Τρίτη 6 Μαΐου 2008

Wonderland

[ photo: Sex on the Beach by unseen ]

Ο ουρανός είχε καλυφθεί από αυτή την συννεφιά, η οποία δεν έδειχνε αποφασισμένη να ποτίσει ανοιχτούς πόρους ή έστω να φτιάξει μικροσκοπικά ποτάμια στην φθαρμένη άσφαλτο. Ο ήλιος κρυβόταν πίσω της και κατηφόριζε αργά. Με το βλέμμα μου καρφωμένο στο χείλος των συρμάτων του ηλεκτρικού ρεύματος έξω από το παράθυρο και τα χείλη μου σκασμένα και υγρά, ψιθύριζα κι άκουγα την φωνή μου. Πως με ακούνε οι άλλοι όταν μιλάω; Πως με ακούς εσύ όταν μιλάω; Σίγουρα διαφορετικά. Γεμάτο ηχεία το κορμί για να ακούγονται στερεοφωνικά οι φωνές, τα τραγούδια, ο πόνος και η ηδονή. Από το διάφραγμα ως τον αυχένα κι από το στήθος ως την πλάτη, η φωνή ταξιδεύει ψάχνοντας έξοδο να διαρρεύσει. Είναι φορές όμως που εγκλωβίζεται εκεί μέσα και αναμένει μια έκπληξη ή μια πλήξη για να μετατραπεί σε κραυγή. Ησυχία…

Πόσες σπονδές έχουν γίνει γι αυτές τις διασπορές της ησυχίας... Πολλές από αυτές είναι ανίερες. Άλλες φορές όταν έρχονται τα άγρια και γίνονται ήμερα, ένα χάδι ακουμπάει πάνω στο γυμνό σου κορμί. Ίσως σαν χτυπήσει το τηλέφωνο, εκεί που δεν το περιμένεις ή όταν δίνεις τα πάντα να το περιμένεις. Είναι αυτή η ανακούφιση που διώχνει τους φόβους. Όταν όμως το τηλέφωνο δεν χτυπάει; Γιατί δεν χτυπάει; Γιατί δεν σε σκέφτεται ή γιατί δεν ξέρει πως να σε αντιμετωπίσει ή μήπως και τα δύο μαζί; Πόσο απλά μπορούν να είναι τα πράγματα και πόσο σύνθετοι μπορούμε να είμαστε εμείς όταν δεν κραυγάζουμε την αλήθεια ή όταν δεν την ψιθυρίζουμε; Λες και θα είναι καλύτερα αύριο; Λες και τώρα δεν είναι η κατάλληλη στιγμή; Αλήθεια, πότε είναι αν δεν είναι τώρα;

Ίσα που φαινόντουσαν τα σύρματα κι έμεινα να ξεφυλλίζω ταξιδιωτικούς οδηγούς πολλές ώρες τώρα, κι ύστερα να σοκάρομαι από εικόνες και διαδρομές. Μου αρέσει να αρμενίζω στις πολύχρωμες σελίδες τους για τα εναύσματα που μου χαρίζουν να ξεγλιστρώ και να χαμογελώ, με ένα φλιτζάνι αχνιστό αρωματικό καφέ κι ένα τσιγάρο ίσως. Εκεί, στο σημείο που μπερδεύεται το ίχνος των καπνού και του υδρατμού εμφανίζονται φουγάρα πλοίων, έλικες αεροπλάνων και ράγες τραίνων. Τα λατρεύω τα τραίνα. Παλιότερα σύχναζα σε σταθμούς χωρίς να έχω κάποιον προφανή λόγο αναμονής, αποχαιρετισμού ή φυγής.

…κι ενώ τα σύρματα εξαφανίστηκαν και οι τελευταίες σταγόνες του καφέ πάγωσαν στον πάτο της διάφανης κούπας μου, έψαξα και βρήκα στο κάτω κάτω συρτάρι του κομοδίνου την συλλογή από κιμωλίες που έμειναν δώρο των σχολείων, των φροντιστηρίων, των ωδείων, στα δάχτυλά μου. Χάραξα μερικές γραμμές στον τοίχο, με κλειστά τα μάτια κι ύστερα κοίταξα να δω το κατόρθωμά μου. Μα καλά, γιατί δεν ανοίγω τα μάτια, σκέφτηκα; Το σχέδιο ήταν μια αποτυχία, άλλωστε. Αφηρημένο σαν τέχνη. Άνοιξα τα μάτια μου και ξαναπροσπάθησα να μπερδέψω φιλίες με έρωτες, ήχους με σιωπές και υπέγραψα το έργο μου με μια σχεδόν ανύπαρκτη, λόγω μεγέθους, κόκκινη κιμωλία. Τι ωραίο που είναι να κοσμείς τους κόσμους σου όπως μπορείς. Για, δες! Με αναμμένο το πορτατίφ, μοιάζει σε σένα. Με τα φώτα του δρόμου, μοιάζει σε μένα.

Λίγο πριν θα ήταν ή λίγο μετά, που άνοιξα το ραδιόφωνο χωρίς να φανώ τυχερός στο ατελείωτα επαναλαμβανόμενο ζάπινγκ. Έτσι, το έκλεισα πάλι. Σηκώθηκα και το παρκέ, κάτω από το χαλί, έτριξε στα βήματά μου. Μήπως θα έπρεπε σιγά σιγά να βγάλω τα χαλιά; Φθάνει καλοκαίρι. Προτιμώ τα στρωμένα πατώματα και τα ξέστρωτα κρεβάτια. Προτιμώ την επίθεση από την άμυνα. Είναι μια γλυκόξινη προσπάθεια να αφοπλίσεις και να αφοπλιστείς, να ψάξεις στα μεσοδιαστήματα και να ανακαλύψεις ελευθερία. Μα γιατί; ...έχουμε πόλεμο και δεν το είχα καταλάβει; Ίσως. Έφθασα μέχρι την κουζίνα, ήπια μονομιάς ένα ποτήρι νερό κι ύστερα άλλο ένα. Μου αρέσει η κουζίνα. Έχει μυρωδιές που τρυπούν την μύτη ευχάριστα ή δυσάρεστα. Έχει και φρούτα στα καλάθια, και ρωγμές στους τοίχους. Δεν έχει όμως παράθυρα. Δεν αντέχω χωρίς παράθυρα, κατά προτίμηση ξύλινα με μικρά τζαμάκια. Ίσως αν έχει ξεφύγει η μπογιά εκεί στις άκρες να μοιάζει περισσότερο με καμβά. Ίσως να μοιάζει απλά με απροσεξία ή με προχειροδουλεία. Δεν μου αρέσουν και οι λάμπες φθορισμού. Δεν ερεθίζει τα μάτια μου το χρώμα που αφήνουν στα τραπέζια, στους τοίχους, στο νερό. Πήρα το τρίτο ποτήρι μαζί μου και βγήκα στο μπαλκόνι. Έβαλα τα ακουστικά μου και άκουσα μια ιστορία για μια Alice. Πώς να είναι άραγε στην χώρα των θαυμάτων; Δεν θα ήθελα να είναι και πολύ διαφορετικά από ότι εδώ. Μονάχα βουτηγμένη σε αισθήσεις θα την ήθελα, και με παράθυρα στις κουζίνες της.

Γύρισα στο δωμάτιο μετά από ώρα. «Πρέπει» να κοιμηθώ νωρίς. Δουλεύω πρωί αύριο. Πήγα να βάλω ξυπνητήρι και είδα πως το τηλέφωνο είχε χτυπήσει όσο ήμουν έξω…

12 σχόλια:

  1. Ανώνυμος7/5/08 11:36

    Μέρες ούτε ξέρω πόσες
    έχει να χτυπήσει το τηλέφωνο.
    Το κινητό σου αίσθημα φραγή.

    Η συσκευή εντάξει είπε ο τεχνικός
    πρέπει να σκάψω
    μήπως έχει βλάβη η επαφή

    η επαφή βλάβη; αποκλείεται
    αυτά συμβαίνουν μοναχά
    στα παραμύθια την αποπήρα

    άλλωστε μπορώ και μόνη μου να σκάψω
    ξέρεις πόσες σοβαρές βλάβες έχω θάψει;

    για ρίξε μια ματιά στο μαύρο κουτί
    μήπως έχει μπλοκάρει η ψυχραιμία
    δεν εξαερίζεται η αναμονή
    κι αυτή η υπερθέρμανση μετασχηματίζει
    τις στιγμές να φαίνονται αιώνες

    όπως αποφαίνεται
    η εμπειρογνώμων υπερβολή.
    ΕΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ
    Μέρες να χτυπήσει το τηλέφωνο
    μήνες χρόνια;
    Δεν ηχείς.

    Εκλήθη ο έμπιστος μου ωριλά
    μου έκανε ακουόγραμμα
    μια χαρά, μου λέει, ακούς
    τι σ’ έπιασε.

    Εκλήθη εν συνεχεία ξανά ο τεχνικός.
    Δε χτυπάει του είπα.

    Σε ξεβίδωσε, σ’ έκανε φύλλο και φτερό
    καλώδια μπαταρίες
    λάδωμα στη φωνή σου

    εντάξει η συσκευή

    η ζημιά είναι από μέσα
    σ’ το είπα και την άλλη φορά
    θριαμβολόγησε ο ηλεκτρολόγος
    έχει βλάβη η επαφή
    πρέπει να σκάψω

    - ασ’ το
    αφού είναι η επαφή
    θα σκάψω εγώ
    ξέρω να την θάψω
    δεν είναι τίποτα ξέρω.

    (Κική Δημουλά)

    Καλώς σε βρίσκω
    με
    ΚαληΜέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. το πρωτο που ερωτευτηκα
    ηταν η φωνη σου
    μια τριτη του γεναρη
    κι επειτα εσενα
    μα καθε που σε φιλαγα
    εκεινη εψαχνα να βρω
    με τη γλωσσα μου
    απο αναγκη ν' απαλυνω τη βραχναδα της
    ή να κολησω κατι απ' αυτην
    ...

    με τον καιρο συνηθισα
    ή αναγκαστηκα να το κανω
    ποτε ο νους μου δε μετανοιωσε
    για τις ωρες που μαζι της περασε
    ουτε και τα χειλη μου
    αποσταση μονο μυρισε καθως οι μερες γερνουσαν
    κι ετσι, τ' ακουστικο αμηχανια γραφει πια στα χερια μου
    καθε που,
    αναγκη εχω
    στ άφτι μου,
    τουλαχιστον,
    να την φερω
    ..

    γεια σου dim..!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τι καλαίσθητο μπλογκ!!! Ίσως το πιο όμορφο απ' όσα έχω πάει. (μα καλά πώς το έφτιαξες; νομίζω δεν είδα τέτοιο πρότυπο;;;...)
    Από καρδιάς τα κείμενά σου Ντιμ. Και στιγμές-στιγμές ο λόγος ξαφνιάζει παράξενα...
    Χάρηκα για την γνωριμία!
    (μια ακόμα απορία: ποια είναι η θεά Ιλεμά;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ->mist
    Καλώς πέρασες το κατώφλι...
    Σε ευχαριστώ για το ποίημα. Αποφασιστικό και γόνιμο.
    αλλά... αφού είναι η επαφή
    θα σκάψω εγώ
    ξέρω να την θάψω
    δεν είναι τίποτα, ξέρω.


    ->orelia
    από ανάγκη να απαλύνω την βραχνάδα της...
    ανάγκη έχω
    τι κι αν προσέχω
    να τρέχω
    θέλω
    να τρέχω
    όσο χρόνο έχω

    ευχαριστώ για το συμπλήρωμα.


    ->λορελάη
    καλώς όρισες και κρύφτηκες εδώ...
    Να είσαι καλά.

    στο κάτω μέρος του blog βρίσκεται το link της σελίδας της Gisele Jaquenod. Εκείνη είναι υπεύθυνη για τούτη την καλαισθησία. Εγώ απλώς το ανακάλυψα μετά από αρκετή αναζήτηση.

    Όσο για την μικρή Θεά Ιλεμά έιναι το ενακτήριο λάκτισμα της γραφής μου, γι αυτό φορές φορές μπερδεύομαι αν είμαι εγώ που την δημιούργησα... ή εκείνη εμένα.
    Κρύβεται κι εκείνη, μα όταν μεγαλώσει θα φανερωθεί... που θα πάει;

    Καλημέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κλήσεις αναπάντητες σε κάνουν να φτιάχνεις ιστορίες για αυτούς που περίμεναν στο ακουστικό... έτσι τον θέλω και εγώ τον κόσμο των θαυμάτων... έτσι πρέπει να μοιάζει τελικά...
    Τρένα να έρχονται και να φεύγουν... σαν της στιγμές... τα πιο μελαγχολικά - μοναχικά ταξίδια μου...

    Χαίρομαι που σε βρήκα...

    Την καλημέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. κωδικοποιημενες συνομιλιες..να φιλτραρονται σε ατελειωτα συρματα απο καλωδια..θελεις να επικοινωνησεις?σηκωνεις το τηλεφωνο πας να αρθρωσεις λεξεις και χανεσαι στην σιωπη..το αυτοματο κλικ και η γραμμη κλεινει πριν προλαβει να ανοιξει..αναμαεσα στο πρωτο κλικ και το δευτερο εχεις ταξιδεψει χιλιες φορες εχεις παιξει αμετρητες συνομιλιες στο κεφαλι σου καθε μια σε μια παραλληλη πραγματικοτητα..ολες διαφορετικες ομως απο αυτην που τελικα θα συμβει..κλεινεις τα ματια..περιμενεις να χτυπησει..να ακουσεις αυτον τον τοσο γνωριμο ηχο του τηλεφωνου και μετα μια φωνη οικεια..δεν ακουγεται ομως τιποτα γνωριμο μονο σιωπη..το θελεις ομως..εκει δεν παιζονται ολα?παιρνεις εσυ τηλεφωνο πρωτος..οτι ειναι να γινει θα γινει ετσι και αλλιως.. :)
    καλημερα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ->Λυδία
    Καλημέρα και καλώς μπήκες στην κρυψώνα...
    μία στιγμή δυο ευτυχίες... για να αφήνεις το ακουστικό και να φεύγεις.

    Έτσι πρέπει να μοιάζει τελικά...


    ->rip1708
    Χαίρομαι που σε βλέπω εδώ. Βλέποντας ότι δεν υπάρχει πια η neverland ξαφνιάστηκα. Εύχομαι όλα να είναι καλά και να περνάς από εδώ να βάφεις πότε κόκκινο και πότε μαύρο το εδώ παιχνίδι, με χρώματα απ'τους πλανήτες σου, όπως και τώρα έτσι και τότε.

    Κλέινω τα μάτια και περιμένω να χτυπήσει...

    Καλό απόγευμα εκεί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. σχήματα στον τοίχο με χρώμα ή χωρίς...χωρίς συγκεκριμένο τόπο, χρόνο, ηλικία...

    ...φωνές στο μυαλό που φτιάχνουν άνοιξη και χειμώνα και οι σκέψεις να φεύγουν...

    ...ναι έτσι είναι όλα. στρόβιλοι σε χρόνους παράλληλους...

    καλησπέρα...

    φιλιά βρόχινα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. "Στάση σκέψης"
    Στάση αναμονής ενός συνδρομητή που είναι πάντα διαθέσιμος...Πάντα;
    Αυτό θα ήταν μια επίθεση.Είναι μια επίθεση.
    Τι σχήμα έχει η προσμονή; Τι σχήμα η ταχυπαλμική αναμονή;
    Δε είμαι σίγουρη. Ισως του δίνει σχήματα και μορφές εκείνος κάθε φορά.
    Όπως η ζωγραφιά σου για παράδειγμα...
    Ανάλογα με το φωτισμό πάντα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. ->Νεράιδα της βροχής
    Στρόβιλοι και ρουφήχτρες και δίνες και κοχλίες...
    όσο για την παραλληλία
    κάπου εκεί στο άπειρο όλα τέμνονται...

    Καλησπέρα και καλό κρυφτό.
    Ως νεράϊδα έφερες και μερικές σταγόνες εδώ χθες βράδυ με το πέρασμα σου. Σε ευχαριστώ.


    ->Άρρωστη Ερινύς
    Έχεις δίκιο.
    Ανάλογα με τον φωτισμό οι σκιές
    παίρνουν σχήμα
    και οι προτάσεις αποκτούν το ρήμα
    που ίσως λείπει.

    ημίτονο η αναμονή
    συνημίτονο η ταχυπαλμία.

    Την καλησπέρα μου εκεί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ανώνυμος23/5/08 02:07

    Ο συγχρονισμός θέλει ουσία κι η απουσία δεν συγχρονίζεται ποτέ με τα θέλω. Καλύτερα έτσι. Να έχει τρόπους η ψυχή να πονά για να είναι ελεύθερη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. ->freedula
    καλύτερα έτσι
    να έχει τρόπους η ψυχή
    ευγενείας
    τρόπους κατά τόπους ισχυρούς
    πόνους
    και μπόνους ευτυχίες
    να είναι ελεύθερη
    να ελευθερώνει.

    Καλη σου μέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή