twelve

[ απόσπασμα ενός Μάη, δώδεκα χρόνια πριν ]

[ photo: Harlequin Rain by *iNeedChemicalX ]

...άλλη μια άνοιξη ξανά

με πρωτοβρόχια και σκισμένα πανιά

γιορτές, λουλούδια κόκκινα

ξενιτεμένα όνειρα

που ζουν ακόμη

κι είναι βρεγμένοι οι δρόμοι

κι όπου κοιτάζω εσένα έχω στην ματιά

δυο μπλε ουρανούς με σύννεφα ξανθά

μια τρικυμία

μια τιμωρία

κάτι φωνάζει από μίλια μακριά

για περίμενε, να δεις

ένας είναι ο ουρανός της γης

μία δύση, μια ανατολή

κι ένα γέλιο έτσι για αρχή

άλλη μια άνοιξη ξανά

κι είναι το καλοκαίρι που έλεγες κοντά

πάλι ταξίδια

κι άλλα στολίδια

να 'σαι καλά κι ας είσαι μακριά

τι κι αν ο χρόνος είναι εχθρός για τα καλά

μα όχι για πάντα

τι πάει να πει «για πάντα»;

κάτι φωνάζει από μίλια μακριά

για περίμενε και μη μου πεις

τι δεν θα 'δινες να χαθείς

στο τσιγάρο της, καπνός

μες την πόλη του φωτός

άλλη μια άνοιξη ξανά

με 7 χειμώνες και λυτά τα μαλλιά

με κάποια λόγια και τα μάτια στεγνά

πόσο μου λείπεις.

Άνοιξε το παράθυρο...

[ Αυθόρμητη Διασκευή του ομώνυμου τραγουδιού 

σε στίχους του Ερρίκου Θαλάσσινου και μουσική του Γιώργου Χατζηνάσιου.

Πρώτη Εκτέλεση: Αντώνης Καλογιάννης ]

Αυτή η άνοιξη ας μην πάει χαμένη...

smile to unlock

Είναι αργά; Κάποιοι θα σου πουν πως ποτέ δεν είναι αργά.

Είναι νωρίς; Ξέρεις…, να έχουν εξημερωθεί τα τέρατα ή μήπως θέλει κι άλλο λίγο; Ερωτηματικό κι αυτό…! Τόνοι, κόμματα, γράμματα, κεφαλαία ή μικρά, λέξεις ύποπτες, μυστήριες, λυτρωτικές, ερωτικές, σκληρές. Λέξεις χύμα, χυμός για τον εγκέφαλο, δροσιά για την ψυχή σου, ζέστη στις άκρες των δαχτύλων σου, δίφθογγοι-μουρμουρητά σαν μακρινές κραυγές που έφτασαν στα αυτιά σου από κάποια άλλη πιο “δραστήρια” γειτονιά. Κλείνεις τα μάτια σου και ακούς ένα ψίθυρο. Να ήταν το πληκτρολόγιό σου, ο ήχος μιας ανάσας στο διπλανό μαξιλάρι, ένας πυροβολισμός, ένας οργασμός, ένα δακρυγόνο, ή μήπως το πρώτο κρακ ενός καρπού που γέννησε βιοδυναμικά ο πλανήτης που σε φιλοξενεί;

Σιωπές, φωνές, μπερδεύονται κι εσύ μαζί τους. Μου έχεις λείψει. Είναι καιρός τώρα που η οσμή του μπαρουτιού αγκιστρώνεται στα ρουθούνια μου και κάνει τραμπάλα με τον καπνό από τα τσιγάρα μου. Παιχνίδι. Περίεργο παιχνίδι. Μοναχικό και πολύβουο. Σαν κλίμακα που πρέπει να παίξεις μονομιάς σε ένα πανάκριβο πιάνο με ουρά. Σαν κλιμακοστάσιο μιας προαστιακής πολυκατοικίας. Εκεί που η Βαβέλ ξαναβαφτίζεται πίσω από την ησυχία του ανενεργού, για πρώτο χειμώνα, καυστήρα ενός καλοριφέρ. Κι εσύ στον δικό σου “χώρο”. Στο δωμάτιό σου με κλειστά παράθυρα, διακοσμημένα με κάγκελά για να σε “προφυλάσσουν” από την βία της πόλης σου. Από την αδράνεια της ζωής σου.

Αλταία, μολοχάνθη, λιναρόσπορος. Ποτίζεσαι κι εσύ μελωδικά για να αποφύγεις των ορίζοντα των γεγονότων. Να προλάβεις να αποτραβηχτείς από το κατώφλι της μάυρης τρύπας, έστω και την τελευταία στιγμή. Μια γουλιά και μια χρεωκοπία. Μια ρουφηξιά και μια αντίσταση. Εμετός. Εκπνοή. Μην ξεχάσεις να πάρεις το χάπι σου το πρωινό. Όπως πάντα, τις μονές μέρες. Τις ζυγές το μενού έχει κόκκινο κρασί. Βαθύ κόκκινο.

Αίμα στους δρόμους. Αίμα στις φλέβες.

Δώσε μου το χέρι σου. Δεν θα σου πω την μοίρα σου. Δεν θα κάνω βαρκάδα στο ρυάκι της γραμμής της ζωής σου. Μονάχα να ξαποστάσω στις όχθες θέλω. Να κοιτάξω τον αντικατοπτρισμό της μορφής μου στα ήσυχα νερά, μέχρι να βάλει αέρα. Να μετουσιωθεί σε χείμαρρο ορμητικό το ρυάκι και να με συνεπάρει, να με βυθίσει, να με βγάλει στον αφρό, να με χτυπήσει σε κάποιον βράχο. Και τότε εσύ να με τραβήξεις πάνω στην βάρκα σου, να περιποιηθείς τις επιπόλαιες πληγές μου μεθοδικά, και λίγο πριν τον καταρράκτη, να μου τραγουδήσεις σε κάποιον απόκοσμο σκοπό μια ωδή για την ελευθερία.

Τι μικρός που είναι ο κόσμος…, ο δικός μας, ο απέραντος.

Ξεκλείδωσε και μπες. Ξεκλείδωσε και βγες.

Switch On

Χαρτιά, παρτιτούρες, βιβλία γύρω πεταμένα

στο πάτωμα αδειασμένα

συνομωσία σε αρχαία τραγωδία

κι ο κόσμός να χορεύει.

Αιγάλεω-Καλλιθέα και πότε στο λιμάνι

μα εμένα δε μου φτάνει

μου λείπουνε τα blues, φωτιά, φιλιά, κιθάρα

στην άμμο μια δεκάρα.

Σε στίχους με αντιγράφω, και να ‘μαι πάλι μόνος

κι ας λέω πως δε με νοιάζει...

Κοίτα, έξω χαράζει, ο διάβολος παλεύει,

την φτώχια μας ληστεύει.

Περίεργη η εποχή μας, με πόλεμο και ειρήνη,

τσιγάρο κι ότι γίνει

Να αλλάξω, λέω, motivo, μα οι έρωτες αξίζουν,

τα χρόνια δεν γυρίζουν.

Όσο έχεις ακόμα καιρό μπροστά σου

κάνε το παιχνίδι σου και κράτα γερά

όσο στον αέρα μένει τ’ άρωμά σου

χάρισε από μέσα σου μια αγκαλιά,

έτσι απλά

Έτσι απλά.