Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2008

Cherry Brandy

Νεφοσκεπής η αίσθηση του αέρα στο κορμί της, που τριγύριζε σαν αγριοχελίδονο από σκεπή σε σκεπή, από σύρμα σε σύρμα, από ώμο σε ώμο. Νεφοσκεπής και η παραίσθηση του δήθεν ισχυρού υετού, που δάγκωνε τα βήματά του από βροχή σε βροχή, από χιονιά σε χιονιά, από ξηρασία σε υγρασία. Κι εκείνη την στιγμή, νεφοσκεπάστηκα κι εγώ με την σειρά μου, να ζαλιστώ, ακούγοντας τους έντονους ψιθύρους που βομβάρδιζαν τα αυτιά μου, ενώ έπινα την πρώτη γουλιά, καθισμένος σε ένα ξύλινο τραπέζι του πρώτου ορόφου, δίπλα στο παράθυρο. Πάντοτε το επέλεγα… σε τρένα, σε αεροπλάνα, σε μπαρ. Οι ψίθυροι έγιναν σιγά σιγά φωνές κι εκείνες… δειλά δειλά κραυγές περιφερόμενες στο χείλος του πηγαδιού του ποτηριού μου. Αλήθεια, είναι πολύ περίεργη αυτή η βουή που σου επιτίθεται ενώ στέκεσαι αμίλητος, πίνοντας μια γουλιά απ’το ποτό σου, είτε είναι η πρώτη είτε η τελευταία… Σε εκείνο το σημείο ελλοχεύει και μια ωχρή χροιά φόβου και μια ερώτηση: Πόσα χρόνια θα φοβάσαι; Δεν βαρέθηκες;

-Ήξερες ότι τα ψάρια δεν ξέρουν ότι βρέχει;
-Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ.
-Κι όμως δεν ξέρουν.
-Κι εσύ πως είσαι τόσο σίγουρος; Σου το είπε κανένα ψάρι;
-O Π. μου το είπε.

Ένας διάλογος κι ύστερα ένα τραγούδι κι ύστερα καπνός στο πρόσωπό μου κι ύστερα ο λογαριασμός.

Έφευγα ενώ η Peggy Lee έκανε την δική της μικρή εξομολόγηση στο καθήμενο κοινό του μπαρ. Άκουσε, άραγε κανείς τι του έλεγε; Άκουσε, άραγε, κανείς τις διαφωνίες του πιανίστα που σκόνταφταν πάνω στα τακούνια της σερβιτόρας ενώ έτρεχε μια από εδώ, μια από εκεί; Μερικά τραγούδια μένουν στο φόντο της όποιας σκηνής, κάτι που κάποιες φορές δεν είναι άσχημο. Όταν όμως στέκει η ζωή σαν φόντο ακόμα και στην μουσική; Τότε; Ίσως αν φανεί τυχερή ή έξυπνη να αρπάξει τον ρυθμό από τις κλακέτες και να τον καταπιεί...

-Θα μείνω λίγο ακόμα.
-Χιονίζει έξω.
-Θα μείνω λιγάκι ακόμα.
-Θα τα πούμε αργότερα, ok;
-Ναι.

Ποια θα πούμε αργότερα; Γιατί δεν τα λέμε τώρα; Εντάξει, όλο και κάτι θα έχουμε να πούμε, μάλλον, αλλά δεν μου αρέσει καθόλου αυτή η φράση, σκέφτηκα. Όπως σκέφτομαι κάθε φορά που την ακούω από όποια χείλη και αν προφέρεται. Αλλάζει, μεταμφιέζεται για την κάθε περίσταση και δημιουργεί έντονα ή αδιάφορα συναισθήματα μα παραμένει η ίδια κάτω από την φορεσιά. Μια φράση που μπορεί να ειπωθεί με τόσους τρόπους και να σημαίνει κάτι διαφορετικό… Μου το έμαθαν στο θέατρο. Ισχύει.

-Ξέρεις κάτι; Θα μείνω κι εγώ. Μόλις σχόλασα.

Ακούμπησε το ποτό της στο τραπέζι. Ακούμπησα το τραπέζι.

-Γιατί δεν κλείνετε αυτή την τηλεόραση;
-Δικό μου είναι το μαγαζί;
-Δεν μου αρέσει καθόλου. Δεν ταιριάζει εδώ. Δεν το βλέπεις;
-Δικό μου είναι το μαγαζί;
-Τι πίνεις;
-Cherry Brandy.

Ένα ποτό για συνοδεία στα χείλη, και μια στάση σώματος σαν δόση άνοιξης, σαν πολιτικό ψέμα ίσως, σαν φιγούρα σε κόμικς, σαν χρυσόψαρο που θυμάται όλη του την ζωή με λεπτομέρειες.
Ένα ποτό για συνοδεία στα δάχτυλα, και μια γλώσσα σώματος σαν την προπαίδεια που μαθαίνει ένα παιδί απ’έξω, σαν τα πυροτεχνήματα που έριχναν κάθε Πέμπτη βράδυ στο παλιό λιμάνι του Montreal.
Ένα ποτό για συνοδεία στα μάτια και μια γεύση σώματος σαν μια όμορφη γυναίκα που μοιάζει με χιονισμένη νύχτα, σαν ένα ποτάμι που νοθεύει την θάλασσα γλυκά, σαν τα σημάδια που αφήνει το μαγιό στο κορμί, το καλοκαίρι.

-Αν συνεχίσει να ρίχνει έτσι, θα το στρώσει σε λίγο!
-Μακάρι…

Έναν τέτοιο πίνακα ζωγραφικής θέλω στον τοίχο του σπιτιού μου… με αρκετό Brandy, με σιωπηλό χιόνι, με δυο «γυμνά» σώματα σε ένα μπαρ, με αναλλοίωτους ψίθυρους, με ερωτικές σιωπές, με μια ραγδαία εξομολόγηση χωρίς «θα τα πούμε» και «τα λέμε», με ένα φόντο αλκοολούχο και με ένα κλειδί του σολ περασμένο στα κλειδιά μου…

-Πάμε έξω για χιονοπόλεμο;
-Πάμε. Αύριο φεύγω για Λονδίνο.
-Καλά. Πάμε έξω!

Χαμογέλασα.

Έξω η παγωνιά εξορμούσε σαν ζέρμπερα στην παγωμένη μου μύτη, σαν γρήγορη αναπνοή μετά το κυνηγητό, σαν σωτήρια εισπνοή πριν ή μετά το μακροβούτι…

Ευτυχία.

14 σχόλια:

  1. Ανώνυμος24/2/08 19:31

    Είσαι σκηνοθέτης της σκέψης και διακοσμητής αλλοπρόσαλων δωματίων της ψυχής...Αυτή η γεύση της περιστροφής μες στο στόμα προκαλεί κάθε ήρεμο ηφαίστειο να εκραγεί και να απλώσει την καυτή του λάβα πάνω στην χιονισμένη επιφάνεια...Πάνω στο αρωματισμένο από ποτά χιόνι...Ταξιδεύω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος24/2/08 21:18

    Κι εγώ έναν τέτοιο πίνακα θέλω κι από κάτω την υπογραφή σου, να θυμάμαι πάντα τούτη την μαγική στιγμή που σε διαβάζω και ριγώ κι ανασαίνω κι ελπίζω και χαίρομαι και δακρίζω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ->helen
    τα λόγια σου σαν παγάκια στο ποτήρι μου εκείνο, δροσιστικά, γευστικά
    και ο ήχος τους στην κάθε επαφή μαζί του
    μου τραβάει την προσοχή
    με προσέχει...
    Καλώς όρισες...


    ->freedula
    μονάχα την ενέργεια των δαχτύλων σου αν μπόρεσα, με ένα μόνο άγγιγμα, να οδηγήσω ως την γραφή όσων αισθάνθηκες, με κάνει να νιώθω πιο ασφαλής με την πιο κοντινή όραση της ανάσας σου.
    Σε ευχαριστώ έντονα.
    Καλη μέρα να έχεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. κι εμενα μου τη "δινει" αυτη η φραση που χαριζει μια δοση κενης ελπιδας
    "θα τα πουμε"... πφ!

    ομορφο τον εστησες τον πινακα dim
    ειθε να ζωντανεψει..
    πολυ ομορφον!!!

    ευτυχια :) :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δεν κρυωνουν τα γυμνα κορμια στο χιονι; Κραταω το χιονι χωρις την παρουσια ανθρωπων, επειση ειμαι εγωιστρια, και βαζω και ενα παγκακι με εναν καδο διπλα και λιγα κλαδια πεσμενα κατω. Ενα μονοπατι οδηγει καπου που θελω να φτασω.......voila ενας ομορφος πινακας να μου θυμιζει τον δρομο μου καθε πρωι :)

    Δεν εχω πινακες στο σπιτι. Μονο ενα μικρο ζωγραφισμενο καραβακι (ολο ψαχνω ενα να στολισω τα χριστουγεννα και ολο δεν προσπαθω αρκετα).

    Περασα ενα πολυ ομορφο Σαββατοκυριακο dim μου. Πολυ ομορφο!

    Στο δευτερο μπλογκ μου εχω βαλει βιντακι με τον Kabamaru (DeeDee2 )
    αν εβλεπες κι εσυ μικρος πανε να τα ξαναθυμηθεις :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος25/2/08 23:02

    Καλώς σε βρήκα dim...Το μόνο που θέλω να ρωτήσω είναι το τί σκέφτεσαι όταν το μελάνι χύνεται στο χαρτί και γράφεις αυτές τις ζωγραφιές...Σε έναν κόσμο που χαρακτηρίζεται και κατακλύζεται από μωρία,από ένα γκρίζο πλέγμα πώς μπορείς και εμπνέεσαι;Καληνύχτα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ->Orelia
    Καλημέρα...
    είθε να ζωντανέψει
    να με γιατρέψει
    να σε λατράψει...


    ->dee dee
    για μένα το χιόνι χωρίς την παρουσία ανθρώπων μου μοιάζει ολίγον πιο κρύο...
    Χαίρομαι που περνάς καλά και σε ευχαριστώ για την πρόσκληση σε ένα ταξιδάκι αναψυχής στο παρελθόν. :)


    ->helen
    να σου πω την αλήθεια δεν ξέρω πως εμπνέομαι
    η φαντασία είναι μεθύσι γλυκό μάλλον
    όσο για την μωρία
    σαν τιμωρία τα λόγια
    κι εκεί στο γκρίζο πλέγμα
    σάρκα και πνέυμα
    τρέφονται...
    Ίσως εν τέλει να είχε δίκιο κάποιος κάποτε που είπε ότι αν όλα ήταν υπέροχα και η ζωή θαυμάσια με τύχη κι ευτυχία, τότε απλά θα την ζούσε και δεν θα έγραφε γι αυτήν...
    Ίσως και όχι.
    Μάλλον δεν βρίσκω την ζωή ερεθιστική αν δεν "πορεύεται" εντός μου.
    Δεν ξέρω.
    Καλημέρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ανώνυμος1/3/08 12:41

    Καλημερίζω για καλο μήνα με μοναδικές χαραγμένες γραφές και υπογραφές σαν τις δικές σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Περασα να σου πω καλησπερα, να δεις και την περουκα μου που την τραβολογαω σε ολα τα μπλογκ.

    Την Παρασκευη θα παω Ξανθη για τα καρναβαλια :) Ο,τι με σφιγγει στο στηθος το παταω να κρυφτει μεχρι την αλλη Τριτη.

    Καλο απογευματακι dim μου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. ->freedula
    καλημέρα και σε σένα...
    τι όμορφα τα λόγια σου. Σε ευχαριστώ για όσα δημιουργείς γράφοντας και γράφεις δημιουργώντας.
    Έλειπα κι επέστρεψα.


    ->dee dee
    καλά να περάσεις με την περούκα σου και χωρίς αυτήν... και σαν βγεις από την κρυψώνα σου ας είσαι πιο δυνατή!
    Καλημέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. σπονδή στη μικρή θεά Amelie..
    έξυπνο...
    πρώτη φορά εδώ.
    γράφεις υπέροχα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. ->desposini savio
    οι αναγραμματισμοί ερέθιζαν το μυαλό μου από παλιά
    πειραματισμοί...
    τους χρησιμοπούσα όχι για να κρυφτώ
    μα για να κρύψω...
    κάπως έτσι γεννήθηκε η μικρή θεά και μεγαλώνει μέρα νύχτα...
    σκέφτηκα λοιπόν με αυτό τον τρόπο να κάνω μια σπονδή και στις δυο τους...
    ένα ευχαριστώ για την πρωτή ταραχή του καρφωμένου βλέμματος σε μια χρωματιστή οθόνη
    κι άλλο ένα για την ακρόαση του πρώτου κλάματος, του πρώτου γέλιου της.

    Χαίρομαι που συμμετέχεις για πρώτη φορά, αναγραμματίζοντας την μικρή θεά στην μικρή θεά...

    Να είσαι καλά.
    Επέτρεψέ μου να σε κεράσω ένα ποτήρι Brandy...
    Καλό μεσημέρι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. ...ανταποδίδω με ένα καπνισμένο Talisker.
    στα καλυτερα λοιπόν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. συνοθύλευμα ταραχής και γαλήνης.
    έτσι ακριβώς ήταν και για μένα.
    τα όνειρα μου είναι πάντα παράξενα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή