Τετάρτη 2 Ιανουαρίου 2008

It's easier now

[ photo: Sunny Sun Flowers by TheDynamicLight ]

Ένα μπουκέτο πευκοβελόνες αφημένο γλυκά στην πόρτα σου απόψε που οι αποστάσεις χωρίζουν και οι διαστάσεις ενώνουν. Είναι πιο εύκολο τώρα να ανοίξω την πόρτα. Είναι πιο εύκολο τώρα να κλείσω τα αμπάρια της ψυχής μου, να οδηγήσω την ζωή μου, μέσα σε σπήλαια κυνηγημένος στους διαδρόμους, ως της καρδιάς τους υπονόμους, να σε ψάξω, να σε φτάσω. Είναι πιο εύκολο τώρα να κοιμηθώ με τα μάτια ανοιχτά και σαν μυρίσω το άρωμα σου στον διάδρομο, στον παράδρομο, στην λεωφόρο της όποιας αγωνίας μου να σε αγκαλιάσω σφιχτά, να σε αγκαλιάζω, σε αγκαλιάζω…

Πόσους τρόμους φέρνει ένα χάραμα και πόσες ζωές κρύβει η ζωή αλήθεια;

Πίνω μια γουλιά καφέ, την τελευταία, ενώ ο Jason Molina αγκυλώνει με μια πευκοβελόνα, που έκλεψε από το «όμορφο» μπουκέτο μου πριν σου το χαρίσω, έναν έναν τους πόρους μου. Δεν μπορώ να τον ακούω.

Pause.

Θέλω να σου πω. Θέλω να σου μιλήσω με μαγεμένα λόγια που μετρούν ως το εκατό και βγαίνουν στο σεργιάνι, σαν τα σαλιγκάρια μετά την βροχή στους δρόμους της πόλης. Σαν τα σαλιγκάρια που δεν ξέρουν ότι το βήμα κάποιου «απρόσεκτου» περαστικού μπορεί να τα συνθλίψει. Με λόγια από μισάνοιχτα χείλη να σου πω ότι η υγρασία μοιάζει με την φαντασία τον Γενάρη σαν ανθίζουν ανατρεπτικά οι αμυγδαλιές και οι αμυγδαλές του λαιμού μου… να θυμηθώ τις νύχτες που περπατούσα στον δρόμο της ένωσής των κλουβιών μας και άκουγα τα μαύρα πουλιά να κελαηδούν στις τρεις τα χαράματα. Ένας ήχος αλησμόνητος και ακλόνητος όπως το ανοιξιάτικο προφίλ της ζωής σου. Πόσο πολύ μου αρέσει να σε κοιτάζω, κι όσο σε αγγίζω κι άλλο τόσο που δεν σε αγγίζω τόσο να σ’ αγαπώ. Να σ’ αγαπώ; Δηλαδή;

Εξομολογούμαι την εξανάσταση της σάρκας και του αθεράπευτου πνεύματός μου πληκτρολογώντας αθόρυβα λέξεις μαντατοφόρες προς εσένα, απόψε. Μια σπονδή στο χαμόγελο της γέννησης σου προσπαθώ να δημιουργήσω και δεν με νοιάζει αν θα αγγίξει τα πέλματά σου, σαν χάδι ή σαν μούδιασμα, το φιλί που σου δίνω.

Θέλω να ξέρεις πως οι ηδονές που ζουν στο «χαλί» σου είναι ελεύθερες και τρέφονται από ήλιους που ανθίζουν νευρικά. Μην τις κλωτσάς λοιπόν όταν θυμώνεις μαζί τους. Πιάσε τους απλά κουβέντα και ηχογράφησέ τες σε ένα ρετρό κασετόφωνο. Ύστερα άκουσε την φωνή σου. Δεν την αναγνωρίζεις, έτσι δεν είναι; Έτσι δεν είναι. Πως είναι λοιπόν;

Play στο repeat.

Θέλω να σου πω πως μια μεθυσμένη πυγολαμπίδα έχει κουρνιάσει κάτω απ’ το μαξιλάρι σου και πως η νυχτοβασία σου δεν είναι τυφλή, όπως τυφλή δεν είναι και η ακινησία των βλεφάρων σου όταν δεν ονειρεύεσαι. Είναι πιο δύσκολο τώρα που δεν είσαι εδώ όταν ξημερώνει.

Βγαίνω απ’ την κρυψώνα μου για να καπνίσω ένα τσιγάρο έτσι… στα κρυφά, για να χαμογελάσω όταν σε ξαναδώ, για να περπατήσω κάτω από το εκνευριστικό ψιλόβροχο της πρώτης νύχτας, για να τραγουδήσω τον ύμνο των γενεθλίων της μικρής Θεάς Ιλεμά, έστω και καθυστερημένα, για να ακούσω κορναρίσματα και σιωπές, για να σου μιλήσω, για να τσεκάρω την αντοχή της μέρας στο πρόσωπό μου και για να φωνάξω και για να κλάψω και για να έρθω επιτέλους στα ανοιχτά, να μην φοβάμαι πια.

Φτου και βγαίνω.

It’s easier now that I just say I got better.

Stop.

12 σχόλια:

  1. "Πόσο πολύ μου αρέσει να σε κοιτάζω, κι όσο σε αγγίζω κι άλλο τόσο που δεν σε αγγίζω τόσο να σ’ αγαπώ."

    σιχαινομαι τα σαλια, αλλα...μου ομορφυνες τα λεπτα που σε διαβασα ρε φιλε! απο τις πιο ομορφες στιγμες μου στα blogs. να εισαι καλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. υποχρεωνομαι αν θελω να λεγομαι και ναμαι ειλικρινης, να υπογραμμισω τους ιδιους στιχους που εκαναν εντυπωση και στον πριν απ οεμενα υπογραφοντα..

    dim,
    αν εγω πονταρω και προβαλω τη διαισθηση μου ή διαισθητικη ικανοτητα, τοτε εσυ εχεις και προβαλεις-αξιοποιεις την αισθηση σου, την αισθητικη σου
    ο χωρος σου ειναι πολυ πολυ ομορφα φιαγμενος, ενα
    το κειμενο που διαβασα, πολυ ομορφα αραδιασμενο..., δυο
    ετσι που και τα δυο, χωρος και λεξεις, τον επισκεπτη ικανοποιουν, ελκουν κι ακινητοποιουν σε σταση θαυμασμου...

    χαρηκα κι ευχαριστω που με πλησιασες και μου ..συστηθηκες
    κρατα και για μενα μια θεση στο θεατρο σπονδης στη μικρη θεα
    (αληθεια! υπαρχει τετοια θεά;)

    ευχαριστω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. dim μου

    ομορφα τα λουλουδια σου, εγω τα μαραινω ολα, ποτε μου δεν ασχοληθηκα....με το ζορι συντηρω αυτα στο μαγαζακι μου απο τα εγκαινεια γιατι "τι θα πει ο κοσμος...."
    ακομα κι εναν κακτο στο σπιτι καταφερα και τον ξερανα....ειπαμε αντεχει χωρις νερο, αλλα εγω του στερω και το φως επειδη μου αρεσει να κρυβομαι. Το εβγαλα στο μπαλκονι, εμαθα οτι στην ερημο η θερμοκρασια τα βραδια πεφτει στους -40....το ξερες;;;

    εχει φυγει αυτη ;;; ή νιωθεις μοναξια μαζι της;; Πρεπει να περασες ομορφα ε;;; Ηρθες γεματος εμπνευση και δωρα για μας :)

    Καλο και σεξυ 2008 που λεει και η candyblue!

    xxxxxxxx

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. >> αν ακούς
    μερικά όμορφα λεπτά
    σαν φωνή δυνατή από τα εντόσθια
    σαν ατμοσφαιρική διαταραχή
    σαν δια-ταραχή μιας φράσης που "ξεβραστηκε" πρώτη φορά πριν οχτώ χρόνια.
    Σε ευχαριστώ που την λες "στιγμή" σου.


    >> orelia
    σε πλησίασα γιατί ο χώρος σπονδής είχε μια θέση για σένα.
    Όσο για την μικρή Θεά...
    "Υπάρχει"
    "γεννήθηκε" έναν Δεκέμβρη
    από σπόντα
    σε μια ευχετήρια κάρτα...
    η οποία εν τέλει δεν εστάλη
    δεν εδόθη.

    Να είσαι καλά.
    Καλώς όρισες...


    >>dee dee
    η θερμοκρασία πέφτει ακόμα πιο χαμηλά αν το κορμί μένει "ακίνητο"
    Στον επόμενο κάκτο πιάσε κουβέντα... ανεβάζει την θερμοκρασία. :)

    Είναι πιο εύκολο τώρα να μην νιώθω μοναξιά "μαζί" της.

    Να είσαι καλά για τις ευχές... και καλό κρυφτό με το οχτώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πολύ όμορφο...πραγματικά.
    Κάτι άπιαστο πλανάται στις λέξεις και οι προτάσεις αφήνουν κάτι ανεκπλήρωτο.
    Τελικά, όλο το ποίημα ποτισμένο με κάτι που σου διαφεύγει.
    Έτσι, πρέπει να είναι. Πάντα. Πάντα.
    Αλλιώς τα ποιήματα καταντούν κείμενα...
    Δεν θα σχολιάσω τίποτα άλλο παρά μόνο κάποιες από τις τελευταίες φράσεις σου : "για να έρθω επιτέλους στ' ανοιχτά και να μην φοβάμαι πια..."
    Πες, όχι κάτι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. καλώς όρισες στον κόσμο...
    σε αυτόν που εσύ φτιάχνεις για να ζήσει η μικρή θεά Ιλεμα, η οποία υπάρχει γιατί υπάρχεις και εσύ...

    ακολουθώ τη σπονδή σου με θαυμασμό και αγάπη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. >>tanguera
    λόγια κλεισμμένα σε κύκλους, σε τετράγωνα, σε τραπέζια και σε τραπέζια, που ένα μόνο τσίμπημα στο μπαλλόνι-κλουβί προκαλεί τρίξιμο στον ήχο, ίσως και σκάσιμο ανάλογα με την απόφαση ή την πίεση.
    Έχεις δίκιο... "αντί να βγουν στα χείλη μου σφηνώνουν στον αυχένα".
    Το ανεκπλήρωτον του πράγματος στην ζωή, που μου μοιάζει πιο πολύ με κείμενο, αλλάζει σαν... λέω, όχι κάτι.
    Λέω, τώρα.
    Σε ευχαριστώ...
    Καλημέρα.


    >>Gio
    μεταξύ Θεών και εκείνων που τους λατρεύουν μια τέτοια σχέση υφίσταται είτε στην ορισμένη πραγματικότητα είτε στο αόριστο της φαντασιακής δημιουργίας.
    Είνα ένα.
    Καλό κρυφτό να έχουμε...

    "Ιn the tower above the earth
    There is a view that reaches far
    Where we see the universe
    I see the fire, I see the end"
    (Sufjan Stevens - The seer's tower)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. "...όταν στα χείλη φτάνουνε χάνουνε την ουσία...
    η λέξη είναι μία : ησυχία"
    Σςςς...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. στην υγεια λοιπον της μικρης θεας Ιλεμα, που ενα βραδυ του δεκεμβρη, ανθρωπος εγινε και δακρυ εσταξε, αρωμα σε μια καρτα που ποτε δεν σταλθηκε
    θυμιαμα προς μνημη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. -> Orelia

    Στην υγειά της...
    Μια μέρα θα σου την συστήσω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. :))
    τη λυπημενη θεα;
    φοβαμαι πως θα τρομαξει οταν δει ποσο μου μοιαζει
    οχι στο θεϊκο της μορφης της
    στον ηλιο των δακρυων της..

    θα χαρω !

    ΑπάντησηΔιαγραφή