Παρασκευή 20 Ιουνίου 2008

Bon voyage


Πόσο συχνά ονειρεύεσαι περπατώντας σε τούτη την άνευρη πόλη που την νιώθεις να ανθίζει νευρικά σε κάθε σου κύτταρο; Πόσο συχνά αναρωτιέσαι αν όταν κοπάζουν οι ξαφνικοί άνεμοι, αναπόφευκτα, μπορεί και να σταματούν να στριφογυρίζουν από ηδονή οι ανεμόμυλοι του μυαλού σου; Πόσο συχνά αντιλαμβάνεσαι το μεγαλείο σου και την υψηλότητά σου που μπορεί άλλες φορές να βουλιάζει με μια κίνηση ματ ολόκληρα κρουαζιερόπλοια και άλλες να γεννάει, μέσα σε γλυκούς πόνους, ένα μωρό που πότε κλαίει, πότε γελάει και πότε αρθρώνει άναρθρες κραυγές ή εξομολογητικές σιωπές; Πόσο συχνά θέλεις να πάρεις του δρόμους και πόσες άλλες να τους αφήσεις στην όποια ησυχία τους; Πόσο συχνά νομίζεις ότι ερωτεύεσαι και κάθε πότε αφήνεσαι να κλέβεσαι από την όποια τολμηρή κίνηση ή έστω και μία αγχωτική συγκίνηση;

Ξεπαστρεύοντας νύχτες, διώχνω τα αυθαίρετα συμπεράσματα που τρυπάνε σαν σκουλαρίκια το παρθένο μου δέρμα και απλώνω το χέρι προσκαλώντας τα πίσω να κοσμήσουν την απότομη πτώση του μυαλού μου. Σαν τατουάζ χρωματιστό η ανάγκη μου να ψιθυρίσω αλήθειες που τρομάζουν και αποφεύγονται εντέχνως πότε με απουσίες και πότε με παύσεις. Όχι, δεν μου αρέσει να εγκαταλείπω και δεν το κάνω. Λείπω όμως; Όχι από εμένα. Αυτοκουρδίζομαι αντισυνταγματικά, πίνω μια γουλιά νερό και καυχιέμαι ότι δεν αποζητώ αναρρωτική άδεια. Κάποτε έσπαγαν τους καρπούς τους για μια σταγόνα ελευθερίας και σήμερα πηδάμε από το τραίνο πριν καν την υποψία εκτροχιασμού. Κάποτε βροντοφώναζαν το δίλημμά τους για την ελευθερία ή τον θάνατο, και σήμερα καυχιόμαστε ότι είμαστε έξω από το κλουβί σε έναν κόσμο που μυρίζει δυόσμο, αγάπη και ιώδιο.

Σήμερα, γύριζα από την δουλειά και μύριζε θάλασσα στον δρόμο. Σε θυμήθηκα. Και πριν σε θυμόμουν. Και μετά.

Ζω σε μια πόλη που πότε με σαγηνεύει σαν σκουλαρίκι στην μύτη και πότε με αδειάζει σαν σκισμένη σακούλα με σκουπίδια, στην χωματερή. Πόσα πολύτιμα όνειρα αργοσβήνουν στις χωματερές του πλανήτη; Πόσα δώρα εκσφενδονίζονται με ταχύτητα διαφυγής μέχρι τον απέναντι τοίχο; Ίσως από μίσος. Ίσως από αγάπη. Κάπως έτσι χρωματίζονται οι τοίχοι σε σοκάκια και λεωφόρους. Ένα ιδιόμορφο graffiti τόσο μα τόσο εμπνευσμένο. Ρίξε ένα βλέμμα κάτω πριν το επόμενό σου βήμα κι ίσως παρατηρήσεις τα παράξενα σύμβολα στις πλάκες των δρόμων. Ρίξε ένα βλέμμα πάνω, πριν το επόμενό σου βήμα κι ίσως παρατηρήσεις τις ανάποδες πινακίδες των δρόμων. Είναι όμορφη η πόλη μου. Θέλω να φύγω.

Θέλω να σε δω.

Σαν αυτόματο όπλο με σφαίρες κρότου μοιάζουν οι μνήμες. Σαν μαξιλαροπόλεμος μοιάζει η αναπάντεχη ελευθερία που δήθεν μας περιτριγύρίζει. Σταματάω που και που σε εκείνη την παραλία. Κάθομαι ξανά στην άμμο και ακουμπάω την πλάτη μου στον στύλο που στηρίζει την σκεπή του beach bar και αφήνω την ραχοκοκκαλιά μου να να τρέμει, να συστέλλεται και να διαστέλλεται στα μπάσσα του ηχείου που είναι κρεμασμένο εκεί ψηλά, κι όταν ο ήλιος βασιλέψει, αποκοιμιέμαι. Ξέρεις, το πολύ πολύ να με ξυπνήσει το κύμα και ξαφνιασμένος να κοιτάξω γύρω μου και να δω μονάχα τον φάρο που διακρίνεται , λόγω του καθαρού ορίζοντα. Πάντοντε με συνάρπαζαν οι φάροι. Σαν piercing στο έδαφος... σαν palsar στον ουρανό.

Αλλάζω διαδρομές προς τους ίδιους προορισμούς και νομίζω πως αλλάζω εικόνες. Ίσως και να αλλάζω. Αποφεύγω τις διασταυρώσεις με ανθρώπους που δεν θέλω να μιλησω, ξεχνιέμαι να στρίψω στις πλατείες, αδημονώ να ανάψει το φανάρι πράσινο και να φτάσει η ώρα να σχολάσω ή να δώσω τις εξετάσεις που χρωστάω. Βιάζομαι και δεν με παίρνει ο ύπνος όταν ακούω τους δείκτες των ρολογιών να μετράνε. Αναζητώ το κλικ που θα με μεταμορφώσει και θα με σώσει. Μου λείπεις. Μου λείπουνε οι φωτιές στις παραλίες. Μου λείπουνε τα καλοκάιρια που ακόμα δεν έχουν έρθει. Πάντοτε ευχόμουν να μείνω παιδί και όποτε γύρευα να είχα αφορμή. Χαζεύω φωτογραφίες και χαμογελάω στο άκουσμα μιας φωνής που τόσο περίμενα να ακούσω και τόσο είχα πειστεί πως δεν θα άκουγα. Μου αρέσουν οι εκπλήξεις και τρελλαίνομαι για τις εκλείψεις. Κάπως έτσι αποχαιρετώ τις πανσελήνους και κάνω πως δεν βλέπω στάχτες και σκουριές επάνω στο παρκέ, το χαλασμένο από τον χρόνο.

Εσύ που διαβάζεις εδώ τώρα, ή φύγε ή έλα.

Βγάζω την καρναβαλίστικη μάσκα μου και σκουπίζω τον ιδρώτα από το μέτωπό μου κάθε φορά που θέλω να κοιτάξω έναστρο ουρανό. Ξέρεις, όχι αυτόν των πόλεων. Χαρίζω χάδια όταν νιώθω την ανάγκη και όταν η αδυναμία της επιθυμίας μου δημιουργεί κράμπες.

Κορναρίσματα, μπαρουτοκαπνισμένα παράθυρα, αποφάσεις που δεν παίρνονται, σχέσεις από απόσταση, σχέσεις χωρίς στάση, τελείες, παύλες, καφέδες, αλκοόλ, δειλία, αήδια, φασαρία, ησυχία, ξαφνιάσματα, φαντάσματα, παραπετάσματα, δευτερολέπτων κλάσματα, περί ανέμων και υδάτων, αναρχία, φιλοσοφία, σοφία, απιστία, αμφιβολία, αντίσταση, αντίδραση, δράση, μαλακία.

Σαν comedie, πόσες ζωές κρύβει η ζωή; Και πόσα λόγια τρυφερά; ...δυο εφιάλτες στην γωνιά. Σαν comedie, και το μελάνι μου εσύ. Τόσο γλυκιά, τόσο πικρή. Γίνε για λίγο αληθινή.

Μια σπονδή η εκπνοή αυτή κι ένα λασπωμένο καλωσόρισμα, με υποψία όψης φράουλας, στις ξέγνοιαστες μέρες που έρχονται φρεκοντυμένες και ευωδιαστές σαν κέικ που μόλις βγήκε από τον φούρνο, σαν παγωτό που μόλις βγήκε από την κατάψυξη, σαν αλάτι που έχει στεγνώσει πάνω στο δέρμα, σαν πρωινό ξύπνημα δίπλα στους πόρους που επιθυμείς, σαν μια μυστική λίμνη στα θεμέλια του σπιτιού σου, με τις κολόνες για γόνδολες. Είναι οι μέρες που απλά αξίζει και αξίζεις να τις ζεις. Τίποτα άλλο.

Καλό ταξίδι...

12 σχόλια:

  1. κι όλα αυτά υπάρχουν κι άλλοτε τα βλέπουμε κι άλλοτε κλείνουμε τα μάτια. όλα φωνάζουν κι όλα σιωπούν. κι εμείς διαβάτες και ταξιδιώτες σε γνωστά και άγνωστα. τελείες, ερωτηματικά, θαυμαστικά και κόμματα. παύσεις και τρέξιμο βλέποντας ένα νήμα που συνεχώς ξεμακραίνει. κι όμως υπάρχουν στάλες που καίνε και δροσίζουν, ανάλογα με το τι ανάγκη έχουν οι πόροι του δέρματός σου κάθε φορά. και κόκκινο. γύρω υπάρχει κόκκινο...

    φιλιά βρόχινα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ..μετά από αυτό δεν θέλω να διαβάσω ούτε καν ένα αγαπημένο βιβλίο. είμαι γεμάτη.

    πολλής ο καιρός.άδειασα προσωρινά.
    τώρα βγάζω φωτογραφίες.
    γράφω σε χαρτί.

    μετά από πολύ μεγάλο διάστημα, είπα να βολτάρω εδώ μέσα.
    για σήμερα θα είσαι η πρώτη και η τελευταία μου επιλογή.

    το ξέρω πως το διάβασες όταν το είχα γράψει, αλλά πίστεψε με.. κάθε φορά με κάνει να χαμογελάω:
    "...θα έρθει μια μέρα, ξέρεις, μια από αυτές τις συνηθισμένες μέρες που ξυπνάς και βρέχει, που φτιάχνεις καφέ και τον ανακατεύεις ασυναίσθητα για ώρα με το κουτάλι σαν να ανακατεύεις τη ψυχή σου, που τρίβεις με το χέρι τα θολά τζάμια του αυτοκινήτου για να δεις έξω μωβ σπίτια και κίτρινα δέντρα, μια από αυτές τις συνηθισμένες μέρες που ανοίγεις να διαβάσεις ένα βιβλίο και μυρίζεις ξάφνου το μελάνι και το χαρτί σαν να'ναι η πρώτη φορά, μια από αυτές τις μέρες που ο λαιμός σου πονάει από το κρύο και ίσως πεις: ΄΄αν μου φιλούσες το λαιμό θα μου περνούσε μονομιάς, και θα ζωντάνευαν του νου οι ιαματικές πηγές, με χαρούμενους σκίουρους και σβέλτους λαγούς που θα βουτούσαν και θα πλατσούριζαν μέσα τους...΄΄

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος23/6/08 15:31

    Πόσες φορές δεν είχα την ανάγκη να περπατήσω σ'αυτήν την πόλη παρέα με έναν παλιό φίλο,με ένα στριφτό τσιγάρο...Γλυκόριζα...Πόσες φορές δεν θέλησα να μυρίσω στα λευκά μου δάχτυλα γιασεμί και να ξανανιώσω το γλυκό χάδι του καλοκαιρινού ανέμου στο πρόσωπό μου...Καλό ταξίδι..Καλό ταξίδι και άπιαστες αναμνήσεις...assel...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ->Νεράιδα της βροχής
    ανάλογα με την ανάγκη των πόρων...
    ανάλογα με την αρχή και το φινάλε
    των ομφάλιων λώρων
    ανάμεσα
    απέναντι
    μέσα.

    Χαίρε νεράιδα.


    ->desposini savio
    ας πάει καιρός
    ας πηγαίνει
    κάπου θα σπέρνει κι αυτός
    ίσως να θερίζεις...
    Χαίρομαι που ξαναπέρασες.
    Ειλικρινά σε ευχαριστώ πάρα πολύ και για τα λόγια σου και φυσικά για το ότι έριξες μέσα στην κρυψώνα λαγούς και σκίουρους...
    Με έκανε κι εμένα να χαμογελάσω.
    Καλό ταξίδι.


    ->assel
    Να είσαι καλά για τις εικόνες και την γεύση της γλυκόριζας...
    Καλοκαίρι και απαλός αέρας. Ό,τι πρέπει για τέτοιες ώρες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Όμορφο κείμενο...

    ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ!!!!!!!!!

    ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος29/6/08 01:23

    Λέξεις που μαγεύουν, λέξεις που γδέρνουν, επιθυμίες, ελπίδες, όνειρα, μυρωδιές, φως στο σκοτάδι...μην σταματάς,

    ακόμα λίγο.

    Οι απουσίες δεν θα πάψουν ποτέ να μας φέρνουν ελπίδες χρωματιστες... μην σταματάς.

    Περπάτα σε τούτη την πόλη που ότι αγγίζεις είναι ένας κόσμος κρυμμένος, ένας κόσμος πλασμένος, μόνο για σένα, μόνο για μένα, μόνο για τον καθένας μας. Για αυτά που αυτός θέλει να δει, να νιώσει, να αγαπήσει ή να μισήσει.

    Εξαιρετικός! Πάντα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ερωτήσεις... να κοιτάς και να ρωτάς. Να μαθαίνεις, να ζεις. Να σου λείπει... και μένα μου λείπει... όχι η κουβέντα ή τα βλέμματα μα εκείνη η αίσθηση, πως αν ανοίξεις τα μάτια, θα δεις το κεφάλι του/της, στο μαξιλάρι δίπλα σου που είναι μέρες πολλές άδειο.... Άσε την μάσκα... συνέχισε να ρωτάς... αυτό θα κάνω και εγώ... μήπως και μάθω..μήπως και με ακούσει κάποιος που απαντήσεις έχει...
    Φιλιά μεσημεριανά, δέχεσαι?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ->genna
    Καλώς όρισες και καλές βόλτες...


    ->freedula
    δεν σταματώ
    ή τουλάχιστον
    δεν θέλω να σταματώ

    Μια καλησπέρα από τον κόσμο τον κρυμμένο, τον γεμμάτο λέξεις και έλξεις που το μόνο που επιθυμούν είναι να χαιδεύουν και να γδέρνουν, ανάλογα ή αντιστόφως ανάλογα...

    Σε ευχαριστώ για την ελευθερία που περνάς και αφήνεις.


    ->Λυδία
    ...εκείνη η αίσθηση
    που δεν χρειάζεται να ανοίξεις μάτια για να νιώσεις
    που αισθάνεσαι τις απέναντι αναπνοές να έρχονται και να βολτάρουν επάνω στις κορυφογραμμές των χειλιών σου
    ...εκείνη η αίσθηση
    που σαν ανοίξεις τα μάτια
    σου αρκεί να κοιτάζεις μπροστά σου τον άνθρωπο εκεί δίπλα σου
    να χαζεύεις την παλώμενη φλέβα στον λαιμό
    τα βλέφφαρα που ανοιγοκλείνουν σαν να βρίσκονται σε REM του ξύπνιου
    τα χείλη που θέλεις να φιλήσεις
    τα χείλη που ίσως προλάβουν να σε φιλήσουν πρώτα
    το δέρμα
    στην κατάλληλη θερμοκρασία
    εκεί
    δίπλα σου στο μαξιλάρι.

    άλλωστε, τα φιλιά είναι ευπρόσδεκτα όλες τις ώρες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ανώνυμος1/7/08 16:14

    Xarti kitriniariko

    perasan xronia kai h polh fantasma pia..

    Myalo taxidiariko

    eyxes anablyzei kai axortaga logiata..
    Plhgh aiwnia apoysias koftero maxairi
    Ki exw to xarama sto xeri..
    exw to xarama sto xeri.

    Ena omorfo apogeyma,mpainw kai se diabazw:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Είδα το ποστ σου απο την πρώτη μέρα που το ανάρτησες,αλλά δεν το διάβασα.

    Ήθελα να είμαι καθαρή και απόλυτη συγκεντρωμένη για να αφεθώ στο γραπτό σου.

    Για ακόμη μια φορά τα λόγια σου με μάγεψαν και με ταξίδεψαν...

    Να έχεις μια όμορφη νύχτα και ένα ακόμα πιο όμορφο πρωινό

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Καλά ταξίδια εύχομαι μέσα στις αισθήσεις και τις αναμνήσεις, τις κατεδαφίσεις και τις πτήσεις, τις ανακτήσεις, τις αναγεννήσεις...κι όσων ακόμα δεν υπήρξαν.
    Και να μην προσέχεις καθόλου τα ύψη.
    Και να σου λείπει.

    Θα θέλα να γράψω κι άλλα, όμως..

    Καλό ταξίδι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. ->*~*Καμέλια*~*
    καλώς πέρασες και αρωμάτισες την πόλη φάντασμα
    να μοιάζει εν τέλει
    παρουσία
    για μάτιασμα... :)
    Καλημέρα.


    ->meltemi
    Να είσαι καλά που "επέλεξες" να αφεθείς στις αραδιασμένες μου λέξεις. Δροσιά το πέρασμά σου... να απλώνει το ταξίδι. Καλή σου ημέρα.

    Υ.Γ.: Μου αρέσει το καπέλο σου.


    ->Άρρωστη Ερινύς
    ...κατεδαφίσεις και πτήσεις όλη χαρά της βόλτας, άλλωστε,
    με αναρτήσεις και κτήσεις
    με μεταγγίσεις και λήψεις
    φόρα παρτίδα καταλήψεις!

    θα 'θελα να γράψεις κι άλλα όμως...
    Καλό ταξίδι και σένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή