Παρασκευή 18 Απριλίου 2008

Το ψεύτικο ταβάνι

[ photo: s by ElectronCloud ]

- Αν σκεφτείς το κορμί σου σαν ηχείο, τι ήχους θα επιθυμούσες να ξεστομίζει στον γύρω αέρα;
- …μάλλον θα προτιμούσα εκείνους του τσέλου. Ναι! Αυτό θα προτιμούσα, μαζί όμως με την συνοδεία φλάουτου.
- και σε τι ρυθμό θα ήταν η μελωδία;
- σε βαλς…
- Κι αν υπήρχαν λόγια που θα μπορούσαν να ερωτοτροπούν με την μουσική, τι μορφή θα είχαν;
- Α! γι αυτό είμαι σίγουρη… ελεύθερος δεκαπεντασύλλαβος! Και όλα τα γράμματα μικρά… ούτε ένα κεφαλαίο!
- Γιατί;
- αν η ομοιογένεια μεταμορφωνόταν σε ευγένεια, έτσι νομίζω πως θα ήταν το πρώτο της βήμα.
- και το δεύτερο;
- στο δεύτερο βήμα ένα thwyrlie θα εμφανιζόταν ξαφνικά στο παράθυρό της και η θεωρία θα γινόταν πράξη…
- και η αταξία τάξη;
- μπα δεν νομίζω. Αυτές οι δύο είναι αχώριστες… σαν δίδυμες. Έχω ακούσει πως κάποιες φορές ακόμα και οι γονείς τους δεν μπορούν να τις ξεχωρίσουν.
- Thwyrlie είναι εκείνο το κέλτικο μαγικό πουλί ε;
- Ναι, είναι εκείνο που αν είσαι τόσο τυχερός και βρεθείς κοντά του, έστω για μια μόνο στιγμή, και πάρείς ένα μικρό φτερό του, το βουτήξεις σε μελάνι και το αγγίξεις σε ένα χαρτί… τότε θα γράψεις τα πιο όμορφα λόγια, τα πιο αισθαντικά ποιήματα, τα πιο ζωντανά κείμενα που γράφτηκαν ποτέ…

Μια κίνηση από αδιάκοπες εναλλαγές μετατροπιών, διαφωνιών και συμφωνιών είναι ο ήχος της ζωής και η μορφή της σαν αφίσσα σε έναν ασπρόμαυρο τοίχο. Μου αρέσουν οι αφίσσες και οι φωτογραφίες που κοσμούν κόσμους σε παιδικά δωμάτια, σε εφηβικές κρυψώνες, σε νεανικά στέκια, σε ενήλικα σαλόνια με χαμηλό ή δυνατό φωτισμό. Και κάπου εκεί μια κρυμμένη φωνή υποβολέα να ψιθυρίζει τόσο όσο:

« Η ζωή σαν μία λάμπα πετρελαίου αναμμένη, για τις ώρες που το φως εξαφανίστηκε…
Η ζωή σε ένα φλας μπακ έτσι απλά για να θυμάσαι…
Πόσα χρόνια θα φοβάσαι;
Δεν βαρέθηκες;

Δεν βαρέθηκες να σπαταλάς χρήματα σε ακριβά ρούχα, σε φτηνά θεάματα, σε θαύματα εν αναμονή; Δεν βαρέθηκες να ακινητοποιείσαι στους μποτιλιαρισμένους δρόμους της πόλης και σαν ξανακινείσαι να αισθάνεσαι ευτυχής που ακολουθείς έναν απρόσωπο επιτάφιο σε μια πορεία όχι επαναστατική ούτε ανασταλτική; Δεν βαρέθηκες να αλλάζεις έπιπλα, να κουκουλώνεσαι κάτω από παπλώματα, να ανάβεις τσιγάρα, να σβήνεις φαγητά σε βαθιές κατσαρόλες και να συγκινείσαι μπρος σε μια οθόνη; Δεν βαρέθηκες να κάνεις έρωτα, να κάνεις εμετό, να ακούς, να κοιτάς, να γελάς, να πονάς, να μεθάς, να ταξιδεύεις, να νομίζεις ότι ταξιδεύεις;

Όχι ε;

Καλά κάνεις. »

Έτσι απλά, απείθαρχα αφήνομαι κι εγώ μαζί σου βουλιάζοντας δίχως ταραχή σε μια νηστεία-απιστία. Ξέρεις γιατί; Γιατί ούτε κι εγώ βαρέθηκα. Βρέθηκα μονάχα να συντονίζω την σκέψη μου με τον ήχο του κορμιού σου, ενσυνείδητα. Βρέθηκα να εξισώνω και να υψώνω σε διάφορα τετράγωνα και αδιάφορους κύβους τον παρόν μου για να δω αν θα προσεγγίσω πιο πολύ αυτό το περιβόητο άπειρο. Μην με ρωτήσεις αν τα κατάφερα και κυρίως μην αναρωτηθείς αν η προσέγγιση κατέληξε σε μετάγγιση κι αν στο πλην χάραξα μια κάθετη γραμμή ακριβώς εκεί στην μέση δήθεν για να βροντοφωνάξω πως αντίκρισα την αλήθεια…

Κι αν δεν υπάρχει το thwyrlie;

Κοιτούσα ένα περιστέρι πρόσφατα, που γέννησε στο μπαλκόνι μου, κι είχε στο στόμα ένα κλαδί… το «τούβλο» της φωλιάς του, σκέφτηκα. Και αρχιτέκτονας και χτίστης του ανάλαφρου παλατιού του. Πότε αισθάνεται κανείς έτοιμος για αυτούς τους δύο ρόλους; Αισθάνεται;

Άλλη μια άνοιξη ξανά, με πρωτοβρόχια και σκισμένα πανιά, με γιορτές, λουλούδια κόκκινα, με κάμποσα ξενιτεμένα όνειρα κι εκεί στην βάση του ανθρώπινου βάζου μια ανάβαση λόγω εποχής, λόγω αποχής. Μην ξεχνάς να ποτίσεις τα πόδια σου. Ακούς; Μην ξεχνάς να ακούς. Μην ξεχνάς να μου κλείνεις το μάτι κάθε που μια πολιτική έκθεση ιδεών χύνεται στις όχθες του καναπέ σου. Μην ξεχνάς να βάζεις τόνους στις λέξεις και παρενθέσεις στις διαθέσεις. Σαν διάθλαση πρισματική να είναι η όποια ανάγκη σου. Μην ξεχνάς, άλλωστε, πως τα ουράνια τόξα φαίνονται πιο λαμπερά όταν έχουν φόντο τα σταχτόμαυρα σύννεφα και πως ένα απαλό άγγιγμα στο χέρι μπορεί να τα διώξει και αυτά. Αυτό δεν θέλεις; Μην μου πεις ότι δεν ξέρεις τι θέλεις. Να, κάτι που βαρέθηκα να ακούω.

Μια νυχτοπεταλούδα τάραξε το βλέμμα μου μόλις τώρα, και χαμογέλασα. Ήρθε σαν ανακούφιση λυτρωτική ίσως και αλυτρωτική για να γίνει το ηλεκτροσόκ που περίμενα να με ξυπνήσει κι ύστερα ας με πνίξει πάλι. Με μια απότομα ασυνείδητη κίνηση του αριστερού μου χεριού την οδήγησα στα σκουπίδια δίπλα μου. Άνοιξα την σακούλα ανοίγοντάς της τον δρόμο της διαφυγής και «απολαμβάνοντας» την ελευθερία της αφέθηκε ξανά στην μέθεξη του φθορισμού εκεί ψηλά στο ψεύτικο ταβάνι, στο ολόδικό της καρουζέλ στριφογυρίζοντας... Τι περίεργο όμως... Εκείνη δεν ξέρει ότι είμαι εδώ. Δεν ξέρει ότι υποκρίθηκα τον αρχιτέκτονα και τον χτίστη της βραδιάς της. Δεν ξέρει τι μου προσέφερε ούτε ίσως τι μου αφαίρεσε. Τα έντομα δεν αναγνωρίζουν εκείνη την διάσταση που τα διαχωρίζει από τους ανθρώπους με αποτέλεσμα να μην αντιλαμβάνονται την ύπαρξή των τελευταίων. Αναρωτιέμαι όμως… οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τους ανθρώπους; Τι σήματα λαμβάνουν την ώρα της διασταύρωσης των βλεμμάτων, τι χρώματα βλέπουν, τι σκέφτονται όταν υπόκεινται σε πιέσεις ή όταν πιέζουν;

- Αν κάποια στιγμή αισθανθείς ότι σε πιέζω θέλω να μου το πεις.
- Τι σε έπιασε τώρα; Δεν με πιέζεις. Για πες μου τώρα κι εσύ. Αν σκεφτείς το κορμί σου σαν ηχείο, τι ήχους λες να ξεστόμιζε;
- Ήχους ρίγους.
- Είδες; ...το ίδιο θέλουμε.

10 σχόλια:

  1. το μαγικο πουλι των κελτων μοιαζει με την αγαπη..αραγε εσυ το ειδες ποτε?καθε κειμενο σου με σηκωνει σε χαλι μαγικο και με ταξιδευει σε μαγικους ουρανους..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ->rip1708
    μοιάζει με την αγάπη
    έχεις δίκιο
    μακάρι να το συναντούσα
    κι ούτε πούπουλο
    δεν θα δανειζόμουν...
    μάλλον δεν θα σάλευα...
    θα ξεχνούσα...

    Σε ευχαριστώ πολύ για το συν-ταξίδι.
    Καλημέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Θα ηθελα να βγαζω ηχους βροχης....μπορω παρακαλω;; Με λιγες σταγονες απο Βαρδαρη να καθαριζει το τοπιο.......και λιγο απο οκαρινες θα εκαναν μια μελωδια που θα μου ταιριαζει φανταζομαι.

    Εμεις οχι απλα βλεπουμε τους γυρω μας, τους στοχευουμε ενιοτε. Πολλες φορες σκεφτηκα οτι θα θελα να ημουν σκυλι κι ας ειναι να με πατησει αυτοκινητο. Το ξερεις οτι οι λυκοι αποφευγουν την παρουσια μας και μονο οταν εχουμε ρημαξει τον βιοτοπο τους και δεν βρισκουν να φανε κατεβαινουν σε κοπαδια ανθρωπων; Το εμαθα στον Αρκτουρο :)

    dim μου εφηνω ενα καφεδακι με τον αερα που φυσαει εξω απο το παραθυρο μου να σε δροσισει και να σε ξεκουρασει.

    Σε φιλω γλυκα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. "Βρέθηκα μονάχα να συντονίζω την σκέψη μου με τον ήχο του κορμιού σου, ενσυνείδητα. Βρέθηκα να εξισώνω και να υψώνω σε διάφορα τετράγωνα και αδιάφορους κύβους τον παρόν μου για να δω αν θα προσεγγίσω πιο πολύ αυτό το περιβόητο άπειρο. Μην με ρωτήσεις αν τα κατάφερα και κυρίως μην αναρωτηθείς αν η προσέγγιση κατέληξε σε μετάγγιση κι αν στο πλην χάραξα μια κάθετη γραμμή ακριβώς εκεί στην μέση δήθεν για να βροντοφωνάξω πως αντίκρισα την αλήθεια…"

    Ειδικά αυτό το χωρείο μου άφηνει μια τόση πικρία μεσ'την ομορφιά της γνώσης του, μεσ'τη συντριβή της παραδοχής...

    Όμορφα ταξίδεψα κι εγώ!

    Είναι καλά εδώ!
    Θα ξανάρθω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ευχαριστώ για το comment, χάρη σ' αυτό ανακάλυψα το blog σου :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. dim μου

    Καλο Πασχα!! Να περσασεις αυτες τις μερες οπως ακριβως θα ηθελες!!

    Πολλα φιλια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανώνυμος23/4/08 21:36

    Μελωδίας βροχή ν'άφηνε κορμί..ουράνιο τόξο να γεννιέται,χέρια που σταγονιών μελάνι γέμισαν..απεγνωσμένα χέρια ουρανού γυρεύουν γαλάζιο χρώμα, χάδι ζωής.Μια Καλησπέρα ν'αφήσω..και καλές γιορτές.Θα σε επισκεύτομαι..κείμενα όμορφα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Cap ou pas cap ?
    γίνε ηχείο απόψε...και πες ότι χρειάζομαι να ακούσω.Για μένα .όχι,όχι για σένα...
    Ξεκάρα.:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ανώνυμος25/4/08 02:27

    Αχ πως και πως την περίμενα την ανάρτηση. Αυριο αν όλα πάνε καλά θα επιστρέψω.

    Βιαστικά αφήνω γλυκές σαν κι εσένα ευχές για όμορφες γιορτές.

    Καλή Ανάσταση

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. ->dee dee
    ευχαριστώ για τον βορινό άνεμο. Να είσαι καλά.


    ->άρρωστη ερινύς
    Χαίρομαι που πέρασες και άρρωστη και ερινύς...
    Η συντριβή της παραδοχής... Απίστευτα δυνατή φράση.
    Καλό ταξίδι... ξέρεις εκεί στα όνειρα...


    ->rainman
    Να περνάς να αφήνεις τις σταγόνες σου... Ευχαριστώ για την ανταπόκριση. Καλημέρα...


    ->καμελια
    Να αφήσω κι εγώ ένα ευχαριστώ για την επίσκεψη και για το όμορφο παιχνίδι με τις λέξεις που σκάρωσες εδώ...
    Αχ αυτό το γαλάζιο χρώμα...
    Σε ξαναπεριμένω.


    ->roxanred
    όταν διάβασα τα λόγια σου ζαλίστηκα. Ειλικρινά ζαλίστηκα. Φυσικά και τολμώ! ... και βλέπουμε.


    ->freedula
    Μια καλημέρα...
    κι αν βιαστικό ήταν το πέρασμα εμένα δεν μου φάνηκε έτσι... Άφησε γεύση!
    κλέβω το free από το όνομά σου για να σου χαρίσω ευχές ελευθερίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή