Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2008

Against all odds


Έρχονται κάποιες στιγμές στην ζωή που καλείσαι να αντιμετωπίσεις το βλέμμα σου. Σηκώνεις το κέρμα των επιθυμιών σου στο χέρι, το πετάς στον αέρα και αναρωτιέσαι για το πιθανό αποτέλεσμα. Βαθιά μέσα σου, όμως, γνωρίζεις ότι αυτό δεν θα επηρεάσει τις πράξεις σου, τουλάχιστον στην παρούσα φάση, καλώς ή κακώς. Άλλωστε, και οι δύο όψεις ανήκουν στο ίδιο νόμισμα, και αυτό δεν είναι άλλο από τον ίδιο σου τον εαυτό. Ξέρεις τι θέλεις; Θαυμάσια. Δεν ξέρεις τι θέλεις; Ψέματα. Όχι, όμως από αυτά που μπορείς εύκολα ή δύσκολα να σιγοψιθυρίσεις σε όποιον στέκεται δίπλα σου, είτε γιατί έτσι νομίζεις ότι τον προστατεύεις, είτε γιατί η άγνοια μπορεί να διατηρεί την εύθραυστη ισορροπία, είτε γιατί απλά φοβάσαι να ακούσουν τα ίδια σου τα αυτιά την αλήθεια. Ψέματα σαν αυτά που τα ντύνεσαι σαν χειμωνιάτικο πανωφόρι, σαν ακριβά κοσμήματα, σαν ωραίο μαγιό στην παραλία. Ψέματα σαν το βλέμμα σου που αρνείται να σηκωθεί και να συναντηθεί με ένα άλλο, γιατί έτσι νομίζεις ότι κρατάς πισινή, γιατί τρέμεις να το πράξεις μην και δεις το καθρέφτισμά σου εκεί, όσο όμορφο κι αν μοιάζει, γιατί απλά αποφεύγεις να δεις πως μοιάζει ένα συναίσθημα δυνατό και καθαρό, γιατί υποψιάζεσαι ότι θα πιαστείς στα πράσα και τα λόγια θα πάψουν να καλύπτουν την αλήθεια που τόσο όμορφα έχεις πλάσει για τον δίπλα σου, τον απέναντί σου, τον πίσω σου, το «εγώ» σου. Σιγά μη μιλήσω εγώ ενάντια στις κρυψώνες. Σε δέκα νύχτες κλείνει ένας χρόνος που την έστησα ετούτη, ή που έστησε αυτή εμένα, στον τοίχο, στο ραντεβού, μπροστά στον καθρέφτη. Δεν μου αρέσουν οι καθρέφτες και αποφεύγω επιμελώς να κάθομαι απέναντι τους, κυρίως όταν αυτό συνοδεύεται από ποτό και τσιγάρο.

Έρχονται κάποιες στιγμές στην ζωή που έχεις να επιλέξεις ανάμεσα σε δυο καταστάσεις. Στο να φύγεις ή να μείνεις, από όπου ή όπου κι αν βρίσκεται αυτό. Σηκώνεις την κούπα από τον καφέ σου, πίνεις μια γουλιά μήπως και σκεφτείς πιο καθαρά. Μήπως και φανεί μπροστά σου σαν όραμα το τι από τα δύο θα σου προκαλέσει τον λιγότερο πόνο ή την μεγαλύτερη ευτυχία. Διάβασα μια ιστορία πρόσφατα που μαγνήτισε το αίμα μου σαν να ήταν από ρινίσματα σιδήρου. Τόσο απλά. Μιλούσε για την δύναμη ή την αδυναμία που μπορεί να κρύβει κανείς μέσα του. Σαν γλυκό νανούρισμα για να αντέξεις τον πιο τρομακτικό εφιάλτη, μου φάνηκε. Το χωροχρονικό της συνεχές ήταν εκεί ανάμεσα στις δύο καταστάσεις, ανάμεσα στο πάθος που δεν εκδηλώνεται και μένει δυστυχώς εγκλωβισμένο, ανάμεσα στο «φιλικό» δέσιμο δυο ανθρώπων και στον έρωτα, ανάμεσα σε δύο κορμιά σε αγκαλιά, ανάμεσα στα χείλη και στο δέρμα, σε όποιο σημείο του σώματος και αν το αγγίζουν, ανάμεσα στην εξορία και την ελευθερία, την εργασία και την δουλειά, τις σκέψεις και τις πράξεις, ανάμεσα στο ανάμεσα και φτου κι απ’ την αρχή. Ό,τι αξίζει τον κόπο ή τον τρόπο ενάντια σε όλες τις πιθανότητες, ενάντια σε όλα τα κλισέ, ερωτικά, μυστικά, ηλικιακά, φιλικά, αρχής, τέλους, παύσης, θραύσης, καύσης, πλατωνικές υπολανθάνουσες καταστάσεις, φοβίες, λατρείες, συνουσίες, δεν αφήνει τελικά πολλές επιλογές. Όταν το μυαλό μπαίνει εμπόδιο στα της καρδιάς, κάτι στραβά αρμενίζει πιθανόν και η φυγή δεν θα διορθώσει την πορεία του ενός ή του άλλου, ειδικά όταν πρόκειται περί απλής στολισμένης μετακόμισης.

Κρατάω μέσα μου το θαυμαστικό σε εκείνο το υπέροχο φινάλε που τρύπωσε από τα χείλη μου, και εκδηλώθηκε εκεί, από την γλώσσα μέχρι τον ουρανίσκο μου, από τους εγκεφαλικούς μου νευρώνες μέχρι την κεντρική μου αρτηρία, από τα δάχτυλα των χεριών μου μέχρι τα λυγισμένα μου γόνατα. Βάζω στα σπλάχνα μου μια δυνατή ρουφηξιά από το τσιγάρο, όπως και τότε και συνεχίζω να σε αισθάνομαι μια ανάσα μακριά μου. Πόσο απών μπορεί να είναι, αλλωστε κάποιος που με την απρόσμενη «παρουσία» του είναι σαν να μην έχει περάσει δευτερόλεπτο μακριά σου;


Αλλάζω χρώματα στα ρούχα μου, αλλάζω χρώματα στο μπλογκ μου για να αποχαιρετήσω την πρώτη του χρονιά
, αλλάζω χρώματα στην επιφάνεια για να εισχωρήσουν κάτω από την διαφάνεια και να ζωγραφίσουν τα σπλάχνα μου. Λάθος τακτική; Μπορεί. Κάποτε κάποιος μου είπε: «Φίλε, σκέφτεσαι πολύ, αυτό είναι το πρόβλημά σου». Απάντησα πως δεν θέλω να είμαι ή να γίνω κάποιος άλλος, όμως. Να εξελίσσομαι, θέλω μόνο.

Έτσι και σήμερα, λίγες μέρες πριν μπουκάρει ο λατρεμένος μου μήνας, επιλέγω να χαμογελάσω για μένα, και από την σύσπαση των μυών μου, να συνειδητοποιήσω πως το δέρμα μου έχει «ανοιχτούς πόρους», και πως πάρα το σκάσιμο που του προκαλεί το σκοτσέζικο ντους της παρουσίας ή της απουσίας, οφείλει να ανατριχιάζει στο χάδι και στα χείλη… και μαζί του κι εγώ. Διεκδικώ την απόδειξη των «πιστεύω» μου σε όσους δεν με πιστεύουν και ελπίζω, γιατί θα ήταν υποκρισία να υποστηρίξω το αντίθετο, πως θα το πετύχω, αργά ή γρήγορα, γρήγορα ή αργά. Αυτό είναι ένα κρίσιμο σημείο, όμως. Η επιμονή από την μαλακία δεν απέχουν και πάρα πολύ, κι αν το διασχίσεις το ποτάμι άντε να στεγνώσεις μετά.

Πάμε λοιπόν. Βγάλε μια λευκή κόλλα χαρτί. Μην φοβάσαι, δεν θα γράψεις διαγώνισμα… Διάλεξε από την κασετίνα σου, που κρύβεις στο συρτάρι σου, μερικά από τα χρώματα που αγαπάς και δημιούργησε ό,τι σου έρχεται επάνω της. Ζωγράφισε, σχεδίασε, γράψε, εκμυστηρεύσου, εξομολογήσου και μόλις θεωρήσεις ότι το έργο σου είναι έτοιμο, φτιάξε μια σαΐτα, βγές στο μπαλκόνι σου και χάρισέ την στον αέρα. Απόψε, φυσάει έξω και σου υπόσχομαι ότι θα πάει όσο πιο «μακριά» θα ήθελες. Που θέλεις να πάει; Ωραία λοιπόν! Θα πάει τότε. Ύστερα φτιάξε κι άλλη μια, χωρίς χρώμα, όμως, αυτή την φορά και άφησέ την να διαλέξει τον δρόμο της. Κάτι μου λέει ότι θα επιστρέψει πίσω ξαφνιάζοντάς σε, σύντομα, και δεν θα είναι λευκή. Ένα ξάφνιασμα σαν συνειδητό ονείρεμα που θα μοιάζει σε σένα, τόσο όμορφο και τόσο άπιαστο.

Ενάντια σε όλα τα δεδομένα και τα προγνωστικά, στέκομαι εδώ να προπονώ το κενό μου για την στιγμή που θα το γεμίζεις σαν έκρηξη δημιουργίας, σαν ηδονικό supernova, σαν ποτήρι με δροσερό νερό που ξεδιψάει στόματα, σαν ήλιος που σκάει μύτη πίσω από τα σύννεφα, σαν σύννεφο που κάνει το ξηρό έδαφος να ριγεί στην εμφάνισή του πρώτου, σαν άμμος που παίζει με τα γυμνά σου πόδια, σαν σιωπή που λέει απείρως περισσότερα από τα πιο γλυκά λόγια, σαν φεγγάρι που κάνει τα νερά να αστράφτουν, σαν πεταλούδα μπογιατισμένη στα χρώματα των ματιών σου, σαν άρωμα καθησυχαστικό στην άκρη του λαιμού σου, σαν γεύση, σαν ακοή, σαν αφή, σαν όσφρηση, σαν όραση.

Εδώ και τώρα, πάγωσε τον χρόνο με την ζεστασιά σου και νιώσε, οδήγησε, αφήσου… Και το θέλεις, και το μπορείς.




[ It's worth a chance. If you believe in me..., then believe me. ]



Η ιστορία που έδωσε ένα από τα δύο εναύσματα για αυτό το κείμενο βρίσκεται στο χρονοντούλαπο και συνεχίζει να ζει... Να είσαι καλά SummerDream.



Σημείωση Κυριακής 23 Νοεμβρίου 2008

Είναι νύχτα και η βροχή καλύπτει σαν δάκρυ τα πεζοδρόμια, τους δρόμους, την οργή, τον πόνο, την λαχτάρα, τον πόθο. Πόσες στιγμές στην ζωή του κάποιος νιώθει δυνατός, δημιουργικός, σημαντικός, επιθυμητός, γοητευτικός άνθρωπος, ασφαλής, ήσυχος, ανέγγιχτος από τα σκατά της ζωής; Ίσως πολλές, ίσως, όμως, και πάρα πολύ λίγες. Σε αυτές τις λίγες στιγμές θέλω να αφιερώσω αυτό το κείμενο. Σε αυτές τις στιγμές που το χαμόγελο πάλλεται στους σφυγμούς, που η αγωνία σβήνει στον ήχο μιας φωνής, που η επιθυμία σταματάει λίγα εκατοστά πριν και δυναμώνει, που η ξεγνοιασιά ξυπνάει και κοιμάται με την ίδια εικόνα. Αφιερώνω αυτό το κείμενο στην γεύση των χειλιών που παραμένει άγνωστη, στο «θέλω να κάνουμε έρωτα», που ίσως δεν ακούστηκε, στο υποσυνείδητο που μειδιά, σε όλα αυτά που έρχονται ξαφνικά και από εκεί που δεν το περιμένεις, αρκεί να είσαι ανοιχτός. Αφιερώνω το κείμενο σε όλες αυτές τις στιγμές του πρώτου χρόνου ζωής της κρυψώνας. Ένα άγγιγμα του αφαλού που μπορεί να ηλεκτρίσει, να διεγείρει, να εκτοξεύσει συναισθήματα και ιδέες και να παρασύρει είναι το δεύτερο έναυσμα για ετούτη την ανάρτηση.

15 σχόλια:

  1. Ενάντια σε όλα! Ναι... Έτσι είναι! Πας ενάντια σε όλα, ακούς διάφορα καθημερινά, τα υπομένεις κι αντιστέκεσαι σε αυτά και παλεύεις να παραμείνεις όρθιος για να αποδείξεις ότι τελικά: "ξέρεται εδώ είμαι, υπάρχω και αν αυτό το λέτε πείσμα, ναι πεισμώνω για αυτά που αγαπώ και δεν θέλω να χάνονται από ένα πείσμα". Αντιμετωπίζεις τις αλήθειες τους με στωϊκότητα προς απογοήτευσή μεγάλη τους γιατί θεωρούν ότι με αυτόν τον τρόπο θα σε κάνουν να λυγίσεις και να χαθείς. Ένα δεν ξέρουν όμως ότι καμιά φορά η αλήθεια σε κάνει πιο δυνατό για να συνεχίσεις και να αποδείξεις ότι αξίζει να παλεύεις για αυτά που σε κρατάνε δυνατό, γι'αυτά που σε κάνουν να ταξιδεύεις στο όνειρο.
    Έχουν περάσει χρόνια κι όμως μέχρι σήμερα το δέσιμο μας είναι μοναδικό. Το βλέμμα μας είναι ισχυρότερο κι απ'το στόμα το ίδιο. Οι γύρω μας προσπαθούν να μας καταλάβουν αλλά αυτό είναι το δικό μας μυστικό, γιατί ποτέ κανείς δεν θα μπορέσει να καταλάβει αυτή την εσωτερική επικοινωνία που έχουμε.

    Απλά: σ'ευχαριστώ!

    Και μιας και μου έδωσες μια ιδέα αυτή την στιγμή, θα ξετρυπώσω απ'τα χαρτιά των αναμνήσεων εκείνων κάτι που ζωγράφισα σε μια στιγμή σκέψεων. Δεν ξέρω τι μπορεί να σημαίνει, αλλά ποτέ δεν το πέταξα το χαρτί εκείνο... Ίσως επειδή είχα ζωγραφίσει την ψυχή μου εκείνη την εποχή. Δεν θα το κάνω σαίτα, απλά θα το μετατρέψω σε εικόνα για να ταξιδέψεται κι εσείς μαζί μου στο τότε!


    dim ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος22/11/08 12:58

    Μπορεί χτές που σε ρώτησα πότε σκέφτεσαι να κάνεις την αλλαγή να μην μου απάντησες με τα λόγια,
    το βλέμμα σου όμως μου το μαρτύρησε...
    Και γι'αυτό, ήμουν σίγουρη ότι μπαίνοντας σήμερα στο μπλογκ, θα την έβλεπα την αλλαγή! Και είχα δίκιο!
    Είναι πολύ όμορφο το μπλογκ σου!
    Όσο για τον χρόνο, δεν νομίζω ότι παγώνει...
    Καταφέρνει ίσως κάποιες στιγμές να μας ξεγελάσει, αλλά πάντα συνεχίζει να κυλάει γρήγορα...
    Τόσο γρήγορα που πολλές φορές δεν τον προλαβαίνουμε...
    Πιστεύω σε σένα... και σε πιστεύω...
    Πρέπει και εσύ όμως να πιστέψεις πως ό,τι σου έχω πεί, είναι απλά η δική μου αλήθεια...

    Ιωάννα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δεν έχω να πω κάτι.
    Με κάλυψες. Είστε πολύ καλός:)

    (Άλλαξες την εμφάνιση του blog σου? Ωραία είναι!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αυτός ο φόβος που κρύβεται κάπου εκεί και μας επιβάλλει να αντικρίσουμε το βλέμμα μας μπροστά σε ένα κομμάτι καθρέφτη πού θα πρέπει να πάει;
    Σε μιά βροχερή βόλτα;Ή σε ένα μακρινό καλοκαίρι και να μην τον ξαναδούμε;
    Ναι μάλλον κάπου εκεί.
    Κι αν επιλέξω να μην παγώσω τον χρόνο αλλά να περνάει γλυκά και να γίνει σύμμαχός μου;
    Ε λοιπόν αυτό θα κάνω.
    Και ξέρεις κάτι;
    Ενάντια σε όλα τα δεδομένα,διώχνοντας όλους τους δαίμονές μου με αυτό το βλέμμα μου σ'ένα κομμάτι καθρέφτη.
    Πιό φωτεινή η σελίδα σου.
    Λιγότερο σκοτεινή.
    Είναι πολύ όμορφη.
    Σε χαιρετώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ->SummerDream
    Αναγνωρίζω το δέσιμο που περιγράφεις και κυρίωςς θαυμάζω την διάρκειά του στον χρόνο. Δεν θέλεις να χάνονται όλα από ένα πείσμα. Καλά κάνεις. Θεωρητκά συμφωνώ μαζί σου. Στην πράξη όμως δεν ξέρω. Δεν νομίζω ότι είναι μόνο πείσμα. Είναι και αντοχή και έρωτας και πόνος που εμλέκονται. Κάποιες στιγμές, δεν σου κρύβω, ότι σκέφτηκα πως μπορεί και να ήταν μια φανταστική ιστορία, ίσως και να βόλευε περισσότερο το μυαλό μου. Αναμένω το ταξίδι μέσα από την εικόνα σου λοιπόν. Καλό απόγευμα.

    ->Ιωάννα
    Ναι, το βλέμμα μαρτυράει πάντα. Ότι και να λένε τα χείλη, όπως και να λειτουργεί η γλώσσα του σώματος, μόνο το βλέμμα φωτογραφίζει την πραγματικότητα.
    Γι αυτό και πάντοτε θέλω ή επιδιώκω να κοιτάζω στα μάτια για να διώχνω τις αμφιβολίες ή τις αυταπάτες κι έτσι να αποφεύγω να κηνυγάω τον χρόνο αφού ούτε κι εγώ μπορώ να το παγώσω. Άλλωστε δεν πρόκειται ούτε καν να τον ακουμπήσεις. Όταν δεν μπορείς να να αναπνεύσεις ικανοποιητικά είναι κρίμα να λαχανιάζεις κηνυγώντας.

    ->Aura
    Να είσαι καλά. Σε ευχαριστώ.
    Άλλαξα την εμφάνιση για να πάψει η μάχη να είναι άνιση και να υπάρξει ισορροπία μεταξύ εικόνας και λέξεων.

    ->Assel
    Αν καταφέρεις να κάνεις τον χρόνο σύμμαχό σου, θα σε παρακαλέσω να μου δώσεις την συνταγή ή έστω μια γεύση του τρόπου, μήπως και παραδειγματιστώ ή έστω εμπνευστώ.
    Χαίρομαι που σου αρέσει η "φωτεινή" σελίδα μου. Καλό απόγευμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ναι κατανοώ αυτό που λες. Όμως το μακρυσκελές σχόλιο σου στο τελευταίο κεφάλαιο το έστειλα με mail στον "Στράτο". Κι έτσι στα κλεφτά μου έστειλε την απάντησή του:
    Τι μπορεις να πεις μετα απο ενα τοσο μαγικό σχολιασμο που με εκανε ακομα και εμενα που ξερω και εχω ζησει την ολη ιστορια να θελω την διαβασω,δω σε ταινια,ζησω ξανα?
    θελω να πηστευω οτι τα ειπα ολα.
    φιλια πολλα.

    Το "δω σε ταινία" ίσως σου δείχνει μεγάλη υπερβολή. Αλλά υπάρχει η εξής εξήγηση: να την δει σαν ταινία για να ξέρει ότι όποτε το επιθυμήσει να δει και ξαναδεί για να επιβεβαιώνει τα όσα έζησε. Μόνο έτσι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ->SummerDream
    κι όμως το "δω σε ταινία" δεν μου μοιάζει υπερβολικό. Πέρασε κι από το δικό μου μυαλό.
    Άραγε έχει αξία να μαθαίνεις από όλα αυτά που μένουν μόνο στα χαρτιά; Να σου πω την αλήθεια, καλή η δημιουργία, αλλά δεν την αλλάζω με την ζωή που την ζεις όπως θες. Κάπου έγραψες πως όταν επιθυμείς κάτι πάρα πολύ, όλο το σύμπαν συνομωτεί τελικά για να μην γίνει. Σκληρό αλλά με δόση ισχυρής αλήθειας.
    Καλημέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πόσο πολύ μοιάζουν οι άνθρωποι...οι καταστάσεις που βιώνουν...τα συναισθήματα που νιώθουν...οι ίδιες είκονες...οι ίδιες γεύσεις...ίδιες σκέψεις...

    Άλλη μια φορά εγώ μέσα στο γραπτό σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ->λιμανάκι
    μέσα σε όλες αυτές τις ομοιότητες και τις κρυμμένες διαφορές, είναι σημαντικό να νιώθεις ότι δεν είσαι μόνος. Χαίρομαι που έχω ένα λιμανάκι στο γραπτό μου. Στέκουν έτσι τα νερά, η θάλασσα, ο ωκεανός και η κρουαζιέρα ένα κλικ πιο κοντά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. δεν μπορώ να μη τη φτιάξω αυτή τη σαϊτα. όταν έχω ένα χαρτί μπροστά μου, με εικόνες θέλω να το γεμίσω. είτε με ζωγραφιές είτε με λέξεις...

    κι όμως, ακόμη και σε μια λευκή σελίδα που απλώνεις τη σκέψη σου χωρίς καταγραφή, παρά με μετάδοση, εκείνη ξέρει πολύ καλά πού θα πάει...

    και σίγουρα...ο άνεμος που πίσω θα την φέρει, θα έχει να ψιθυρίσει τα δικά του...

    σου εύχομαι οι ευχές σου να γίνονται πράξεις, είτε χειροπιαστές είτε ονειρικές. τα χρώματά μας αλλάζουν και οι χρόνοι που διαδέχονται ο ένας τον άλλον, φέρνουν και κάτι ακόμη...

    οι σκέψεις σου να συνεχίσουν στο εδώ όσο θέλεις να τις κοιτάς και να τις κοιτάμε. και στο αλλού σου...να περιδιαβαίνουν ουρανούς...όσο υπάρχουν σύννεφα...

    :)

    φιλιά βρόχινα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. ->Νεράιδα της βροχής

    ...σε μια σαϊτα ξάπλωσε και άστην να σε βγάλει
    απ του υπογείου τα βαθιά ως την άρκτο την μεγάλη
    να δουν τα μάτια σου, η γη ποιο φόρεμα φοράει
    στου γαλαξία τα ανοιχτά πιο όμορφα αν κυλάει

    κι ίσως σου μοιάζει από εκεί, υγρή ή συννεφιασμέννη
    γαλάζια θάλασσα γυμνή ήσυχη μα παθιασμένη

    πρόσεχε μόνο τους γοργούς ψυχρούς μετεωρίτες
    και κοίτα να είναι ευέλικτη η σαϊτα σου τις νύχτες
    δως της φιλί με ξάφνιασμα σαν είναι να γυρίσεις
    άστην στο κομοδίνο σου, θα σ'αγαπάω όταν ξυπνήσεις.


    Μακάρι να συνεχίσουν οι σκέψεις μας να περιδιαβαίνουν ουρανούς, σκέψου πόσα πράγματα έχουν να δουν... Να είσαι καλά. Καληνύχτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Εγώ την έβαλα εκείνη την ζωγραφιά που έλεγα... Μόνο που δεν μου πήγε η καρδιά να την κάνω σαίτα τελικά και την έκανα εικόνα να την μοιραστώ μαζί σας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. ->SummerDream
    κι όμως έγινε σαϊτα... :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. δεν προλαβα;
    σιωπηλη ομως δε θα μεινω
    εχω χρεος απεναντι σου καθως με εβγαλες απο οτι χειροτερο θα μπορουσα να σκαρφιστω: να μην ειμαι ο εαυτος μου
    και γι αυτο θα σε ευγνωμονω δια παντος
    θα σε ευχαριστω και θα ευχομαι για σενα τα καλυτερα που ποθεις

    να εισαι καλα dim juanegro!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. ->Orelia
    δεν χρειάζεται να προλάβεις...
    η βιασύνη ας μείνει έξω από παιχνίδι μας... Πώς θα το απολαύσουμε διαφορετικά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή