6 αναπαραγωγές. Στο ξεκίνημα της έβδομης έκλεισαν τα μάτια τους ταυτόχρονα, και φιλήθηκαν.

Ήταν Κυριακή λίγο πριν την μπλε ώρα. Έκανε ζέστη. Ανάσες, ιδρώτες και παύσεις “μόλυναν” τον αέρα.

Ένας καθρέφτης εγκόσμιος και ετερώνυμος έλκει έλη και παπαρούνες να διακοσμήσουν την κορνίζα όπως επιθυμούν ή νομίζουν ότι επιθυμούν. Σε παράταξη μάχης ή αντιπερισπασμού βουλιάζουν οι άνθρωποι για να μην παραδεχτούν την διαφορετικότητά τους και το πάθος τους. Στέκονται στις όχθες και αφήνουν ανάμεσά τους να κυλάει ορμητικά ένα πρώην ήσυχο ρυάκι. Δεν έχει σημασία αν θα ακουμπήσουν τα γυμνά τους πόδια ταυτόχρονα μέσα στο νερό. Μονάχα να τα ακουμπήσουν. Δεν έχει σημασία αν θα κολυμπήσουν μέχρι την άλλη άκρη ή αν θα αφεθούν να τους παρασύρει. Μονάχα προσοχή χρειάζεται στις ξέρες κι εκεί λίγο πριν τον καταρράκτη που σκύβει να πιει νερό η heliconius sara λίγο πριν κοιμηθεί.

- Πως σε λένε;
- Όπως θέλεις εσύ.

Stop

- Τι ώρα είναι;
- Δεν ξέρω. Γιατί;
- Γιατί δεν μένεις απόψε;


[ walking up the hill tonight, and you have closed your eyes ]

20 σχόλια:

  1. κάθε φορά και με ένα διαφορετικό όνομα...

    πώς θέλεις να λέγομαι απόψε; μπα, άστο μη μου πεις. θα το δω στα μάτια σου. θα το καταλάβω απ' την ερώτηση που θα σου κάνω. τι χρώμα έχει η εκπνοή σου;

    ...

    α,ναι; τότε σήμερα είμαι η Θλίψη.καληνύχτα...

    φιλιά βρόχινα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανάσες, ιδρώτες και παύσεις “μόλυναν” τον αέρα...

    Υπέροχα τα παιχνίδια του έρωτα...απλώς υπέροχα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος8/7/08 14:04

    Σε περίμενα..Περίμενα να χαθώ μες στις φυλακές της φαντασίας σου χωρίς ποτέ να έχω την θέληση να δραπετεύσω.Ενώ η ψυχή μου χτυπιέται να ξεφύγει,το μόνο που μένει είναι ο καθρέφτης.Η αγάπη μου και εγώ απέναντί του..Αργά..Βασανιστικά..Ηδονικά.Το σώμα μου μπερδεύεται μέσα στον γλυκό ιδρώτα και οι ανάσες μας οξυγόνο μόνο για έναν...Σε χαιρετώ.
    assel...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. δεν έχει σημασία ο χρόνος? η στιγμή? όταν το ρυάκι ζεσταίνετε από την ουσία του ένος, δεν πρέπει να κρυώσει... δεν πρέπει να αφήσουμε την θερμοκρασία να πέσει... Κουράζει ο καθρέπτης, κουράζουν οι στιγμές της αναμονής... ατελείωτες... Να μείνεις απόψε... είμαι άλλη όταν κοιμάμαι.. είσαι και εσύ άλλος.. άσε με να σε παρατηρήσω.. Μόνο για λίγο άσε με να δω τα μάτια σου κλειστά. Να καταλάβω πως τρόμαξες, πως φοβήθηκες..το χω ανάγκη... το νιώθεις? Θέλω η ίδια να νίωσω πως δεν είσαι θεός.. θέλω η ίδια να δω πως ψέμα δεν είσαι... να πέσεις από τα σύννεφα στην αγκαλιά μου και δυνατή να γίνω εγώ για να σε πιάσω... Στις ελεύθερες πτώσεις μας... να είσαι εκεί.. κι ας μην είσαι θεός..να το ξέρω μόνο.. να σε νιώθω μόνο... Να μείνεις μόνο. Μόνο αυτό...χωρίς "παρακαλώ".. χωρίς "έχω ανάγκη" να σου πω... Να καταλάβεις... μόνο αυτό... Και ας μαζεύτηκαν πολλά...
    Καλησπέρα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ->Νεράιδα της βροχής
    πώς θέλεις να λέγομαι αύριο;
    θέλεις να είμαι εδώ αύριο;
    τώρα;
    τι σκέφτεσαι όταν με κοιτάς;
    που κοιτάς όταν με σκέφτεσαι;
    με σκέφτεσαι;


    ->meltemi
    ...ένα παιχνίδι αυτοσχεδιασμού επί σκηνής
    με φιλοθεάμον κοινό μια υπέροχη ατμόσφαιρα...
    μια ατμόσφαιρα υπεροχής.


    ->assel
    ...μια γλώσσα που ταξιδεύει
    με την ομιλία
    με το φιλί
    σαν να ακουμπάει στιγμιαία πάνω σε πάγο
    σαν να φράζει άθελά της την αναπνοή
    σαν διαβατήριο για το πάρτυ στην ταράτσα της Βαβέλ
    κι έπειτα η ανακούφιση
    έξω από την φυλακή της φαντασίας
    ούτε που θα το φανταζόταν
    εκεί έξω
    στο μόνο για έναν οξυγόνο...


    ->Λυδία
    ...θέλω να νιώσω πως δεν είσαι Θεός
    πως αγγίζεσαι
    πως υπάρχεις
    υπάρχεις;
    είμαστε άλλοι όταν κοιμόμαστε
    νιώθουμε
    κι ας πέσει η θερμοκρασία
    θα την ανεβάσουμε
    αρκεί να θέλουμε το ίδιο όταν ξυπνήσουμε
    μην ντυθείς.
    Θέλω να βλέπω το γυμνό σου κορμί να περπατάει στον χώρο.
    κι εσύ τρομάζεις άλλωστε
    βάζεις και βγάζεις ενοχές
    αρωματίζεις ασφάλειες
    Σάββατα και Κυριακές
    κι εγώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος9/7/08 23:59

    Έχεις δίκιο. . .
    Δεν φθείρει η αγάπη. . .
    Εμείς όμως ναι. . .
    Την φθείρουμε. . .
    Άλλοι από επιλογή και άλλοι από άγνοια. . .
    Είναι όμως η άγνοια δικαιολογία;
    ΟΧΙ.
    Ο χρόνος είναι που φέρνει τη φθορά τελικά ή είναι και αυτό δικαιολογία;
    ΙΣΩΣ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ->Ανώνυμη/ος
    γιατί κάποιος να φθείρει την αγάπη από επιλογή;
    Δεν νομίζω ότι κάποιος επιλέγει να το πράξει. Μάλλον οι επιλογές του μπορεί και να αντιτίθενται με την ύπαρξή της. Αυτοτιμωρία μου μυρίζει αυτό.
    Ο χρόνος τελικά είναι ο χειρότερος ή ο καλύτερος γιατρός;
    ...και φθαρμένη παραμένει ζωντανή μέχρι ένα κλικ να την επαναφέρει στις κινήσεις του σώματος, στα σφηνωμένα στον αυχένα λόγια, στην αποδοχή και την απόρριψη, στο "σε θέλω",στο "δεν σε θέλω" και στο "δεν ξέρω".
    Σε όποια της μορφή, χωρίς εκείνη, δεν υπάρχω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ανώνυμος11/7/08 14:27

    Χθές βράδυ είδα ένα λευκό όνειρο..Πρέπει να ήσουν εσύ μέσα στα χρώματα των ματιών μου και εγώ κάπου εκεί χαμένη.Και με ρώτησες αν η αγάπη κάθε φορά επιλέγει ποιόν θα τιμωρήσει ή ποιόν θα επιβραβεύσει...Θυμάμαι ότι σου απάντησα πως εμείς είμαστε αυτοί που τελικά "φτιάχνουμε" το μονοπάτι της καρδιάς μας,το οποίο μας ορίζει πού θα πάμε και σε ποιόν.
    Με ρώτησες,εσύ πού θές να πας;Και σου απάντησα..Στα δικά σου μονοπάτια....assel...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. λενε πως αγαπας πραγματικα καποιον οταν καθεσαι διπλα σε καποιον και η σιωπη που υπαρχει δεν σου προκαλει αμηχανια..δεν βιαζεσαι να την γεμισεις λεξεις γιατι φοβασαι να την ακους..μονο τοτε ο αλλος ειναι πραγματικα δικος σου..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. ->assel...
    ...στα δικά μου μονοπάτια τα σπαρμένα με πευκοβελόνες το φθινόπωρο και με αφρό τα καλοκαίρια
    ...στα δικά μου μονοπάτια τα ανθισμένα με παύσεις την άνοιξη και με νότες τον χειμώνα
    πότε με απόσταση και πότε αγκαλιά
    πότε με εσένα και πότε χωρίς
    πότε κανένα και πότε εμείς
    πότε στην φάκα πότε στην τράκα

    Άναψε μου ένα μικρό φως, να το ψάχνω, να το βρίσκω, μην χαθώ καθώς έρχομαι, μην σε χάσω καθώς έρχεσαι.

    -Η αγάπη κάθε φορά επιλέγει ποιόν θα τιμωρήσει ή ποιόν θα επιβραβεύσει;
    -Εμείς είμαστε αυτοί που τελικά "φτιάχνουμε" το μονοπάτι της καρδιάς μας, το οποίο μας ορίζει πού θα πάμε και σε ποιόν.


    ->rip1708
    να μην βιάζεσαι να γεμίσεις με λέξεις...
    τις προθέσεις σου και τις διαθέσεις.
    Έτσι είναι. Δεν ξέρω αν τότε είναι δικός σου ο άλλος,δεν ξέρω αν γίνεται κάποιος άλλος "δικός σου", αλλά μάλλον είσαι ένα κλικ πιο κοντά στο "ένα".
    ...σαν το τραγούδι: "Θέλω να σου στείλω μια λευκή κόλλα χαρτί γιατί είσαι η μόνη που μπορείς την σιωπή μου να διαβάζεις..."
    Καλησπέρα...


    ->Maria Adouaneta
    ¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡ςυολέτιπΕ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. σσσσσσσ,
    το ξαναδιαβάζω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ανώνυμος13/7/08 23:33

    Όταν αγαπάς πραγματικά κάποιον, τις περισσότερες φορές, αν όχι πάντα, καταλήγεις να τον μαθαίνεις καλύτερα και από τον ίδιο σου τον εαυτό...
    Δεν βιάζεσαι να γεμίσεις με λέξεις την σιωπή και δεν έχεις λόγο να την φοβάσαι, γιατί απλά σε αυτές τις περιπτώσεις αρκεί ένα βλέμμα για να καταλάβεις...
    Για να νιώσεις τι νιώθει...
    τι σκέφτεται... τι θέλει...
    Καί είναι μαγικό αυτό...

    Ιωάννα...

    Υ.Γ Ναί, σωστά διάβασες...
    Εγώ είμαι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. ->Stardustia
    Σσσσ... βρέχει αστρόσκονη, μην κάνεις θόρυβο και φοβηθεί και φύγει...
    Σσσσ... γέμισε πυγολαμπίδες ο ουρανός
    η μήπως να είνα αστέρια;
    πόσες ευχές θέλεις να κάνεις;
    Σσσσ... μην μου πεις... μονάχα κάνε.
    Εδώ είμαι...


    ->Ιωάννα
    ...να αρκεί ένα βλέμμα για να καταλάβεις
    να θέλεις , να θέλω
    να κοιτάζεις, να βλέπω
    να ρισκάρεις, να ρισκάρω

    Ίσως έτσι να αυξάνουν και οι πιθανότητες να γνωρίσεις τον εαυτό σου... κοιτώντας κρυφά το καθρέφτισμα, κι ας τρομάξεις.

    Γι αυτό μαθαίνουμε ακόμα, γι αυτό παίζουμε, χάνουμε, ερωτευόμαστε, ίσως και χωρίς να "σιγουρευτούμε" ποτέ, γι αυτό μπαίνουμε κάτω από χρωματιστές ομπρέλλες και δίνουμε χρώμα στο ψεύτικό ταβάνι μας..., γι αυτό ανάβουμε φώτα κι ύστερα τα σβήνουμε. Για να είμαστε μαζί, γιατί "άμα δεν λιώσουμε μαζί, πως θες να γίνουμε ένα;;", πως θα αφήσουμε ωκεανούς να μας πάρουν από το χέρι και να μας βγάλουν στα ανοιχτά της όποιας χώρας των θαυμάτων, του ένος και μοναδικού κλικ;

    Κι εκεί, εκείνη την στιγμή, μην πεις τίποτα. Άκου, μύρισε, φίλησε.
    Και είναι μαγικό αυτό... έχεις δίκιο.

    Καλώς άφησες τα όμορφα ίχνη σου εδώ, στην μικρή κρυψώνα. Φτου&βγες! Τολμάς;
    Σε φιλώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. ιπΕςυολεΤ....
    1 palabra, 8 letras...
    Αν ήξερες που παει το ιπΕςυολεΤ θα με κερνουσες ενα χυμο ροδακινο από τη χαρά σου.
    16 palabras, 65 letras

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. ...κι όμως θα μπορούσα για κείνες τις λίγες στιγμές, για εκείνα τ'ανυπεράσπιστα λεπτά που τα ματιά σου δε θα'ναι πια καθρεφτίσματα της διαφορετικότητάς μου, θα μπορούσα να πετάξω την ασπίδα μου στα σκουπίδια -εκεί που της πρέπει-και να πλησιάσω κοντά σου. Τρέμοντας και αναριγώντας να πλησιάσω τόσο, που ούτε ο χρόνος δε θα χωρά αναμεσά μας να περάσει...
    Όμως εσυ;
    Θα πετάξεις την ασπίδα σου;
    Εσύ τι βλέπεις στα μάτια μου;
    Τι βλέπεις στην αφή μου;
    Με βλέπεις;

    Καλησπέρα σου..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. πολύ ωραία αυτή η σκηνή μπροστά στον καθρέφτη... θα την εφαρμόσουμε και ημείς... αλήθεια νομίζω ότι είναι η σειρά σου στο μυθιστορημο-κολάζ μας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. ->Maria_Adouaneta
    ροδάκινο με βερύκοκο
    Μαρία με Αντουανέτα
    σεισμός με Λισαβώνα
    χρώμα με στόμα

    Αν ήξερα θα σε κερνούσα σκέτο το ροδάκινο
    προ πολτοποίησης
    και νοθείας
    τυλιγμένο σε αμπελλόφυλο θα ερχόταν να σε βρεί
    από αέρος
    σπάζοντας τον φεγγίτη
    αν έχεις.


    ->Άρρωστη Ερινύς
    ο χρόνος δεν χωρά ανάμεσά μας να περάσει
    να μας γιορτάσει
    με αναμένα λαμπιόνια
    με ανακατεμένα σεντόνια
    να βλέπω στα μάτια σου εμένα
    να βλέπω στην αφή σου την ευαίσθητη φτέρνα
    σώμα με σώμα
    χωρίς ασπίδα πια
    μόνο με ξίφη
    τις μαχαιριές στην λήθη
    στόμα με στόμα
    "ο χρόνος δεν θα χωρά ανάμεσά μας να περάσει..." [τι υπέροχη φράση]


    ->markos-the-gnostic
    καλή επιτυχία... στον καθρέφτη
    με προσοχή όμως
    μην σπάσει!
    και κυρίως μην ραγίσει...
    σε κάποια κίνηση απότομη
    αθυρόστομη.

    ...ναι είναι η σειρά μου μα ξέρεις τι γίνεται; Είδα την Ζωή να φεύγει με τον σκαραβαίο της προς βορρά. Την ρώτησα αν θα αργήσει και μου έγνεψε αρνητικά. Την περιμένω να γυρίσει για να μου υπαγορέυσει την συνέχεια...
    Δεν θα αργήσει... :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Ανώνυμος25/7/08 14:06

    Διάβασα δύο κείμενα.

    Ενα δικό σου χαραγμένο με κόκκινη αγάπη και μπλε βαθύ αλικό, αυτό που παίρνει η θάλασσα σαν αρχίζει και νυχτώνει

    κι ένα των φίλων σου, παιχνίδι του μυαλού και τροφή της ψυχής, κάθε καταγραφή ουσίας και παρουσίας είναι σπουδαία και δυναμική, τόσο που σε μαγνητίζει

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. ->freedula
    σαν αρχίζει να νυχτώνει
    που και οι πιο άσχημες πόλεις μοιάζουν όμορφες
    είναι όμορφες
    κι εκεί να βουτάς σε αυτό το βαθύ μπλε
    στο άγνωστο υγρό στοιχείο
    να νιώσεις ελαφρύς ως σάρκα
    να νιώσεις ελεύθερος ως πνεύμα

    Σε ευχαριστώ που αφήνεσαι στην φορά του ετερώνυμου πόλου του μαγνήτη εδώ
    και ξαναέρχεσαι κοντά
    να ακουμπήσεις την αίσθηση του "free" σου
    εις την εκπλήρωση της ευχής σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή