Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2008

Hope there's someone

[ photo : Ionion in December ]

Σε έχω ανάγκη απόψε, όσο ποτέ. Απόψε, που αναβοσβήνω στο τυχαίο τέμπο των πολύχρωμων πυγολαμπίδων που έχουν κουρνιάσει στα κλαδιά του χριστουγεννιάτικου δέντρου. Απόψε, που το αλκοόλ μου τρυπάει το δέρμα σαν ξαφνικός χιονιάς και που ο καπνός έχει απενεργοποιήσει τα φώτα ομίχλης δωματίου. Απόψε, που το ταβάνι παίζει ένα ψυχολογικό θρίλερ στις γωνίες του και που το πολυκαιρισμένο χαλί αποτρέπει το σώμα μου από το να επιστρέψει σε όρθια στάση.


Απλώνω το χέρι μου, πιάνω το παγωμένο ποτήρι και το φέρνω στα χείλη μου. Λες να παγώσουν μαζί του και οι φωνητικές μου χορδές; Λες να βραχνιάσει η φωνή μου και να μην την αναγνωρίζω; Λες να μπουν τα δάχτυλά μου σε ψύξη και το μυαλό μου να πήξει, όπως μου έλεγαν για όταν θα μεγαλώσω; Λες να ωριμάσω; Κι αν πέσω από το δέντρο μου σαν ένα γυάλινο ακριβό φρουτοστολίδι; Δεν θα σπάσω τότε πιο εύκολα, έτσι παγωμένος που θα'μαι; Λες να προλάβεις να με πιάσεις λίγο πριν την πρόσκρουση και η απότομη θερμότητά σου να με διπλοφουρνίσει; Μην με κάψεις, μονάχα. Αλλιώς, άσε με να πέσω. Ίσως το χαλί να γίνει μαγικό και να με σώσει, ενώ θα απογειώνεται.

Δεν έχω αφήσει για ώρες σε καμμία μελωδία να ζωγραφίσει πεντάγραμμα στις ψευδαισθήσεις μου για να μπορώ να αναρωτιέμαι ανεμπόδιστα για τον χορό που κάνει το ψιλόβροχο στην τέντα μου. Να αναρωτιέμαι αν είναι κάποιο ξωτικό που μεθυσμένο από τα φώτα της γιορτής, κάνει μικρά βηματάκια εκεί πάνω ή αν είναι κάποια νεράιδα που έφτασε μέχρι εδώ για να μου μεταφέρει κάποιο χαρμόσυνο μήνυμα, αλλά φοβάται τις πυγολαμπίδες και δεν έρχεται μέσα. Να δεις που είναι μαζί και οι δύο. Κάτι σκαρώνουν εκεί πάνω. Λες να είναι ερωτικός ο χορός, τελικά; Μόνο αν χορέψουν θα το μάθουν. Η άγνοια και η αμφιβολία, αλλωστε, δεν έδωσαν ποτέ απαντήσεις. Ούτε η απόσταση δίνει λύσεις.

Τεντώνω το κορμί και κάνω τα κόκκαλά μου να τρίζουν πότε σε διέσεις και πότε σε υφέσεις. Φτιάχνω σενάρια στο μυαλό μου πως μου χτυπάς την πόρτα κι εγώ ξαφνιασμένος ανοίγω, χωρίς να ρωτήσω, και σε βλέπω μπροστά μου. Δυσκολεύομαι να αναγνωρίσω την μορφή σου σαν να μην σε έχω ξαναδεί. Σαν να σε αντικρίζω για πρώτη φορά. Μήπως, όμως, όντως σε βλέπω για πρώτη φορα; Δεν με νοιάζει. Μου αρκεί που είσαι εδώ. ...Και ξαφνικά μια σύζευξη διαρκείας με επαναφέρει ακριβώς εδώ. Κόρνα από τον δρόμο ήταν, τελικά, κι όχι σύζευξη. Μια ακόμη κόρνα από κάποιον που επιθυμεί να τραβήξει την προσοχή, για τον δικό του λόγο. Την δική μου, πάντως την τράβηξε. Καλύτερα, εδώ είναι πιο αληθινά. Εντάξει, κέρδισες! Σταμάτα να κορνάρεις! Σ' ακούσαμε!

Το πήρα απόφαση. Σηκώθηκα και κάθησα στον καναπέ. Λες να βγω έξω; Μπα, δεν έχω όρεξη. Αδειάζω μια τελευταία αλκοολούχα γουλιά στα σπλάχνα μου και βαφτίζομαι για μια στιγμή Ονειροκρίτης. Έτσι ερμηνεύω ακίνδυνα τους εφιάλτες μου και τους χρήζω "όνειρα". Την επόμενη στιγμή βαφτίζομαι Σταλακτίτης. Έτσι δημιουργώ ένα πιο πετυχημένο, ίσως και πιο ισχυρό, ομοίωμά μου, απέναντί μου, κι αισθάνομαι Θεός. Τώρα, βαφτίζομαι Νικητής. Έτσι μπορώ να πετάξω, να εξαφανιστώ, να ταξιδεψω στον χρόνο, να κινηθώ στον χώρο, να γίνω αόρατος. Λες να είναι καλύτερα αν βαφτιστώ Άνθρωπος; Καλή ιδέα! Ετσι μπορώ να γίνω ορατός.

Σε έχω ανάγκη απόψε, όσο ποτέ. Απόψε, που μοιάζει το νοθευμένο οξυγόνο σαν ξεκλείδωτο κλουβί, από το οποίο όμως διστάζεις να βγεις. Απόψε, που οι καταρράκτες των εκούσιων ή ακούσιων επιλογών θυμίζουν αυνανιζόμενη ανατροφοδότηση ανασφάλειας. Απόψε, που το κρακ της συστολής των ξύλινων επίπλων λόγω της ανοιχτής μπαλκονόπορτας, μοιάζει με μετρονόμο που μετράει αντίστροφα δίχως την απαιτούμενη περιοδικότητα. Απόψε, που ένα φιλί στα χείλη σου θα οδηγούσε σε αναστροφή των μαγνητικών μου πόλων και σε μια πιο εύκολη κατάποση του σάλιου μου.

Σε έχω ανάγκη απόψε. Όποιο κι αν είναι αυτό το "απόψε". Έλα, κι ας είναι η πρώτη φορά που σε βλέπω.

Έλα.


9 σχόλια:

  1. ... Φτιάχνω σενάρια στο μυαλό μου πως μου χτυπάς την πόρτα κι εγώ ξαφνιασμένος ανοίγω, χωρίς να ρωτήσω, και σε βλέπω μπροστά μου. Δυσκολεύομαι να αναγνωρίσω την μορφή σου σαν να μην σε έχω ξαναδεί. ...

    Αυτό το σενάριο το έζησα κι εγώ. Πρόσφατα. Ίσως επειδή η μοναξιά είχε αράξει στην πλάτη μου και με πίεζε και το μόνο ελεύθερο που μπορούσε να παίζει με την φαντασία, ήταν το μυαλό μου. Κι όταν τελικά έγινε αλήθεια, παρά λίγο να ζήσω την πιο ακραία -και πιο επιθυτή- εξέλιξη του σεναρίου μου. Ευτυχώς το έταιρον ήμισυ από δίπλα μου, με την παρουσία του, με έφερε στην πραγματικότητα, για να συνειδητοποιησω ότι η φαντασία καλά θα κάνει να κάθεται εκεί που ανήκει και να μην μπλέκεται στα πόδια μας!

    Χρόνια πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εγω έμεινα στον τίτλο του τραγουδιού...hope there's someone, who'll set my heart free...


    Μπες κάτω απο τα σκεπάσματα,να κρατάς τα χέρια σου ζεστά,και αφήσου στα πιο όμορφα,πολύχρωμα όνειρα.Που ξέρεις?Καμμια φορά,όταν το θέλουμε πολύ,γίνονται πραγματικότητα...

    Καλό σου βράδυ :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ->SummerDream
    αν η φαντασία δεν μπλέκεται στα πόδια μας... τότε ας μην χάσουμε την ευκαιρία να μπλεχτούμε εμείς στα δικά της σε κάθε χώρο, σε κάθε χρόνο, και να την κάνουμε ουσία ή να κρατήσουμε την ουσία της.

    Χρόνια καλά!

    ->Λιμανάκι
    Θα κρατήσω τα χέρια μου ζεστά για να μπορώ να αγγίζω και να αισθάνομαι την όμορφη πραγματικότητα, όποια κι αν είναι αυτή, σε όποιο χρώμα κι αν ντύνεται...

    Κι άλλο χαμόγελο... ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. κι είναι κάτι νεράιδες που τσαλαβουτούν εκεί πάνω στις στάλες στις σκεπές των σπιτιών που βγάζουν πνοή σκέψεων. κι ακούν και χαμογελούν και καμιά φορά δακρύζουν...

    μα μένουν εκεί μην ακουστούν. είναι τόσο εύθραυστες μερικές στάλες που ενώ θέλουν να δείξουν γερές μ' ένα φύσημα διαλύονται. και ποιός ξέρει να τις προστατεύει νομίζεις; ο άνεμος τις παίρνει...σε στέγες άλλες με όνειρα και επιθυμίες...

    ξυπόλυτα τα βήματά μου, υγρά...δεν θα κατέβω από την καμινάδα σου. δεν θα ντυθώ αγία. δεν είμαι καν χαρτογραφημένο άστρο. δεν είμαι καν με υπόσταση. μα...

    μπορώ να σου χτυπήσω την πόρτα. όχι γιατί θέλω να συμπληρώσω το έλα, μα επειδή θέλω να φέρω το "είμαι"...

    κι ίσως έτσι ένα δέσιμο χωρίς να είναι προκαθορισμένο, μετουσιωθεί σε αγνή προσφορά μαγείας...

    ...ναι...κάπου υπάρχει κι αυτό...

    ...έρχομαι...

    φιλιά βρόχινα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ->Νεράιδα της βροχής
    ..με τα πόδια γυμνά, υγρά, μην κατέβεις από την καμινάδα μου
    ρίξε μια κλεφτή ματιά από το παράθυρο κι ύστερα χτύπησε με το χέρι σου την πόρτα
    απαλά, ήσυχα, ίσα που να νομίζω πως άκουσα τον χτύπο και να περιμένω την επιβεβαίωση
    χωρίς να περιμένω εν τέλει
    γιατί το "είμαι" ηλεκτρίζει το "είναι" και ρίχνει για λίγο την τάση του ρεύματος, την φράση του πνεύματος, την παύση του αίματος... και είσαι εκεί
    εκεί;
    ή εδώ;
    τί σημασία έχει;
    ένα μη χαρτογραφημένο άστρο δίχως εξω-ρούχα, εσω-ρούχα, να φωτίζει το κάτω μέρος της πόρτας μου λίγο πριν την ανοίξω
    και μετά...
    αφήνομαι
    αφήνομαι
    αφήνομαι.

    Καληνύχτα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. τι όμορφο..
    κ ίσως να φτάνει μόνο αυτό. ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ->hey joy
    καλώς πέρασες το κατώφλι της κρυψώνας... Να είσαι καλά.

    Δεν ξέρω αν φτάνει μόνο αυτό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. υπέροχοο...

    χάρηκα που 3εφυλλίζοντας blogs βρήκα κάτι τόσο ωραίο. :-))

    καλό απόγευμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ->koritsaki me ta polla mallia
    ...να είσαι καλά που ήρθες εδώ σε τούτο το παιχνίδι... και άφησες το αποτύπωμά σου... Καλό κρυφτό και καλό βράδυ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή