Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2008

Χορεύουμε;

-Χορεύουμε;

Μονάχα ένας ψίθυρος ξέφυγε δειλά από τα χείλη της, σαν μια ηλιαχτίδα που βγαίνει για σεργιάνι στην βροχή, μα μόλις είχε φτάσει στην είσοδο του αριστερού μου αυτιού, η πόρτα έκλεισε ξαφνικά από έναν άνεμο γρήγορο… σαν εκείνους τους «ανέμους» που γεννιούνται στον νου κάθε που ανοιγοκλείνουν τα βλέφαρα , στην θέα μιας εικόνας, η οποία παγώνει τον χρόνο σε μια στιγμή όμορφη ή τραγική. Δεν άκουσα τίποτα, λοιπόν. Είδα μονάχα το καταφατικό της νεύμα. Έπιασα το χέρι της και μετά… δεν θυμάμαι. Άνοιξα τα μάτια μου και είδα το ταραγμένο της πρόσωπο να με κοιτάζει με αγωνία, χωρίς να μπορώ να συνειδητοποιήσω, για μερικά δευτερόλεπτα, την κατάσταση ή την διάσταση. Δυο–τρία δευτερόλεπτα που δεν αντιλαμβάνεσαι τι είναι αυτό που αισθάνεσαι εκείνη την στιγμή. Μετά από ένα χάσιμο των αισθήσεων, συνήθως επανέρχεται πρώτα η ακοή. Έτσι έγινε κι εκείνη την φορά, ακολουθώντας η ζωή τον άγραφο νόμο της θεάς φύσης… Η φωνή της, μπλεγμένη με το tango που κρεμόταν από τον σβηστό πολυέλαιο και γλιστρούσε στην συνέχεια στις σκονισμένες κορνίζες των κάδρων ενώ η αντίστροφη μέτρηση πλησίαζε το τέλος. Σιγά σιγά όλες οι αισθήσεις άρχισαν να επανέρχονται και οι συναισθήσεις να λούζονται με το φως των κεριών, το οποίο τους έμοιαζε πρωτόγνωρο, κι ας μην ήταν…

-Είσαι καλά; Πως αισθάνεσαι; Με φόβισες, το ξέρεις; Δεν ήξερα τι να κάνω; Περίμενε, να σου φέρω λίγο νερό. Μην σηκώνεσαι!

Ενώ την έβλεπα να απομακρύνεται, το τραγούδι τελείωσε.
Επέστρεψε με βήμα γρήγορο που θύμισε άλλη μια θεωρία χάους κατά την οποία ο στροβιλισμός του αέρα σβήνει ένα κερί στο δωμάτιο ή ανάβει μια «φλόγα» σε κάποιο άλλο.

-Με φόβισες, το ξέρεις;
-Μην ανησυχείς. Μια χαρά είμαι. Μου συμβαίνει μερικές φορές, συνήθως εξαιτίας κάποιου πόνου.
-Γιατί; Πονάς κάπου τώρα;
-Όχι. Δεν ξέρω.
-Καλά, πιες λίγο νεράκι τώρα.
-Σε ευχαριστώ. Πόση ώρα ήμουν αναίσθητος;
-Όχι, πολύ. Λιγότερο από ένα λεπτό, που μου φάνηκε όμως σαν αιώνας.
-Τόσο βαρετή η παρέα μου, δηλαδή;
-Μου αρέσει που έχεις όρεξη για χιούμορ τέτοια στιγμή.
-Μην ανησυχείς. Πάντως ήμουν αρκετά τυχερός που ήσουν εδώ και ειδικά που εκείνη την στιγμή χορεύαμε.
-Δεν χορεύαμε. Δεν βλέπεις ότι καθόμαστε;
-Μα…
-Δεν προλάβαμε να σηκωθούμε. Μόλις έπιασες το χέρι μου, λιποθύμησες.
-Είδες; Μου προκάλεσες ταραχή.
-Ναι ,σιγά. Όχι όμως σαν την ταραχή που μου προκάλεσες εσύ.
-Είμαστε πάτσι, λοιπόν.

Χάιδεψε το χέρι μου και σηκώθηκε, κατευθυνόμενη προς την μπαλκονόπορτα. Την άνοιξε, για να ανανεωθεί ο αέρας, όπως μου είπε.

-Να πας σε έναν γιατρό. Μην το αφήνεις. Αν σου συμβεί ξανά και είσαι μόνος σου; Αν είσαι στον δρόμο, τι θα κάνεις τότε;
-Μπορείς σε παρακαλώ, να ανάψεις εκείνο το κερί;
-Κάτι σε ρώτησα, νομίζω
-…και όπως θα πηγαίνεις, πάτησε ξανά το play. Πολύ ησυχία έπεσε εδώ μέσα… Και, εντάξει, θα πάω στον γιατρό.
-Γιατί, τι πρόβλημα έχεις με την ησυχία;

Το πώς ορισμένοι άνθρωποι μπορούν να κινούνται στον χώρο με απίστευτη άνεση, και ειδικά αν δεν έχουν ξαναβρεθεί εκεί… ειδικά αν αυτό συνδυάζεται με μία άνεση στον χρόνο, πάντοτε με εντυπωσίαζε. Το πως ορισμένοι άνθρωποι, δίχως να πουν πολλά λόγια εκφράζουν είτε τα συναισθήματά τους αυτούσια είτε τα θέλω τους, με εντυπωσιάζει επίσης, ειδικά όταν αυτό συνδυάζεται με την «ησυχία».

Η μουσική, ξεκίνησε και πάλι, μονάχα που αυτή την φορά ακούγαμε EspersTi κρίμα που δεν χορεύεται αυτό το κομμάτι, σκέφτηκα. Τουλάχιστον θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε από εκεί που σταματήσαμε... Η αλήθεια, είναι ότι ένιωθα λίγο άσχημα για το συμβάν, κυρίως γιατί φάνηκα αδύναμος σε μια ωραία στιγμή. Έτσι νόμιζα. Σηκώθηκα και βγήκα στο μπαλκόνι. Μου αρέσει να ξεβράζω το βλέμμα μου, κάτι τέτοιες ώρες, κοιτώντας προς τον κοντινό σταθμό του τρένου. Έστω δέκα λεπτά την ημέρα, λένε οι ειδικοί, είναι πάρα πολύ καλό να ατενίζουμε… Πήρα μια βαθιά δροσερή εισπνοή νοθευμένη με το άρωμα των κερασιών της πλατείας και την κράτησα στα πνευμόνια μου…
Στάθηκε δίπλα μου, αθόρυβα και επέτρεψε σε μια ηλιαχτίδα να βγει στην βροχή από το στόμα της.

-Χορεύουμε;

Εκπνοή

19 σχόλια:

  1. χορευουμε, θα με οδηγεις ομως γιατι θα σε τσαλαπατησω :) η μουσικη στο μυαλο μου ειναι "ο σταθμος" της Ευανθια Ρεμπουτσικα, συμφωνεις;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΚΑΙ ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΟΥ ΑΝΑΡΤΗΣΗ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος8/2/08 12:42

    Δεν θέλω να φύγω κάθε φορά που έρχομαι. Είναι υπέροχα εδώ. Διάβασα και ξαναδιάβασα. Άκουσα, είδα, χόρεψα, παρατήρησα, ατένισα, μαζί σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. γιατι να φαινομαστε αδυναμοι; και σχεδον παντα οταν δεν πρεπει; όλα χορευονται(;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. diiiim

    που εισαι;;; Τριγυρναω εδω κι εκει σημερα ενω δε θελω να βρισκομαι πουθενα....τι να κανω;;; :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Tango...

    τι να σου πω τώρα φίλε...

    απλά υπέροχο...

    been there...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανώνυμος17/2/08 14:03

    Χιονισμένη καλημέρα. Είσαι καλά;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Στέλνω μια χιονοκαλημέρα κι ένα ευχαριστώ για την συνοδεία στον χορό στους αγαπητούς συνδαιτημόνες dee dee, freedula, αν ακούς, the navigator...

    Επιστρέφω 17 μερόνυχτα μετά από την blogoσιωπή που με είχε τυλίξει λόγω δικτυακών προβλημάτων έμπνευσης, εργασίας και εσωτερικής παύσης.
    Ένα κλικ πιο ξεκούραστος και πιο ευτυχής απόλαυσα την χθεσινή χιονονύχτα με έκπληξη και θαυμασμό, και μαζί με τον ήλιο επιστρέφω...

    Πάντοτε είχα μια ιδιαίτερη σχέση με τον αριθμό 17 και χωρίς να το έχω σκεφτεί συνειδητοποίησα μόλις, ότι και μια "απουσία" μπορεί να χορέψει με την ζωή μου εμπλεκόμενη ερωτικά με αυτό τον αριθμό.

    Ένα χαμόγελο για όλους μέχρι την ερχόμενη ανάρτηση...
    Σιγά σιγά, θα αρχίσω και τις επισκέψεις...
    Ελπίζω να έχετε παγωτό.. αν όχι... θα φέρω εγώ... :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. 17 γκριματσες εκπληξη λοιπον σου χαριζω
    γιατι;
    ειναι ο αριθμος μου
    ο μονος απο λιγους που ακομη δεν εχω συνταιριαξει με κατι
    οι υπολοιποι αγαπημενοι και μη, εκλεισαν σε καποιο παζλ ηδη

    χιονι οπως χορος λοιπον!
    χιονι οπως χωρος
    χορός σε ένα χιονισμένο χώρο
    κι η γη λυγιεται για ν' ακολουθει
    πριμα μπαλαρινα σε αυθορμητες σκηνες θιασου

    καληνυχτα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ανώνυμος21/2/08 01:23

    Καλησπέρα αφήνω και προσμένω τα καινούργια σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Κι εσύ αναπαύεσαι? Κι εγώ εδώ και μέρες...Πολύ κούραση αλλά δεν παραπονιέμαι! Δεν έχω κουράγιο να διαβάσω και να γράψω αλλά σίγουρα θα χόρευα...
    Θα σου αφήσω αλλά 6 σχόλια για να γίνουν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. επίσκεψη...Καλό βράδυ
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. ->Orelia
    χιόνι όπως ο χορός...
    Ένας χορός, μυστήριος, ερωτικός, σιωπηλός, αγνός και σκοτεινός...
    Ευχαριστώ για τις 17 γκριμάτσες...
    Τις δέχομαι όλες τους φιλόξενα.



    ->freedula
    Σπέρα σπέρα και σε σένα... Άργησαν λίγο τα καινούρια μου μα ήρθαν.
    Κάλιο αργά παρά ποτέ δεν λένε; Ποιοι το λένε; Γιατί το λένε; ...και άλλα τέτοια αμείλικτα ερωτήματα...
    Ένα φιλί. :)


    ->tanguera
    τι όμορφο και στολισμένο που μοιάζει αυτό το 17 δίπλα στο κρυφτό. Μαγικά. Αφού να σκεφτείς, δεν ήθελα να απαντήσω για να μην το χαλάσω...
    Καλή ξεκούραση και σε σένα.
    Διάλεξε κομμάτι για χορό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Το άρωμα γυναίκας...δίχως δεύτερη σκέψη, κλειστό αγκάλιασμα, αργό περπάτημα με πολλούς γάντζους(κατά προτίμηση 17 στον αριθμό,όχι απανωτούς... γιατί θα πέσουμε!)και ένα εντυπωσιακό κλείσιμο με σπάσιμο της μέσης της ντάμας κατά πίσω.
    Φιλιά dim...

    ΑπάντησηΔιαγραφή